Shuggie Bain

Diepe treurnis, met nauwelijks ergens een sprankje hoop. Hugh (“Shuggie”) groeit op als jongste kind van Agnes. Zij heeft een behoorlijk drankprobleem, en alhoewel goed in “keeping up appearances”, kan ze niet voorkomen dat ze langzaam afglijdt naar haar voortijdig einde.

Het boek is doorspekt met Iers? Schots? (het zijn ze Ierse katholieken die wonen in een treurige buurt van Glasgow ten tijde van de mijnsluitingen) wat het lezen soms wat lastig maakt, maar als je het fonetisch probeert kom je een eind...

““That's nice of ye to say,” replied Nan with a thin smile. “Why don't ye shove yer arms up yer arse and gie yer insides a big hug from me.””

De kinderen doen hun best om de boel draaiende te houden, maar kunnen uiteindelijk ook niks anders doen dan wegvluchten, zodat op het eind Shuggie het zelf allemaal moet zien te rooien. Dat Shuggie “anders” is dan de andere kinderen in de buurt maakt het er allemaal niet vrolijker op.

“Shuggie heard the nurse say to a male attendant that she thought for sure Agnes was a working girl. “She is not,” said Shuggie, quite proudly. “My mother has never worked a day in her life. She's far too good-looking for that.””

“Sister Meechan's hand wavered awkwardly in the air, unaccustomed to not being in command. “Ye are a very tidy little boy.” “My mother says it doesn't cost anything to take pride in your appearance.” With a glance down the hallway she asked, “So was that wummin yer mammy?” Shuggie nodded. “Uh-huh.” He looped the chain around his fingers and stole a glance up at her kind face. “It's OK, though. You don't have to like her. Sometimes she drinks from underneath the kitchen sink. Nobody really likes her then.”

Maar goed, terechte winnaar van de Booker Prize. Na afloop iets luchtigs lezen :-)