Herman
Lag al een tijdje naast mijn bed met het idee af en toe een verhaal uit deze bundel te lezen. Dat lukte maar matig, en daarom maar in een wat hoger tempo doorgelezen... Prachtige (uitvoering en inhoud) bundel met diverse korte verhalen, van bekend tot helemaal onbekend. Tussen de verhalen door tekeningen en collage's van Dragt, en af en toe wat notities over hoe de verhalen tot stand zijn gekomen. Grootste verrassing de paar verhalen waarin de Januaraanse ambassade een rol speelt. Moet nodig eens de paar boeken die daarbij horen gaan lezen :-)
Blijven fijne tussendoortjes, en eigenlijk ook leuker dan de oorspronkelijke Artemis Fowl serie – vooral door Becket natuurlijk.
“Myles was able to do something he called compartmentalize, which meant storing unhelpful emotions in a mind box until he had time to deal with them, but Beckett was a creature who ran on emotions and could not shut them off at will. In fact, he rarely put anything in boxes.”
Na het lezen van de (zeer aangename) Sea of Poppies viel D's oog op deze, een sci-fi achtig boek over malaria...
Het boek rammelt wat op een paar plekken, en helemaal duidelijk is het nog steeds niet wat nou precies de plot is op sommige punten (iets met onsterfelijkheid vermoed ik :-), maar het leest verder prima weg.
“For the sake of argument let's call it a chromosome: though the whole point of this is that if it is really a chromosome, it's only so by extension, so to speak – by analogy. Because what we're talking about here is an item that is to the standard Mendelian pantheon of twenty-three chromosomes what Ganesh is to the gods; that is, different, non-standard, unique – which is exactly why it eludes standard techniques of research. And which is why I call it the Calcutta chromosome.”
Na het zeer aangename “The Feast” meteen gekeken wat Kennedy nog meer had geschreven, en deze sprong meteen in het oog. In een slaperig dorpje loopt een groepje pretentieuze intellectuelen (“The Oracles”) tegen een prachtig avant-garde kunstwerk aan van de locale beroemdheid, een beeldhouwer die op dat moment op mysterieuze wijze verdwenen is, in achterlating van zijn kinderen.
But she belonged to the dangerous grown-up world, which Serafina distrusted. The people in it were not reasonable. They got themselves into the most mysterious predicaments and then made more hullabaloo about it than any child would dream of making.
Wat die kinderen wel zagen, maar weggedrukt uit hun geheugen, en de dorpelingen niet, is dat het kunstwerk in kwestie niet het ultieme kunstwerk is, maar slechts een tuinstoel die door de bliksem is getroffen. De Oracles, geleid door boegbeeld Martha Skipperton, beginnen een campagne om het kunstwerk met publiek geld aan te schaffen ter verheffing van het volk.
This toothy, determined little woman believed that she was born to lead. She had inherited considerable powers of domination from her father, old Tom Skipperton, who had owned a fleet of pleasure steamers and made a large fortune out of persuading people that they liked to be sea-sick.
Zo'n beetje de enige met nog wat gezond verstand, de vrouw van de plaatselijke advocaat, gaat op onderzoek uit...
Mrs. Hughes and Allie were not listening at all. They had no particular reason for wishing to contradict Martha. Mrs. Hughes thought what a pity it was that Martha's mother had not put braces on her teeth. It was just like the Skippertons to have neglected such a detail. They idolised their child and allowed her to grow up looking like a ferret.
3,5* ?
Weet niet zo goed wat ik met dit boek aan moet :-)
“Perhaps that way she felt less alone. She cooed to the world that surrounded her and the cooing made the world seem less threatening and a little smaller. Along with the diminutives in her speech the occasional augmentative would jump out like a spring: a snake grew to be a big bad snake, a bird into a fat old bird. People often seemed larger to her than they really were (He was a huuuuuuge man!). She had shrunk, that is what it was, and the world was looming.“
Het boek bestaat uit drie duidelijke delen - in het eerste deel worstelt een dochter (de auteur?) met haar veeleisende moeder, waarna het boek een compleet andere richting neemt met de belevenissen van drie oude dametjes die besluiten een paar dagen naar een kuuroord te gaan, en daar de meest vreemde dingen meemaken (de masseur met een continue erectie is daar er slechts eentje van...)
“Kukla's second husband was some fifteen years older than her, he was a prominent politician, but almost immediately after the wedding he had a stroke, and Kukla spent the next ten years nursing this man who had turned into a demanding houseplant. And a very demanding one at that.”.
