Frankissstein: A Love Story

Weer een gevalletje niet helemaal gelukte expectation management...

Twee verhaallijnen (een in het verleden, een in het heden) door elkaar verweven, over de maakbaarheid van leven, kunstmatige intelligentie, de noodzaak voor een lichaam.

Het deel dat gaat over Mary Shelley en Frankenstein is veruit het beste deel. Het deel dat in het nu speelt is mij veel te gekunsteld (hoezo “show, don't tell” met de namen van de hoofdpersonen?) en de karakters eigenlijk allemaal niet erg likable.

Als het boek zo ongeveer geeindigd was bij Ada Lovelace (met dat stuk misschien nog wat verder uitgewerkt) was het een beter boek geweest, met voldoende stof tot nadenken. Daarna dan “Fall; or, Dodge in Hell” lezen om verder na te denken wat een leven zonder lichaam zou kunnen voorstellen.