Herman
Luchtig tussendoortje, maar voor deze serie me iets te luchtig, er wordt nauwelijks iets ge-detective-d in deze...
De Imperial Radch trilogie was een heel fijne space opera, en dit boek is vervolgens iets heeel anders. Fijn. Geen aliens, niet in de toekomst.
Een aantal volkeren wonen bij elkaar in de buurt, en ieder van de volken heeft zijn eigen god/goden. Het centraal-staande volk wordt bestuurd door de Raven's Lease, die de wensen van hun god (via een raaf) kenbaar maakt. Andere goden manifesteren zich als ondermeer als bos, mug en hond. Er is oorlog op komst, en het boek beschrijft de (machts)politiek rondom de religie die alles stuurt.
De hoofdrol is weggelegd voor groot rotsblok :-)
(ook gender komt weer even om de hoek)
Het is maar goed dat dit boek niet de Booker prize heeft gewonnen, want het zou zonde zijn van al dat papier dat daarna bij iedereen ongelezen in de kast zou komen te staan. Ruim duizend pagina's telt dit boek, en het bestaat min of meer uit maar 1 zin...
Die ene zin, een continue doorlopende gedachtenstroom van een Amerikaanse huisvrouw in Ohio met man en vier kinderen, wordt af en toe onderbroken door een verhaal over een mountain lion en haar cubs.
Ze is behoorlijk neurotisch, bakt zich een ongeluk aan taarten en maakt zich druk over van alles. Ze heeft een lichte fixatie met oude films en musicals, maar ook de geschiedenis van native americans, het milieu en klassieke muziek komen regelmatig terug.
“... the fact that what is this constant monologue in my head, the fact that why am I telling myself all this stuff, since I know it already ...“
Wel een boek om tijd voor te maken, want je moet in een zekere flow zitten om het te kunnen waarderen denk ik, maar als je eenmaal in zo'n flow zit zijn die gedachten en de ontelbare gedachtensprongetjes erg fijn om te lezen. Ongemerkt zit er vervolgens ook nog een verhaal in het boek :-)
Bovenstaande zou eigenlijk een 4* moeten geven, maar toen ik het uit had rees toch de vraag of een paar honderd bladzijden minder niet net zo'n boek had opgeleverd. Als halve sterren kunnen was het 3,5* geworden, maar misschien dat ik er over een tijdje toch 4* van maak. Het is zo'n boek dat lang in je eigen gedachten blijft spoken.
Het zal best, al die loftuitingen voor dit boek, maar hoe verder je komt hoe vervelender personages het (lijken te) zijn. Spoiler: haar man leeft nog aan het eind, en als je graag wilt weten hoe het verder ging is er een vervolg. Heel af en toe komt de interessante vraag naar boven hoe de Britten met hun daklozen omgaan, maar echt goed passen in het boek doet het niet, en dat deel was misschien beter een essay geworden.
3,5* misschien
Boeken over slavernij zijn kennelijk hot realiseer ik me - mijn derde boek over dit onderwerp het afgelopen jaar. Allemaal via andere bronnen op de leeslijst belandt, dat wel. Dit is van de drie de minste, al begint het goed: jongetje op wrede plantage wordt, met name door zijn gewicht, door broer van plantage-eigenaar uitgekozen in te assisteren bij het bouwen van een luchtballon. Waarna in de eerste helft een soort road movie ontstaat die eindigt op de Noordpool...
Tweede helft van het boek is wat filisofischer, als de jongen wat ouder is en zich meer over zijn verleden en het waarom van zijn uitverkiezing gaat nadenken.
Goed geschreven, daar niet van (Booker-prize shortlist tenslotte), maar minder aansprekend dan de eerdere boeken over dit onderwerp.
Prima vervolg op deel 1, met deze keer zuslief in de hoofdrol, die verwoede pogingen doet om ergens dokter te kunnen worden, maar dat door aristocratische heren wordt gedwarsboomd. Uiteraard weer met piraten, maar ook zeedraken!
