Herman
Waar in A Boy Swallows a Universe de hoofdrol was weggelegd voor een jongetje, is het zijn tweede boek de beurt aan een twaalfjarig meisje dat haar vader en oom helpt bij het scheppen van graven in Darwin in het noorden van Australië, waar een goudkoorts gaande is tijdens de tweede wereldoorlog.
“Darwin dreams in drink and sweat. Warm beer and tol. Fat-bellied fist fighters and men who piss in buckets beneath their bar stools. Empty car bodies left abandoned in the streets outside town by empty man who shot themselves dead inside them.”
Molly Hook (“Molly's always six feet deep in dirt and dead folks”) houdt van lezen en poëzie, iets dat niet gedeeld wordt door haar vader en oom – dit komt van moeders zijde, maar die gaat al vrij snel dood in het boek. Allemaal de schuld van een oude Aboriginal vloek die over haar grootvader van moeders zijde is uitgesproken, denkt Molly.
Hele gesprekken voert ze met de lucht – de day sky (“Run, Molly, run”) en de night sky, waar die Molly proberen tegen de ander op te zetten.
Na een Japans bombardement op Darwin begint een soort van walk-about, diep de noord-Australische bush in, op zoek naar de Aboriginal in kwestie.
In dit alles wordt ze bijgestaan door een Japanse piloot die uit de lucht is komen vallen en een actrice die het liefst richting Hollywood zou vertrekken , en achtervolgd door haar oom, die zo zijn eigen spoken in het verleden heeft.
Prachtige (bloemige) beschrijvingen van de ruige outback en een hartverscheurend portret van een dapper en veels te optimische meisje op de verkeerde plek.
Enige minpuntje is dat sommige van randpersonages wel een beetje aan de karikaturale kant zijn.
Derde en laatste deel, met het kleine broertje in de hoofdrol, die tegen de zin van zijn vader politiek actief is, en een niet al te hoge pet op heeft van de diverse leden van het hogerhuis.
“He has a sincere enthusiasm that I suspect is not reserved simply for politics, but could be just as easily ignited by a well-buttered crumpet”
Zoals het een modern YA boek betaamt, naast piraten, avonturen en nog meer van dat, ook weer aandacht voor een mogelijk wat ondergepresenteerde groep (LGBTQ+ in deel 1, female empowerment in deel 2, mental illness in deel 3).
“[...] instead he starts, like I've dropped a wriggling eel before him, and looks as delighted as a natural philosopher with a specialization in maritime life likely would be were he presented with an unexpected eel.”
Amusante satire over een bijzonder incompetente man met een gele veer in zijn haar die het in zijn hoofd heeft gezet wel eens kapitein van een groot cruiseship te willen zijn. Op deze manier is over Trump lezen een stuk beter te pruimen, maar vrolijk wordt de mens er dan toch ook niet van, ondanks het glimmertje hoop aan het eind.
Voor de verandering eens een “A book you might like” voorstel van de Kindle waarvan niet meteen al de omschrijving me deed afvragen, “Waarom?”.
Adeline LaRue, een paar honderd jaar geboren op het platteland van Frankrijk, wordt geacht te trouwen, maar wil dat niet. Een beetje per ongeluk sluit ze een dealtje met de duivel en blijkt vervolgens onsterfelijk. Klein minpuntje is dat iedereen die ze tegenkomt haar binnen een paar minuten vergeten is zodra ze uit zicht is...
“Her mother said it was duty. Her father said it was mercy, though Adeline doesn't know for whom. Estele said nothing, because she knew it wasn't fair. Knew this was the risk of being a woman, of giving yourself to a place, instead of a person. Adeline was going to be a tree, and instead, people have come brandishing an ax.”
Fast forward die paar honderd jaar en ze heeft er een beetje mee leren leven. Zij zelf wordt dan wel steeds vergeten, maar ideeen die weet te planten hebben meer kans om wortel te schieten:
“In the instruments that lean against the walls. In the scribbled lines and notes scattered on tables—bars of half-remembered melodies mixed in with grocery lists and weekly to-do's. But here and there, another hand—the flowers he's started keeping on the kitchen sill, though he can't remember when the habit started. The book on Rilke he doesn't remember buying. The things that last, even when memories don't.”
En dan wordt alles ineens anders:
“I remember you. Three hundred years. Three hundred years, and no one has said those words, no one has ever, ever remembered.”
Fijn boek, en een mooi einde.
