Herman
In de categorie “Een paar boeken nog eens lezen voordat ze echt weg mogen”...
In mijn herinnering was het leuker toen ik het de eerste keer las. Maar misschien deed ik toen wat ik nu niet deed: het boek hoofdstukje voor hoofdstukje mengen met het lezen van andere boeken. Alles achterelkaar door werd op een gegeven een beetje teveel van het goede - Sedaris is een leuke neuroot, maar met mate tot je nemen dus.
Het langere deel over stoppen met roken was veruit het beste...
Prima tussendoortje, al zijn de woordspelingen over de “moeilijke” namen op gegeven moment wel wat vermoeiend. Dat het allemaal erg ongeloofwaardig is en het uiteindelijk best wel een “boodschap” heeft mag de pret zeker niet drukken.
“Any customer wishing to reach the self-service warehouse located on the ground floor is obliged to first go upstairs, to walk along a gigantic and never-ending corridor that weaves between showcase bedrooms, living rooms and kitchens, each one more beautiful than the last, to pass a mouth-watering restaurant, perhaps stopping to eat a few meatballs or salmon wraps, and then to go back downstairs so that they can finally make their purchases in the warehouse. So, basically, someone who has come to buy three screws and two bolts might return home four hours later with a fitted kitchen and a bad case of indigestion.”
Tsja, met een gemiddelde van 4+* en allerhande prijzen gewonnen is het toch altijd lastig om dan zo negatief te zijn... Het idee is uitstekend (een “gevallen” Baron keert terug naar zijn ouderlijk dorp, en wordt daar gezien als de verlosser voor alle ellende in het dorp, en alle verwikkelingen daar omheen), maar de uitvoering bleek moeilijk doorheen te komen. Mogelijk is het ook beter te behappen als je beter bekend met de Hongaarse geschiedenis, want het is (wordt?) duidelijk dat het boek ook een aanklacht is tegen het Hongarije van nu.
Maar goed, de uitvoering: Krasznahorkai houdt niet zo van (letterlijke) punten geloof ik. Zinnen kunnen zo pagina's door meanderen, met ook nog eens vele herhalingen binnen die zinnen.
“she couldn't follow a word of what he was saying, because what he was saying had no interest for her, because her attention was preoccupied by the two windshield wipers in front as they tenaciously tried to struggle with the filthy plastic bags that kept being blown underneath the wipers by the wind, she only heard the squeaking sound of the windshield wipers as the plastic bags slid back and forth on the windshield,“
(en dat is maar een kort voorbeeld...)
Wat mogelijk ook niet hielp is dat het boek begint met De Professor, die uitgebreide ideeën heeft over het Godsbeeld van George Cantor, maar die ook nogal strikt is in op welke tijden er gedacht mag worden. De hoofdstukken die gaan over de Baron en alle verwikkelingen rondom zijn terugkomst zijn beter te behappen, zeker ook omdat ik op gegeven moment het gevoel kreeg dat de verhaallijn van de professor er een beetje bijhangt.