Wederom een prachtig boek van Kate Atkinson (Life after life staat heel hoog in mijn lijstje beste boeken). Er wordt wat minder met de tijd gespeeld dan in dat boek, maar met hoofdstukken ‘1981', ‘1950', ‘1940', ‘1950', etc wordt het hele verhaal mooi vormgegeven. Sommige hoofdstukken verwijzen naar dingen die eerder zijn gebeurd, maar later worden beschreven, en sommigen eindigen met een echte cliffhanger (waarna de tijd weer naar het heden vooruit schiet). Plot: spionnen, tweede wereldoorlog, BBC, en uiteindelijk toch een fijn onverwachte plotwending (en veel zinnen tussen haakjes)
De Underground Railroad vond ik prachtig, dit boek viel tegen. Het schetst een onthutsend beeld van jeugddetentie in de jaren zestig (en dan met name voor zwarte jongens). Heeft wel een mooie twist aan het eind, maar is me misschien toch iets te concreet, waar Underground Railroad wat meer “fantasie” had om een moeilijk verhaal te vertellen.
“How to get through the day if every indignity capsized you in a ditch? One learned to focus one's attention”
Net als zijn vorige boek dat ik gelezen heb (De waarheid over de zaak Harry Quebert) wederom een prima vakantieboek, waarin heen en weer springend in de tijd een oude moordzaak (waarvan men dacht dat die was opgelost, maar niet) wordt verbonden met een recente moord op een journaliste die te dicht in de buurt van de waarheid leek te komen.
Een heel fijne reis door de oude mythen, vanuit het gezichtspunt van een “bijfiguur” in die mythen. Dat geeft heerlijk vileine observaties van al die alpha-mannetjes onder de goden en titanen:
“Talk of Prometheus' punishment scarcely lasted out the moon. A dryad stabbed one of the Graces with her hairpin. My uncle Boreas and Olympian Apollo had fallen in love with the same mortal youth.”
Circe is toch iets meer dan slechts een nimf als blijkt dat ze toverkrachten heeft. Als ze op gegeven moment de nimf Scylla in het bekende zeskoppige monster veranderd heeft vinden Helios en Zeus het wel genoeg, en ze wordt verbannen naar een eiland waar ze nooit meer van af zal mogen.
“If anyone came, I would only be able to scream, and a thousand nymphs before me knew what good that did.”
Daar spoelen nog wel eens zeelieden aan die nog nooit van #metoo hebben gehoord, maar daar maakt ze korte metten mee – “The truth is, men make terrible pigs.”
En dan landt Odysseus, komt er een kind, wil Athena wraak en is er opeens een heleboel meer om voor te leven...
“In those months I had spent with Odysseus, I had thought I'd learned some tricks of mortal living. Three meals a day, the fluxes, the washing and cleaning. Twenty swaddling cloths I had cut, and believed myself wise. But what did I know of mortal babies? Aeëtes was in arms less than a month. Twenty cloths got me only through the first day.”
Toch niet meer dan 4*. In dit deel gebeurt duidelijk meer, maar de afronding van het boek was een beetje een anti-climax, er lijken me wat teveel losse eindjes. Het na afloop herlezen van proloog en hoofdstuk 1 van deel 1 was wel nuttig, die zijn dan een stuk duidelijker :-) De proloog had overigens net zo goed een epiloog kunnen zijn, maar dan is boek 1 misschien in het begin wel heel erg saai...
Waarom is Idea eigenlijk niet gewoon als Idee vertaald? Het is toch ook geen Metaphora?
Groundhog Day meets Agatha Christie.
Man wordt ‘s ochtends verward wakker in het lichaam van een ander, en blijkt 24 uur te hebben om een moord die nog gepleegd moet worden, op te lossen. Gelukkig heeft hij er 8 dagen voor, en zal hij elke ochtend in een ander lichaam wakker worden...
Negentien jaar geleden is de zoon van een welgesteld echtpaar vermoord, en nu heeft het echtpaar precies dezelfde gasten als toen uitgenodigd voor een feestje in het inmiddels flink vervallen, uiteraard in-the-middle-of-nowhere, landhuis.
De hoofdpersonage blijkt niet alleen in deze kweeste te zijn, er lopen er nog een paar anderen rond die een poging doen de moordenaar te vinden, een vreemde gemaskerde man, plus is er een bijzonder moordlustige lakei. Vintage Agatha Christie is dat het minstens een paar keer opeens een hele andere kant op blijkt te gaan.
Zeer aangenaam vakantievoer.