In dat verhaal wordt daarbij met enige regelmatig the fourth wall even doorbroken om ons lezers nog wat wijze lessen te geven:
“Let us pause here for a moment to say that life is a field where the wind always blows, while the tale may expand and contract as it goes.“
“What about us? We keep going. While life finds humps and bumps to stumble on, the tale keeps hurrying and scurrying along.“
Het boek eindigt met een wetenschappelijke verhandeling over Baba Yaga in al haar voorkomens in verhalen en mythes over de hele wereld. Als ik eerlijk ben heb ik dat deel uiteindelijk grotendeels doorgebladerd...
Om de Volkskrant te citeren: “Of deze fictie zich als roman laat categoriseren, valt te bezien. Fictieve en non-fictieve elementen zijn hier niet minder verstrengeld dan in Ugrešić' essays. Weinig auteurs die zoveel genres aaneenregen en zoveel combineerden wat ogenschijnlijk niet te combineren viel.”.
Raar dus. Maar niet verkeerd raar.
Bertie lijkt eindelijk eens onder zijn vreselijke moeder uit te komen (ook al is ‘ie alle vijftien boeken volgens mij nooit een dag ouder geworden...)
Verder ware woorden over hondenbezitters:
“He was aware that Angus had addressed him, but there were none of the words that he recognised, his vocabulary being a poor bag of words such as wall and biscuits and sit; and, of course, he had no Latin to speak of. The limited range of canine understanding, though, does not stop people from talking at considerable length to their dogs – a fact which had always amused Angus, even if he himself did exactly that with Cyril.”
Halley komt langs op St Helena en chartert een klein jongetje (Angus) om elke dag op dezelfde tijd aantekeningen te maken van de sterrenhemel.
“Anns kindje drinkt af en toe ook mams melk. Eigenlijk zijn ze allebei mijn broertjes, maar toch ook weer niet, want mams kleine is mijn broertje, maar die van Ann is mijn neefje. Ook voor Ann zijn ze allebei een soort broertje, maar eigenlijk alleen de ene, want de andere is haar zoontje. Mams kleine is de oom van Anns kind. Het is ingewikkeld en Ann begrijpt er nog minder van dan ik.”
Halley vertrekt weer naar Londen en Angus blijft braaf de komende jaren elke dag zijn metingen doen, in de hoop dat Halley later weer terugkomt om nog meer van hem te kunnen leren. Angus' sociale status maakt doorleren (sowieso leren...) niet gebruikelijk, al heeft de locale dominee wel door dat hij er slim genoeg voor is.
“Dat meneer de dominee en meneer Halley van mening verschillen over de zon en de aarde zit me wel dwars. Ik weet niet wie van de twee gelijk heeft, of dat ze misschien allebei gelijk hebben, alleen de een iets meer dan de ander.”
De situatie op St Helena begint op een gegeven moment uit de hand te lopen, en Angus wordt een schip op gesmokkeld met een brief van de dominee, die hij bij Halley moet gaan bezorgen, zodat die de “powers that be” kan inlichten over de situatie op het eiland.
“Ik bid tot God, meneer de dominee heeft me de krachtigste gebeden geleerd en de juiste woorden om God om hulp te vragen. In dit weer en op deze lege zee zou God best een duidelijk teken mogen geven, en dan zo dat er geen twijfel over bestaat of het werkelijk een teken is of slechts een natte wolk die toevallig boven de masten hangt.”
Eenmaal in Londen blijkt Halley inmiddels wel wat andere dingen aan zijn hoofd te hebben dan de hemelmetingen van Agnus...
Fijne combinatie van roman en geschiedenis. Minpuntje is dat er een deel 2 is, maar dat nog niet vertaald is, en mijn Fins is niet goed genoeg voor het origineel :-)
YA van Nederlandse bodem, gelezen na een positieve recensie in de krant...
“Lekker wijf wordt het thema,' vertelde ik enthousiast aan mijn broer Kobus, toen ik belde om hem uit te nodigen. Ook familieleden waren welkom op ons feest, we waren namelijk jarig, Sergio en ik in dezelfde week, Dylan acht maanden later. ‘Dat kán niet,' oordeelde Kobus ogenblikkelijk. ‘Dat is beledigend voor transpersonen en crossdressers.' Die laatste kreeg ik niet meteen helemaal mee. ‘Crossdressers,' herhaalde hij. ‘Werden vroeger travestieten genoemd.' Kobus doet een phd aan de universiteit van Amsterdam, je moet heel erg uitkijken met wat je zegt als hij in de buurt is.“
Het taalgebruik is (denk ik dan maar :-) van deze tijd - de hoofdpersonen zijn een drietal VMBO'ers die behoorlijk recht voor hun raap kunnen zijn. Het leest daardoor lekker weg. Mogelijk minpuntje (is dat het? ik ben oud...) is dat het (zoals wel vaker in YA boeken) vanwege de representativiteit wel een beetje een opstapeling is van onderwerpen en issues.