Als de volgende halve? zin bevalt, zou ik zeker het hele boek lezen :-)
“had absolutely no idea who the fellow was sitting across from me by the window, he cut a pretty strange figure, I could see that, he related later on at home when his favorite dish was placed before him—a bowl of steaming sour-potato soup with bay leaves—but who the hell would have thought that it'd be the famous Baron—and it didn't seem like anyone else had recognized him, and so we screwed up our big chance, to put it bluntly, he was such an elongated kind of guy—he responded to the questions at the table—he had brutally long arms, a long body, long legs, even his neck was long, and his head too, like it was somehow reaching upward, thin, starting from the chin and leaping up into the heights, well, I've never seen such a high forehead as that, although I have seen one or two gawky types in my day, but I'm saying that, in the meantime, he was so gaunt, like an old run-down nag pulling a gypsy cart, a real string bean, yes, but of course in the finest of clothes that you could ever imagine, and maybe between eighty-something and death, but looking good, his eyes were black, his eyebrows were thick, he had a good long nose, a narrow chin, and so much thick opulent hair up there above, which I, getting onto fifty now, could only dream of, but completely gray, well, never mind, let's say he was a long-legged geezer, but on the other hand, children, he was a complete spaz, because you could also see that his gaze just kept wandering around, you understand, he was looking, but not really looking anywhere, exactly like some spasmodic, even though I wasn't particularly watching him over there, it's just that my memory is good, you see, and I only needed a couple of moments to take note of all of this, it's my profession after all, that's how I make my living, and that's how I support you as well, in other words, nothing, you understand, nothing came into my mind concerning him, I would have identified him, but somehow—only the good Lord knows why—I never even thought of the Baron coming home, and this figure sitting there by the window, he never took his eyes away from the window, and it could have been interesting, I was sitting there diagonally across from him, I could have spoken to him, you understand, I could have chatted with him a little bit, and maybe he would have had some interest in security technology—and why? because for someone who has so much wealth, it's not entirely inconceivable that he might want to know something about a new alarm system or two—and I even had my tool bag with me, I could have shown him a few prototypes, well, never mind, that chance is blown, children, don't you worry about it, he finally concluded his thoughts, it will work out somehow even without that, and turn down the volume, because the news is over, and here's this delicious potato soup, let's eat it up, children, eat it up, because if we don't, the whole thing will get cold.
The Privileges was beter, licht vreemder. Beide boeken zijn niet geschikt als je van closure houdt.
Lincoln in the Bardo meets The Underground Railroad.
Thomas Jefferson had een mond vol over dat alle mensen gelijk zijn, maar hield tegelijkertijd ook een plantage met flink wat slaven draaiende. Met een er van heeft hij de laatste 40 jaar van zijn leven een relatie gehad, waar meerdere kinderen uit zijn voortgekomen. Een onderwerp dat nog steeds een beetje moeilijk ligt in Amerika, waar historici jaren deze vlek (niet poetsen, wordt de vlek groter!) geprobeerd hebben te negeren.
Het onderwerp van Underground Railroad (slavernij) met een af en toe net zo waanzinnige structuur als Lincoln in the Bardo (en dus ook een president).
De hoofdstructuur is de levensgeschiedenis van Jefferson, afgewisseld met kortere fragmenten uit zijn eigen werk, andermans werk en statistieken en historische feiten.
Daartussendoor vervolgens een dagboek van Sally Hemings (fictie uiteraard, er is eigenlijk heel weinig van haar bekend), plus absurdistische verhaallijnen waar ondermeer Jefferson op een gegeven moment in de metro van NY Sally ziet, of samen met James Madison in de bioscoop naar een film over zichzelf zit te kijken. Of Jefferson als mensaap in de dierentuin. Plus een mini-college over kleur...
Het geheel geeft een mooi genuanceerd beeld vanuit beide perspectieven - Jefferson deed niks tegen slavernij, Sally werd pas na zijn dood “vrij” - Sally zit soort van klem (#MeToo, Stockholmsyndroom) en worstelt daar ook flink mee.
Als deze 5* is, is Lincoln in the Bardo eigenlijk 5,5*, maar alleen omdat die een wat abstracter verhaal heeft. Must-read voor zomer 2018!
Review voordat ik het echt uit heb, wat een zeker risico geeft dat het niet gaat uitkomen. Ook van de plank “nog ooit te lezen”, en deze had daar wel mogen blijven staan. Droge, stroperige, schrijfstijl, en echt leven gaat Afrika niet.
Fijne taal (en een fijn verhaal).
Stond al heel lang op de plank ‘nog te lezen' in de kast, waarom is wat onduidelijk, had er veel eerder aan moeten beginnen..
