Neem nooit een beste vriend

YA van Nederlandse bodem, gelezen na een positieve recensie in de krant...

“Lekker wijf wordt het thema,' vertelde ik enthousiast aan mijn broer Kobus, toen ik belde om hem uit te nodigen. Ook familieleden waren welkom op ons feest, we waren namelijk jarig, Sergio en ik in dezelfde week, Dylan acht maanden later. ‘Dat kán niet,' oordeelde Kobus ogenblikkelijk. ‘Dat is beledigend voor transpersonen en crossdressers.' Die laatste kreeg ik niet meteen helemaal mee. ‘Crossdressers,' herhaalde hij. ‘Werden vroeger travestieten genoemd.' Kobus doet een phd aan de universiteit van Amsterdam, je moet heel erg uitkijken met wat je zegt als hij in de buurt is.“

Het taalgebruik is (denk ik dan maar :-) van deze tijd - de hoofdpersonen zijn een drietal VMBO'ers die behoorlijk recht voor hun raap kunnen zijn. Het leest daardoor lekker weg. Mogelijk minpuntje (is dat het? ik ben oud...) is dat het (zoals wel vaker in YA boeken) vanwege de representativiteit wel een beetje een opstapeling is van onderwerpen en issues.

“Ik ga als Beyoncé. Met de flamingo-tas van Kaat.' Het was even stil aan de andere kant. ‘Dat kan al helemáál niet!' ‘Wat nou weer!?' ‘Dat is blackface!' Ik werd niet goed. ‘Sergio is black!' riep ik verontwaardigd. ‘Maar jij toch niet???' ‘Jezus, man!' Nu werd ik echt kwaad. ‘Ik ga toch niet als Beyoncé omdat ze zwart is! Ik ga omdat ze vrouw is, en mijn idool.' ‘Maar je mag je niet zwart schminken!!!' schreeuwde hij. ‘Dat ga ik toch ook helemaal niet doen, idioot! Denk je dat ik dom ben of zo!?' brulde ik. ‘O.' Hij was even stil. ‘Oké...' ‘Ik ga gewoon als roetveeg-Beyoncé.' Ja. Kan niet. I know. Hij hing meteen op.”