“Ik ga als Beyoncé. Met de flamingo-tas van Kaat.' Het was even stil aan de andere kant. ‘Dat kan al helemáál niet!' ‘Wat nou weer!?' ‘Dat is blackface!' Ik werd niet goed. ‘Sergio is black!' riep ik verontwaardigd. ‘Maar jij toch niet???' ‘Jezus, man!' Nu werd ik echt kwaad. ‘Ik ga toch niet als Beyoncé omdat ze zwart is! Ik ga omdat ze vrouw is, en mijn idool.' ‘Maar je mag je niet zwart schminken!!!' schreeuwde hij. ‘Dat ga ik toch ook helemaal niet doen, idioot! Denk je dat ik dom ben of zo!?' brulde ik. ‘O.' Hij was even stil. ‘Oké...' ‘Ik ga gewoon als roetveeg-Beyoncé.' Ja. Kan niet. I know. Hij hing meteen op.”
Fijne set korte verhalen, zeer gevarieerd in onderwerp, vaak met een licht ironische ondertoon. Het titelverhaal gaat over een set liefdesbrieven die Jane Austen ooit geschreven zou hebben en die niet bezorgd konden worden, en nu al generaties in de familie van de b&b eigenares zijn. Een vervelende professor zou ze heel graag in zijn bezit krijgen (en het liefst ze uit de boedel van zijn aanstaande scheiding houden).
Het eerste verhaal, over drie eel vervelende oudere dames die in het verleden niet zo aardig zijn gweest tegenover hun nanny blijkt in het verleden verfilmd te zijn, in de serie waarin volgens mij ook diverse Roald Dahl verhalen verfilmd waren - fijne gemene plotwending aan het eind :-)
“Fanny Soane rang Mabel Ince and Mabel Ince rang old Lady Benson to say that poor Dench was dead. ‘Who?' screamed Nelly Benson.“
Een wat vreemde eend in de bijt is een verhaal over een zwerver die nodig weer eens een bad nodig heeft, geschreven in een taal die doet vermoeden dat genoemde zwerver al jaren weinig contact meer heeft met zijn medemens:
“Now then find bag (What noise again? Bell?) Nowthen Horsa takecare. Goslow. Put stew in paperbags. Don't get stew down nice new coat. What's fallen then eggs? All slippery. Crunch-crunch (Yes door bell – getopram). Dear me, long shelf full jars whole silly little cupboard comes way from wall. Red jam, orange jam, lumpy black-purple jam. Very pretty. Mind glass. Down go porridge plates unwashed off draining board, very sticky. But such tidy little Mugstown lady shoulda washed up. ”
Heb kennelijk de hele hype rondom het boek gemist. Prima vakantieboek over een schrijver die een boek schrijft over een schrijver die een boek schreef, en waarin en-passant (nu ja, vanaf het begin min of meer) het lijk van een 30 jaar geleden verdwenen meisje met een manuscript in haar handen wordt gevonden in de tuin van de tweede schrijver.
Een oude man valt in de badkamer en ligt op de vloer te wachten tot de buurvrouw naar haar werk zal gaan, zodat hij om hulp kan roepen. In de tussentijd blikt hij terug op zijn leven, en in steeds grotere stappen gaan we terug in de tijd. Elke volgende stap verklaart steeds weer wat meer van wat in de toekomst zal gaan gebeuren.
“Everything is different and yet he knows it's still the same. The roundabout is missing; that's it. The roundabout that should be there in front of him, in the middle of that crossroads, right there – is gone. And the pub across the road is all changed; painted a sickly colour for a start with a stupid-looking clock tower stuck on one side. His left arm feels numb – he swaps the bag over to the other hand – still numb. Out of nowhere the Berlin Wall comes into his head and he has to wonder now about the state of his mind, all the things muddling around inside it: shop counters, roundabouts and now – for fuck sake – the Berlin Wall.”
Duidelijk wordt dat zijn leven vooral een aflopende lijn is geweest, met dus als dieptepunt het hulpeloos in de badkamer op de vloer liggen, zeker voor een “self made man” die altijd vrij zeker van zijn zaak is geweest.