Familiekroniek met een hoofdrol voor een arme pratende vogel (tenzij die nooit bestaan heeft natuurlijk :-)
Toch wel fascinerend hoe “leuk” een boek kan zijn dat over zo'n zwaar onderwerp gaat. Incest in een Rotterdams tokkie-gezin, maar dus regelmatig ook erg grappig.
Een korte geschiedenis van het begin van het keizerrijk Rome, niet chronologisch maar thematisch georganiseerd. Dat maakt het veel fijner lezen dan een droge opsomming (en maakt makkelijk om een paar saaie keizers over te slaan :-)
Hoe en wat aten ze, hoe deden ze hun werk, hoe hielden ze het rijk bij elkaar, wat was dat eigenlijk een keizer van Rome? Een vogelvlucht langs goede en niet zo goede keizers (maar uiteraard wel met aandacht dat de geschiedenis door de opvolgers werd geschreven...), inclusief een paar heel extreme types (al je de overgeleverde verhalen dus mag geloven :-)
“It is an uncomfortable fact that, throughout history, autocracy – tyranny, dictatorship or whatever we call it – has depended on people at all levels who accept it, who adjust to it, or even find it a comfortable system under which to live.“
“It is not violence or the secret police, it is collaboration and cooperation – knowing or naive, well-meaning or not – that keep autocracy going.“
Prima tussendoor vakantieboek over moorden in het Belgische dorpje Mollendaal, waarna steeds een boek van Agatha Christie wordt bezorgd bij de locale bibliothecaresse, die al snel naarstig met haar vriendengroepje aan de slag gaat om de moordenaar te ontmaskeren.
Namens David: een flutboek waar ik maar beter niet aan kon beginnen. Historische bouquet-reeks-boek, in zijn woorden :-)
“Some people have dogs. Not me. I have a therapist. His name is Adam. I'd rather have a dog.“
Zach is 18, een forse alcoholist, en is opgenomen in rehab. Hij lijkt niet meer te weten hoe en waarom hij daar is terecht gekomen.
Sáenz' taalgebruik maakt dat ik om de zoveel tijd weer een (ouder) boek van hem pak om te lezen. Hij is ook dichter, misschien dat dat een rol speelt.
In deze wordt erg mooi beschreven hoe iemand vanuit totale ontkenning stap voor stap zichzelf weer terugvindt, inclusief het benoemen van het monster uit de titel. Misschien nét een iets te happy ending?
“I've been here for more than thirty days and most people tell their stories a week or two into their stay. Yeah, well, we're all different. Look, I'm cool with telling the stories. I'm okay with that. Okay, I'm mostly okay with the storytelling thing. Okay, so maybe I'm not so okay with the concept as it applies to me.”
Het duurde best lang voordat ik een beetje in dit eerste deel kwam (na een intrigerend eerste hoofdstuk), er gebeurt niet echt heel veel in het begin. Taalgebruik was ook een beetje wennen, maar dat komt mogelijk omdat ik Murakami eigenlijk altijd in het Engels lees, maar die vertaling liet nog te lang op zich wachten :-) Uiteraard veel muzikale verwijzingen, maar is er ook altijd zoveel sex?
Zodra de Commendatore in beeld komt wordt het allemaal weer erg prettig vreemd, met grafkelders, bellen en een mysterieuze opdrachtgever. Op naar deel 2!
Foutje gemaakt eerder – het boek dat ik al had gelezen was The City of Dreaming Books. Deze nu net uit.
Deze viel tegen, teveel beschrijvingen zonder dat er vreselijk veel plot-ontwikkeling is, en de “cliffhanger” aan het het eind maakte het niet beter :-)
Historische roman over de reconquista, de herovering van het Iberisch schiereiland op de Islam. Twee neven raken door omstandigheden aan beide zijden van het conflict terecht en hun verhalen en belevenissen worden verweven met een derde verhaallijn, een aantal jaar later, in een duister klooster.
Call Me By Your Name meets Brokeback Mountain. And then some...