De zoveelste in de reeks, prima tussendoortje. Extra leuk omdat we recent een lang weekend in Edinburgh waren, en Scotland Street gezien hebben :-)
Vervolg op Carry On, en het begint min of meer “the day after” – de hoofdpersoon uit deel 1 heeft min of meer zijn “ding” gedaan (red de wereld, etc) en zit nu na afloop in een lichte depressie gevoed door een gevoel van nutteloosheid. Een road-trip naar Amerika moet daar verandering in brengen, om iemand uit de klauwen van een sekte te gaan redden. En: meer vampieren! Al met al leuker dan deel 1.
“If this is what a vampire is supposed to look like, then maybe Baz is a vampire with an iron deficiency.”
Hamnet is een alternatieve schrijfwijze van Hamlet, en het boek beschrijft het (korte) leven van deze zoon van Shakespeare. De focus ligt op zijn moeder en zussen, Shakespeare zelf is grotendeels afwezig.
“She, like all mothers, constantly casts out her thoughts, like fishing lines, towards her children, reminding herself of where they are, what they are doing, how they fare.”
“An Hamnet? Her unconscious mind casts, again and again, puzzled by the lack of bite”
Hamnet overlijdt op zijn elfde, onder nogal dramatische omstandigheden – zijn tweelingzus krijgt eerder de builenpest, en de aandacht gaat vooral naar haar. Hartbrekende hoofdstukken.
Vier jaar later schrijft Shakespeare Hamlet, na zich grotendeels uit het gezinsleven te hebben teruggetrokken.
Zijn vrouw krijgt dat via-via te horen, en begrijpt het niet – hoe kan hij de naam van haar zoon daarvoor misbruiken? Haar (voor die tijd best bijzondere) bezoek aan Londen om het met eigen ogen te zien is erg ontroerend.
“And Hamnet? The mind will ask again.”
Prachtig. Lezen!
Afsluiting van een briljante trilogie. Ben benieuwd of deze ook op de short-list voor de Booker Prize gaat komen :-)
“Forty-five years on earth, twenty-seven of them as King of England - and all he has to show for it are three bastard children, one of them now a corpse.”
Uiteindelijk iets minder dan de voorgaande delen, mogelijk doordat het eerste stuk allemaal wat langzaam gaat (maar misschien slechts wat moeite er in te komen, het is meer een winterboek dan een zomerboek). Richting het onvermijdelijke einde wordt het steeds beter, met een paar prachtige hoofdstukken vlak voor “fysieke” einde van Cromwell.
“Gregory says, ‘My lord father, who will you let the king marry next?'“
Uiteraard veel aandacht voor al het gekonkel om Henry aan de juiste vrouw te helpen zodat er eens een legitieme troonsopvolger komt. Maar ook daarbuiten genoeg gekonkel.
“He goes home and tells Gregory, ‘I have found you a bride.'. ‘Very well,' Gregory says. ‘I shall contain myself in patience till you mention who.'
Twee sterren voor de moeite. Teveel een boek met weetje na feitje na weetje, met bij een hele hoop van deze weetjes en feitjes “Waarom, dat weten we eigenlijk nog niet”.
Nu zitten zijn boeken altijd wel vol met feitjes en weetjes, maar ik denk dat het probleem hier is dat het onderwerp van het boek te “narrow” is waardoor het al snel te veel van hetzelfde wordt.
“Altogether it takes seven billion billion billion [...] atoms to make you. No one can say why those seven billion billion billion atoms have such an urgent desire to be you.”
“If everybody else in the world would became the size of Americans it would be equivalent to adding one billion people to the world's population.”.
“Male ignorance of female anatomy is quite arresting, it appears, particularly when you consider how keen they are to get to know it in other respects.”
“America has about 80o,000 practising physicians, but needs twice that number of people to administer its payment system.”
Diepe treurnis, met nauwelijks ergens een sprankje hoop. Hugh (“Shuggie”) groeit op als jongste kind van Agnes. Zij heeft een behoorlijk drankprobleem, en alhoewel goed in “keeping up appearances”, kan ze niet voorkomen dat ze langzaam afglijdt naar haar voortijdig einde.
Het boek is doorspekt met Iers? Schots? (het zijn ze Ierse katholieken die wonen in een treurige buurt van Glasgow ten tijde van de mijnsluitingen) wat het lezen soms wat lastig maakt, maar als je het fonetisch probeert kom je een eind...
““That's nice of ye to say,” replied Nan with a thin smile. “Why don't ye shove yer arms up yer arse and gie yer insides a big hug from me.””