Een circus dat alleen ‘s nachts open is, en vol zit met magische acts. Op de achtergrond voeren de twee hoofdrolspelers een strijd over wie de mooiste acts kan maken? verzinnen?
De strijd is in gang gezet door twee magicians op de achtergrond, om eens en voor altijd te bepalen wie van hun twee de beste pedagoog is. Al snel blijkt dat de strijd alleen beslecht kan worden als een van de twee niet verder kan. Voordat het zover is komen er diverse scheuren in de facade die het circus naar de buitenwereld toont.
“When the battles are fought and won and lost, when the pirates find their treasures and the dragons eat their foes for breakfast with a nice cup of Lapsang souchong, someone needs to tell their bits of overlapping narrative. There's magic in that.”
Een fijn donker sprookje :-)
Deel twee. Het begint ruim na waar deel 1 eindigde, waarna het vervolgens vrij abrupt een heel andere kant op lijkt te gaan. De hoofdpersonen uit deel 1 zijn in dit boek grotendeels randpersonages of komen helemaal niet voor. De focus ligt nu veel meer op de opiumhandel tussen Engeland/India en China en de buitenlandse enclave in Canton.
Meer tegen het einde van het boek komen de twee boeken weer langzaam een beetje naar elkaar, maar ik vermoed (hoop?) dat deel drie uiteindelijk alles beter aan elkaar gaat knopen.
Waar in deel 1 er een hoop Indiaas door het Engels liep, is dit het boek om je Chinees/Engels pidgin op te halen :-)
Fijn boek.
Stukje mij onbekende geschiedenis over een kortstondige “oil boom” op Trinidad in de jaren twintig.
Aan de hand van een vrijbuiter die op zoek is naar avontuur, een investeerder die kansen ruikt en een landeigenaar die nodig geld nodig heeft om de plantage van zijn vader in stand te houden, ontspint zich een verhaal over olie dat bijna vanzelf de grond uit borrelt, verwoede pogingen om in de omgeving ook olie boven de grond te krijgen, vermengd met een broeierige relatief tussen de avonturier en de vrouw van investeerder.
De grote lijnen zijn (bleken ;-) allemaal waargebeurd, de spanningsopbouw werkt beter als je niet weet hoe die geschiedenis verlopen is...
Tsja, beetje raar boek over een zeldzaam zaad waarmee je nirvana kunt bereiken, een zweverig retreat (met een soort-van huis-roodborstje dat ook af en toe een duit in het zakje doet), een toch wel heel erg op sex gefocuste extended familie, met daarin uiteraard een en ander aan geheimen, etcetera.
Met enige regelmatig grappig (zoals wanneer oma op internet op zoek gaat naar clocks, en daar een typefout maakt), maar uiteindelijk me teveel alle kanten opschietend om het meer sterren te geven.
Prima boek voor even tussendoor: agent bij de Londonse politie komt erachter geesten te kunnen zien, waarna een whodunnit ontstaat met magie, vampieren etc - Harry Potter kan er zo in dienst...
Had gelezen dat de TV-serie best goed was, daarom eerst maar aan het boek begonnen (en dat blijkt, na bekijken van de eerste afleveringen van de serie, behoorlijk af te wijken..., ik vind met name de ondersecretaris van de VN in het boek een veel interessanter personage)
In de toekomst is er een fragiele vrede tussen aarde, Mars (twee super-powers), en de “Belt” (richting Jupiter, met meer een zootje ongeregeld die meer aanzien willen), die behoorlijk verstoord raakt als een er een ketingreactie van ontploffingen in werking wordt gezet, alles om de aandacht van een protomolecule af te leiden, richting ons zonnestelsel gestuurd door onbekende aliens.
Uiteindelijk wordt de situatie min of meer gered door een klein groepje avonturiers op een min of meer gejat Martiaans oorlogsruimteschip (maar niet voordat ze de situatie danig verergeren).
Prima tussendoor-kost.
Vooral gelezen omdat ‘ie door een stuk Frankrijk fietste waar we nu zelf regelmatig komen.
De filosofie sloeg niet heel erg aan...
Met liefde geschreven, zoals een goede vriend het omschreef, maar ergens iets in het taalgebruik maakte dat het uiteindelijk lastiger doorkomen was dan ik had verwacht, daarom 3*.
Gepensioneerd ambtenaar van de afdeling wegen en tunnels krijgt de diagnose Alzheimer.