Autobiografie van de schrijver van Carter beats the devil. Dat was indertijd een heel fijn boek om te lezen en de blurb van deze biografie beloofde een wederom een hoop (“Extraordinary . . . Riveting . . . An audacious, boundary-shattering work”, etc)
Dat ging voor het eerste deel zeker op – zijn vroege jeugd was, als we de schrijver mogen geloven, nogal bijzonder... – zijn moeder zit nogal ingewikkeld in elkaar (Al is een vroeg citaat al dat zijn moeder alles ontkent van wat er in het boek is geschreven; het is ook een “memoir” en niet een “auto-biography” :-)
“Ann made butterscotch brownies, and then made them again, because we ate through the first batch in the place of conversation”
Hoe ouder hij wordt, hoe meer het gaat over zijn (moeizame) relaties met vrouwen, en hoe meer het begint te lijken op zwelgen in hoe goed hij toch is als schrijver, maar dat de doorbraak maar niet wil komen (met een paar sneren naar o.a David Leavitt)
Dat ging me op een gegeven moment zodanig tegenstaan dat het aantal sterren inmiddels was gedaald naar twee, en ik de schrijver eigenlijk gewoon een eikel vond.
“‘The thing is,' she said slowly, ‘when you talk about your writing, you're starting to sound like your mom talking about her business opportuntiies'”.
Maar dan blijkt hij het tegen het eind van het boek toch allemaal zodanig aan elkaar te knopen dat de meeste irritaties van daarvoor weer verdwijnen. Of het nou uiteindelijk een aardige man is, blijft een beetje in het midden :-)
“I'm condescending, judgemental, cold, distant, and will never be a good writer because I lack compassion.”
Net geen 4*.
.
Zelfs nog even getwijfeld over 2*. De kat is zeker leuk, maar het is me net iets teveel een klucht, waarvan het begin het beste is. Prima tussendoortje, dat wel.
Waar Autumn toch niet helemaal mijn ding bleek te zijn, was Winter met zijn zeer vervreemdende [] begin over een zwevend hoofd (of is het toch wat anders?), fijne steken naar de Brexit, Boris Johnson en Trump een aangenaam tijdsverdrijf. Veel minder het gevoel dat ik voor dit boek te dom/weinig onderlegd was, met slechts zijdelinge referenties naar kunst...Na het lezen van een recensie (na afloop) ergens op een Engelse website wel het gevoel dat ik toch nog een en ander aan woordspelingen gemist heb - slecht een paar denk ik herkend te hebben, maar er zitten er nog veel meer in (maar ik ben dan ook niet Kroatisch-via-Canadees)...[] Ja, Autumn was ook best vreemd maar dit vond ik betere vreemd :-)
Voor de verandering eens een historische roman over een stukje Nederlandse geschiedenis - de gebroeders de Witt. Middels de vaker geziene constructie van een verhaal gesandwiched tussen extracten uit (deels bestaande, deels gefabriceerde) historische documenten. Het hoofdverhaal is een soort testament van griffier Cornelis Musch, een van de machtigste mannen rond 1650.
Klinkt allemaal goed, ware het niet dat het boek helaas gewoon niet zo goed geschreven is... Een betere editor had waarschijnlijk harder gesneden in de tekst. Deels in de verhaallijn (de hoofdstukken over Johan de Witt voegen eigenlijk weinig toe in dit eerste deel van een trilogie) maar ook het continue ‘name dropping' van gebouwen en straten en het steeds volledig en formeel benoemen van alle personen in een scène gaat op een gegeven moment nogal tegenstaan.
Artemis Fowl is op weg naar Mars, tijd voor zijn jongere tweelingbroertjes om de hoofdrol over te nemen. Fijn over the top, misschien wel beter dan de eerdere boeken omdat het een (nogal verschillende) tweeling betreft. Beckett is erg grappig :-)
Pluspuntje dat een deel in Amsterdam speelt, direct daarna teniet gedaan doordat het een beetje lijkt alsof de auteur dat allemaal vanaf Google Maps heeft gedaan...
Boek geleend en gelezen als opwarmertje voor een verjaardagscadeau van dezelfde schrijver, aangezien ik Max Porter in het geheel niet kende. Gelezen op ouderwets papier, dus eens een keertje zonder citaten uit het boek :-) Dat papier is ook wel nodig bij deze, gezien de nogal aparte vormgeving van een aantal hoofdstukken (waarvan ik vermoed dat het afbeeldingen in een e-versie zijn).