De kinderen doen hun best om de boel draaiende te houden, maar kunnen uiteindelijk ook niks anders doen dan wegvluchten, zodat op het eind Shuggie het zelf allemaal moet zien te rooien. Dat Shuggie “anders” is dan de andere kinderen in de buurt maakt het er allemaal niet vrolijker op.
“Shuggie heard the nurse say to a male attendant that she thought for sure Agnes was a working girl. “She is not,” said Shuggie, quite proudly. “My mother has never worked a day in her life. She's far too good-looking for that.””
“Sister Meechan's hand wavered awkwardly in the air, unaccustomed to not being in command. “Ye are a very tidy little boy.” “My mother says it doesn't cost anything to take pride in your appearance.” With a glance down the hallway she asked, “So was that wummin yer mammy?” Shuggie nodded. “Uh-huh.” He looped the chain around his fingers and stole a glance up at her kind face. “It's OK, though. You don't have to like her. Sometimes she drinks from underneath the kitchen sink. Nobody really likes her then.”
Maar goed, terechte winnaar van de Booker Prize. Na afloop iets luchtigs lezen :-)
Weer een gevalletje niet helemaal gelukte expectation management...
Twee verhaallijnen (een in het verleden, een in het heden) door elkaar verweven, over de maakbaarheid van leven, kunstmatige intelligentie, de noodzaak voor een lichaam.
Het deel dat gaat over Mary Shelley en Frankenstein is veruit het beste deel. Het deel dat in het nu speelt is mij veel te gekunsteld (hoezo “show, don't tell” met de namen van de hoofdpersonen?) en de karakters eigenlijk allemaal niet erg likable.
Als het boek zo ongeveer geeindigd was bij Ada Lovelace (met dat stuk misschien nog wat verder uitgewerkt) was het een beter boek geweest, met voldoende stof tot nadenken. Daarna dan “Fall; or, Dodge in Hell” lezen om verder na te denken wat een leven zonder lichaam zou kunnen voorstellen.
“It always had struck Micah as unlike Cass to give her cat such a cutesy name. Why not something more dignified? Why not Herman?”
Nu ja, met zo'n citaat krijg je toch al snel een ster extra :-)
De (beetje saaie) dagen in het leven van Micah, beetje mislukt, beetje wereldvreemd, rondrijdend in een goedkoop autootje om PC problemen van bejaarden op te lossen. Zijn vriendin verlaat hem, een jongeman klopt aan met de mededeling dat hij zijn vader is (ook al was diens moeder al ruim voor zijn geboorte bij Micah weg) – het kabbelt allemaal voort, maar echt beklijven doet het niet.
“Imagine this girl had been stabbed, three or four times, just under the breastbone. In and out, in and out, very nasty, but without severing an artery. She was fairly quiet about the whole thing, because people were eating, and she does have some boundaries.”
Prima tussendoortje. Een clubje kwieke bejaarden houdt zich (op donderdag, want de andere dagen is de rec room al in gebruik...) met onopgeloste moorden. Agatha Christie indachtig probeert de schrijver je een paar keer fijn op een verkeerd been te zetten.
“I asked if there was any way I could take a look at the picture of the corpse. Just out of professional interest. Elizabeth beamed, the way people around here beam when you ask to look at pictures of their grandchildren graduating.”
In een Pools dorpje gaat iemand dood, en daarna gaan steeds meer mensen dood. De hoofdpersoon, een vrouw op leeftijd die ‘s winters als een van de weinige inwoners van het dorpje op de vakantiehuizen van de “buitenstaanders” let, heeft zo haar eigen ideeen over welke rol de dieren hierbij spelen.
“I'm already at an age and additionally in a state where I must always wash my feet thoroughly before bed, in the event of having to be removed by ambulance in the Night”.
Thriller, sprookje, aanklacht tegen van alles (waaronder de Poolse katholieke kerk) maakt een verfrissende mix. Je leert ook nog eens wat over astrologie :-)
“Here subtle dependencies between Pluto, Neptune and Mars came into play. As soon as Mars was in aspect to these two Slow Planets at the same time, the television showed a repeat of one of the Alien films. Isn't that fascinating? “
De precieze Bedoeling achter de vele Hoofdletters werd me toch niet helemaal duidelijk...
Raar boek, lezen!
Geen idee hoe deze op mijn lijstje terecht gekomen was, want die kennis zou nuttig zijn om de bron in de toekomst met iets meer zout te beschouwen. Geen idee ook hoe het boek een gemiddelde 4.2* heeft gekregen. Toen het uit was bleek achterin ook nog te staan dat het verfilmd gaat worden...