“His wife intervenes: “In the North. Sitting before you, Doctor, is the engineer who planned the two tunnels in the Trans-Israel Highway, Route Six.” Why the tunnels? wonders the husband, these are not his most important achievements. But the neurologist is intrigued.”
In een poging zo lang mogelijk bij de pinken te blijven het advies om vooral mentaal actief te blijven, en wordt hij onbezoldigd adviseur bij een projectje om ergens in the middle of nowhere een tunnel aan te leggen (die zo op het eerste oog niet direct nodig is) - daarbij speelt het Israelisch-Palestijns conflict op de achtergrond ook nog een rol.
““Asael tells me you also think a tunnel is possible.” “Everything is possible,” responds Luria, “but impossible that someone will approve such a huge expense.” “All the same, is it lawful, in order to build a military road, to destroy a hill with important archaeological ruins?” “It depends whose ruins. If they are of other nations, we have officials who enjoy destroying them. Yes, Mr. Shibbolet, I had such cases in the past.””
De hoofdpersoon raakt beetje bij beetje steeds meer dingen kwijt (namen, de cijfercode van de auto [die hij vervolgens onderaan zijn arm laat tatoeëren...]) en wordt de angst zichzelf uiteindelijk kwijt te raken ook steeds groter.
““Zvi,” the teacher speaks the name of the pensioner who climbed this hill many months ago, “aren't you Zvi?” “Yes, Zvi,” Luria accepts the return of his name with excitement and gratitude, and is filled with fear.”
Meer van hetzelfde, maar dat was bekend. Dit deel speelt tijdens de oorlog, en is geschreven vanuit de gezichtspunten van de (inmiddels) tienerdochters van de diverse stellen.
(en ik ga me maar niet teveel afvragen waarom het Google keyboard met de suggestie ‘anaal' komt na het typen van ‘tiener' ??)
Meer dan 3* kan ik er toch niet van maken, ondanks de lovende recensies elders...
Knap geconstrueerd verhaal over het terugblikken van een vrouw op haar periode als au-pair in Parijs, en de periode die daaraan vooraf ging, en wat er daarna gebeurde.
Maar min of meer tegelijk gelezen met de memoires van Hillary Mantel (in vertaling) viel toch wel op dat Bronwasser's taalgebruik kennelijk de mijne niet is...
“Iedereen zakt zonder overgang in een bad van sleetse en daardoor nog chiquere luxe. Geen gekochte maar familiale, overgeërfde luxe.“
“Ik raakte langzaam bedreven in het passeren van grenzen, het nemen van al die klapdeuren, in het bestaan in al die situaties tegelijk.“
Uit gewoonte gelezen, maar eigenlijk, net als de Ladies Detective Agency, zijn de boeken min of meer altijd hetzelfde, kabbelende observaties van een groep mensen die al die jaren geen seconde ouder lijken te worden, of enigszins veranderen (nu ja, op Bruce na, dit boek). Misschien toch maar eens op zoek naar een andere serie voor tussendoor.
“Men talked about very mundane subjects, she always felt. It must be very dull to be a man, she thought – rather like being a crow or a common gull in an aviary full of colourful and rare South American birds.”
De man kan vast goed schrijven, maar dit was me te toch te droog, en kon nergens echt empathie voor krijgen. Pseudo biografie zogenaamd geschreven door een andere schrijver na de dood van Coetzee. Beetje te gekunsteld, niet geholpen doordat hij zichzelf indirect neerzet als eigenlijk een vervelende kerel.
De hoge gemiddelde rating komt vast door alle geeks die in de jaren 80 zijn opgegroeid. Prima tijdverdrijf, en er zit vast een indrukwekkende boekverfilming in, maar een goed boek is het niet... Zonder enige kennis of feeling met computer games en boeken/films van de jaren 80 is het waarschijnlijk helemaal niet te pruimen ;-)
(Maar niet 5* voor iedereen - je moet er wel van het genre houden...)
Downton Abbey in papiervorm, uiteindelijk 5 kloeke delen over een gegoede familie pre-WWII Engeland. Familie van houthandelaars, (groot)ouders met vier kinderen en hun aanhang en kinderen.
Het verhaal wordt verteld via continu perspectiefwisselingen tussen alle personages (zowel de familie als de bedienden), van soms een korte zin tot langere fragmenten, die soms wat associatief aan elkaar zitten. Hoe verder in het verhaal hoe meer barstjes in sommige personages...
Deel 2 ga ik zeker nog lezen, maar nog even niet direct achter elkaar.