Met name in het begin behoorlijk gestoord aan het barokke taalgebruik (iets dat ik bv bij Carlos Ruiz Zafón ook nogal had), ook omdat het zo slecht lijkt te passen bij de leeftijd van de hoofdpersoon.
Twee Italiaanse jongens uit zeer verschillend milieus leren elkaar schoorvoetend kennen en kunnen daar slecht mee omgaan. Zo ergens op 3/4 is er een dieptepunt, maar daarna blijkt de ellende nog niet voorbij (al verklaart die ellende dan weer wel een beetje de handelswijze van 1 van de 2).
Mixed feelings, moeten LGBT boeken (en films...) nou altijd zo zwaar en zwart te zijn? Then again, toch wel vrij snel uitgelezen (het taalgebruik went, maar blijft me te)
Nu maar eens Aristotle en Simon Spier herlezen om de boel een beetje te balanceren.
Hmm. Misschien is het beter eerst de eerdere delen te lezen, of ben ik toch meer een Herman Brusselmans fan. Bij tijd en wijlen wel leuk, maar als geheel niet bevredigend.
Prima begin van een boek (waarin de hoofdpersoon, de 8 jarige Himmel met zijn eerste drie scheikundedozen onder meer zijn hond en huis opblaast), maar het zakt op een gegeven moment toch een beetje in omdat het wel erg fantastisch wordt. Heeft wel wat van de 100-jarige die uit het raam kroop qua fantasme.
Herman Brusselmans moet je met mate lezen, en dan is het geleuter goed te behapstukken.
Ik geloof eigenlijk dat plot niet erg relevant is voor zijn boeken, maar deze draait om het bezoek van de schrijver als verrassingsgast op het verjaardagsfeestje van een 80-jarige, met met name de familiekroniek van de jarige.
De running gag is dat de jarige, Mest van der Velde, toch zo'n heel vreemde (achter)naam heeft, Brusselmans heeft zich goed kunnen uitleven in het verzinnen van namen (en de rest :-)
Aardig tussendoortje, met de potentie voor meer, a la de Ladies' Detective Agency. Fijne, lekker eigenwijze hoofdpersoon.
Aangenaam weetjes-boek over taal. Zo bestaat er geen officiele Noorse schrijftaal (nu ja, er zijn er vier, twee officiele, en tewe die ook wel officieel zouden willen zijn).... Prima voor op de WC of tussendoor.
Een paar van mijn favoriete schrijvers, een bundel van losse verhalen over opera.
“‘Which opera is La Traviata?' Campbell whispered as the overture struck up. She wasn't good with opera. Joel's parents had season tickets to the Met because that was the kind of people they were. ‘Tragic inappropriate love, abandonment, death,' he whispered back. ‘Yes, but which one?'”
Soms heel letterlijk, soms heel indirect (en gelukkig staan achterin de samenvattingen van de gerefereerde opera's, want bovenstaand citaat is ook op mij van toepassing :-)
“The soothsayer's eyes were as clear and pale green as the water in the bowl. She stared downwards, then lifted her eyes. ‘I see nothing now but hundreds of years ahead I see people listening to an opera about you – or it may be an oratorio.' ‘What's the difference?' ‘I don't know,' said the soothsayer irritably. ‘It's not my field. Please don't interrupt. An opera or an oratorio by a man called George Frideric.”
Uiteindelijk iets te veel los zand, met een paar uitschieters naar boven...
“In her company there was never exactly silence, even when nothing was being said. The way her eyes took in the room made a sort of noise.”
‘O ja,' zei zijn moeder, ‘die met de kruiwagen. Het zijn natuurlijk kitchdingen, die tuinkabouters. maar ik dacht, een kruiwagentje, daar kan je altijd wat in doen.'
Prima verhalen, niet allemaal even goed, maar meestal wel vrij absurd. Te lang gewacht met schrijven hiervan, want ik merk dat best een deel weer helemaal weggezakt is...