The Invisible Life of Addie LaRue

Voor de verandering eens een “A book you might like” voorstel van de Kindle waarvan niet meteen al de omschrijving me deed afvragen, “Waarom?”.

Adeline LaRue, een paar honderd jaar geboren op het platteland van Frankrijk, wordt geacht te trouwen, maar wil dat niet. Een beetje per ongeluk sluit ze een dealtje met de duivel en blijkt vervolgens onsterfelijk. Klein minpuntje is dat iedereen die ze tegenkomt haar binnen een paar minuten vergeten is zodra ze uit zicht is...

“Her mother said it was duty. Her father said it was mercy, though Adeline doesn't know for whom. Estele said nothing, because she knew it wasn't fair. Knew this was the risk of being a woman, of giving yourself to a place, instead of a person. Adeline was going to be a tree, and instead, people have come brandishing an ax.”

Fast forward die paar honderd jaar en ze heeft er een beetje mee leren leven. Zij zelf wordt dan wel steeds vergeten, maar ideeen die weet te planten hebben meer kans om wortel te schieten:

“In the instruments that lean against the walls. In the scribbled lines and notes scattered on tables—bars of half-remembered melodies mixed in with grocery lists and weekly to-do's. But here and there, another hand—the flowers he's started keeping on the kitchen sill, though he can't remember when the habit started. The book on Rilke he doesn't remember buying. The things that last, even when memories don't.”

En dan wordt alles ineens anders:

“I remember you. Three hundred years. Three hundred years, and no one has said those words, no one has ever, ever remembered.”

Fijn boek, en een mooi einde.