Het idee is best aardig, een satire op internet, AI, politiek, de maatschappij, maar de uitwerking vond ik nogal matig. Misschien komt het door de vertaling uit het Duits, maar er zitten ook veels te veel grappen in die na 1x al bijna een baard hebben, en meerdere keren terug komen (zoals dat zo'n beetje alle getallen die in het boek voorkomen, aantallen, afstanden, etc) allemaal machten van twee zijn. Daarnaast schiet het boek nogal eens in de “uitleg” modus om IT en andere begrippen uit te leggen, en dat past ook niet lekker in het verhaal...
Na een prachtig boek over Shostakovich nu een biografie van Samuel Pozzi, een Franse chirurg, en de kringen waar hij zich ophield (veel dandy's en would-be dandy's). Het schilderij waar de titel naar verwijst heeft in het Rijksmuseum gehangen, maar dat was ik allang weer vergeten toen ik min of meer per ongeluk aan dit boek begin – het bleek een aanschaf van D die ook op mijn kindle terecht was gekomen :-)
“He is someone you half-want to keep out of your book, for fear he might take over too much of it”
“As many biographers have discovered, you can't unfortunately, choose your principal subject's friends.”
Fijn geschreven, met regelmatig een uitstapje richting de lezer, als Barnes zich weer eens verbaasd over het een of ander. Om vervolgens ook ergens droogjes op te merken:
“All these matters could, of course, be solved in a novel.”
Naast Pozzi speelt ook de dandy Robert de Montesquiou een grote rol, aan wie Oscar Wilde nog een voorbeeld kon nemen (de verschillen tussen de Fransen en de Engelsen komen ook een paar keer naar boven borrelen).
Verder een zeer bont gezelschap van denkers, schrijvers, roddelaars, en what-not – de meesten ervan iets meer tot leven gebracht door hun foto-portret zoals dat in die tijd als plakplaatje bij chocoladerepen zat (!).
Pozzi blijkt een heel capabele dokter te zijn geweest die meerdere malen in Amerika is geweest om te spreken. Helaas enigszins treurig aan zijn einde gekomen:
“It would hardly be surprising if a surgeon who spent all week dealing with hundreds of war wounded, many of whom could have been saved with better medical and military care, might at some level consider a tax-collector's scrotum to be of lesser importance.”
Lezen!
Toch ook nog heel even zitten denken over 3*... Uiteindelijk wint de grootsheid van de achterliggende ideeen het van de paar mindere stukken in het boek.
Zoals gebruikelijk gaat een boek van Stephenson over veel (en waar je fijn over kunt nadenken). Dit boek is losjes verbonden met Reamde (zelfde hoofdpersoon, maar prima los leesbaar) en Quicksilver (diverse opnieuw terugkomende families/personages).
Richard Forthrast gaat onverwachts dood, maar had ooit een beetje rammelend contract afgesloten om zijn hersenen te laten invriezen. Lang verhaal kort: op een gegeven moment is de techniek ver genoeg om daadwerkelijk zijn hersenen te “uploaden” en de computer aan te zetten.
Wat volgt zijn min of meer twee parallele verhalen: wat er in de “echte” wereld gebeurt, en wat er in “bitworld” gebeurt. Die laatste loopt namelijk niet altijd even snel (langzaam) als de “echte” wereld – gebrek aan stroom en rekenkracht om maar eens twee voorbeelden te noemen.
Een van de betere hoofdstukken is die waarin Richard voor het eerst “ontwaakt” in chaos. Als alles mogelijk is, wat ontstaat er dan? Iets helemaal nieuws, of slepen we ook daar onze voorgeschiedenis mee?
Stephenson heeft (uiteraard) weer veel tot op detail overdacht en uitgewerkt (als iedereen zomaar ge-upload kan worden, en we gaan niet meer dood, waar moet alle rekenkracht eigenlijk vandaan komen?) maar verliest zich soms ook wel een beetje in de details:
“Probably straight text, as opposed to a word processing document. The quotation marks and other punctuation suggested that it had originally been composed in the nerd-friendly text processing program Emacs.”
In het boek zitten twee sub-verhalen (over hoe in de nabije toekomst een stukje fake news flinke schade kan aanrichten; en eentje over “Ameristan”, als Amerika min of meer in twee delen uiteen is gevallen) waarvan ik denk dat ze (zeker de eerste) beter als losstaande boeken/verhalen zouden werken, ze hangen er nu een beetje bij.