Die hoofdstukken zijn vanuit het perspectief van Dead Papa Toothwort, een soort natuurgeest die al lange tijd door een dorpje in de buurt van Londen waart. Hij leeft (?) op flarden van gesprekken van de dorpsbewoners en blijkt speciaal geïnteresseerd in een jongetje dat pas sinds kort in het dorp woont.
Werkelijkheid en verbeelding gaan fijn door elkaar heen lopen, aanrader!
(eigenlijk 4,5* omdat er 1 hoofdstuk wat mij betreft een beetje te was)
Boeken met een aparte structuur vind ik over het algemeen wel fijn, maar bij deze klikte het op de een of manier toch niet.
Om en om verhalen de hoofdstukken over gebeurtenissen in en rond Newport, Rhode Island, en met name rondom Windermere, een van de buitenverblijven van rijke Amerikaanse zaken-aristocratie. Het begint in het heden, en ieder hoofdstuk gaat steeds verder terug in de tijd, om daarna weer terug naar het heden te komen. De verhalen in het verleden refereren subtiel en soms minder subtiel naar de verhalen die later spelen.
Wat vooral is blijven hangen is dat de meeste mannen in het boek eigenlijk niet deugen of erg likable zijn, en dat met name de oudere verhalen me minder konden boeien. Met alleen de twee buitenste “schillen” was ik ook tevreden geweest (al is het “binnenste” verhaal wel weer een mooie).
Dat krijg je dan, heb je een hond, krijg je hondenboeken ;-)
“Of the dogs, they were mostly spaniels, toyish, with ink-quill tails, and none of them friendly. One in particular, Mitte, always positioned at the starboard of her mistress's skirts, was spiteful in the extreme. ‘The barbarian', she used to call me, or ‘the filthy savage'. In fact, she was the unsanitary one, always with a dirty backside, flecks of dried faeces in the wiry hair around it, which she'd stamp, on purpose I was sure, all over the royal furniture.”
Hond, onsterfelijk, baas, onsterfelijk en vijand-van-baas, onsterfelijk, zwerven door Europa gedurende een aantal eeuwen. De hond komt er langzaam achter hoe het fout is gegaan tussen baas en vijand-van-baas, en wij komen er langzaam achter hoe vriendschap en kameraadschap tussen honden werkt :-)
Prima vakantieboek.
Toch maar vier sterren, al had ik op gegeven moment toch niet meer direct de behoefte dóór te willen lezen. Vergeleken met andere boeken van hem relatief ‘normale' verhalen (het zou allemaal zomaar gebeurd kunnen zijn) over mannen en hun relaties met en verhouding tot, vrouwen.
Ze schuren steeds meer (ook naar mate het boek vordert) een dat maakt het uiteindelijk toch wel aangenaam lezen, maar ik denk dat ik een grotere fan ben van zijn romans.
Zeer fijne hervertellingen van een groot deel van de Griekse mythen. Mogelijk nog beter als audioboek waar hij het zelf voorleest. Het enige minpuntje is eigenlijk dat het al vrij snel begint te duizelen met alle namen en familieverbanden, maar dat is iets dat je Fry niet kunt kwalijknemen – rare jongens, die Grieken...
Toch uiteindelijk geen 4*, te dik - er waren momenten dat ik niet het gevoel had dat ik nodig door zou moeten lezen.
Familiekroniek, bestaande uit eigenlijk min of meer allemaal niet zo likeable personages. Het boek schakelt heen en weer tussen de diverse familieleden.
Misschien wel het mooiste stuk is in het begin, waarin de steeds verder aftakelende Alfred en zijn vrouw Enid de focus hebben:
“Finally, as Alfred's naps deepened toward enchantment, she grew bolder.”
Ze komen weer terug in het laatste deel, en dat compenseerde een groot deel van het midden :-)
Ik had eerst best een hekel aan Enid en haar kerst-dwang, maar uiteindelijk blijkt ze toch ook maar gevangen te zitten in haar omstandigheden, en probeert er het beste van te maken.
Hertelling van het verhaal van Achilles en de belegering van Troje, maar dan van vanuit het gezichtspunt van één van de door Achilles tot slaaf gemaakte vrouwen van een veroverde stad. Prima geschreven maar het mist een beetje de wauwh factor.
(Aardig detail: het onderwerp speelde kennelijk al langer door haar hoofd want Achilles komt ook even voor in Life Class)