Het Adam/Eve thema was wat mij betreft het minste deel, dat duurde me te lang.
Artemis Fowl voor volwassenen? De laatste draak op aarde, met een klein drankprobleem, probeert rustig zijn laatste dagen te slijten in de moerassen van Florida. Dat duurt niet lang...
“After a long contemplative moment, the dragon asked, “Say, boy, you surely know how to make a martini, you working in a bar and all?”
Een hoop gevloek, een draak, crimineel gedrag, al met al een zeer aangenaam tijdverdrijf.
Een oude van Kate Atkinson, nog niet zo geconstrueerd als latere boeken als Life after life, maar ze is wel al duidelijk met plotstructuren bezig.
Het verhaal begint en eindigt met de 16e verjaardag van Isobel, een meisje dat opgroeit in de jaren zestig. Ze woont in Lythe, in een wijk met lijntjes naar haar voorouders (en Shakespeare). Daar tussenin gaan we ver terug in de tijd, naar een mysterieuze Lady in green, kijken we glimpsen wat er eigenlijk met Isobels moeder is gebeurd, gaat er mensen dood (of toch niet?), is er een bakvissenliefde, wordt er een baby bezorgd, en nog een hoop meer. Isobel ondertussen heeft zo haar flashbacks naar het verleden:
“How phlegmatic I am in the face of unravelling time”
Het is uiteindelijk allemaal op twee manieren te verklaren, en welke je wilt geloven hangt misschien wel af van of je in sprookjes gelooft.
“What a bampot, as Mrs Baxter would say, but what can you expect from a woman sharing her one brain cell with a poodle on a turnabout basis. Whose turn it is today is anybody's guess.”
Net geen vijf sterren.
“I've written about him hundreds of times, and I haven't written about him at all until now.”
Liefdes, relaties, een fijne collectie korte verhalen. Het lijkt me helemaal niet verkeerd in de vriendenkring van de schrijver te zitten als je daardoor elk jaar met Valentijn zo'n kort verhaal krijgt bezorgd :-)
“Anyone who answers yes to a question like Do you promise not to judge? is inquestionably a liar. Judgement is not something one can control - only the expression of the judgement can be tamed.”
Het idee is wel aardig, een leesbaar(der) boek over de Engelse taal en veel van haar eigenaardigheden. Maar uiteindelijk voelt het format toch te dwingend, waar in diverse hoofdstukken van opstaan tot slapengaan van allerhande wordt behandeld.
Ook een boek met een iets te hoog “weetjes” gehalte waar bij mij althans dan weer heel weinig van blijft hangen.
“The Bluetooth symbol also draws upon this ancient Scandinavian connection, since it comprises the two runic symbols that make up King Harald's initials”.
Ofwel “The Extraordinary and Unexpected Yet Totally Expected Life of Eli Bell”.
Eli, een jongetje dat opgroeit ergens in een niets-zeggende buurt in Australie [], heeft een drugs-verslaafde moeder, een mogelijk-taxi-moordenaar als oppas, en een niet-pratende broer (August) van een paar jaar ouder, die communiceert door in de lucht te schrijven. Hij probeert er maar het beste van te maken, maar dat zit niet heel erg mee...Aanrader![] “I was only five years old but I still called bullshit, but Manly's a place where a boy can run barefoot across the low-tide mudflats of Moreton Bay for so long he can convince himself he's running all the way to the edge of Atlantis, where he might live forever, or until the smell of crumbed cod and chips call him home, so I made like August and shut my trap.”
Prima vakantieboek, maar niet echt meer dan dat.
“Maar ze ging dood en daarna waren de nonnen op, je kunt ze niet meer krijgen tegenwoordig.'”
“As the coder Danny Hillis once noted, ‘A few hundred years ago in my native New England, an accurate description of my occupation would have gotten me burned at the stake.”
Aardige kijk op het ontstaan van, en de aard van het vak van programmeur, zeker leuk voor niet-programmeurs. Maar ook voor programmeurs zitten er wel wat juweeltjes in:
“Software firms gave often cultivated an air of sorcery, relying on the inscrutability of their work to baffle and enchant customers, while being in reality nothing more than a creaky pile of PHP scripts”...
Victoriaans min-of-meer true-crime novel over de moord op een 23 jarige vrouw. De verhaallijnen wisselen tussen diverse mannelijke hoofdpersonen die allemaal wel iets hebben waar ze in het openbaar liever niet over praten.
Prima vakantieboek maar er is niet reuzeveel blijven hangen...