Nibi

I wish she haven't came back to the first-person narrative, and I wish it was about 100 pages longer, as the ending felt kinda rushed, and I wish it wasn't packed this much with references to other books.

In general, I wish this very good book was great.

boże

oj, męczyłom się z nią, ten strumień świadomości jest jednak nieco zbyt pretensjonalno-maczystowski jak na mój gust. Ale są fragmenty mistrzowskie, w tym arcydzieło totalne, zdanie “Albo z Olegiem Seksopatologiem, który opanował język francuski tylko po to, aby czytać Wojnę i pokój w oryginale”. I osobna gwiazdka za końcówkę, dla niej warto było przebijać się przez tę potworną, rozpadającą się i tonącą w deszczu Moskwę.

mixed feelings on this one.
it is written well and packed with meaning on these hundred and few pages, even if some parts are a little bit on the nose. However, the beginning of the second part is so painfully tailored to the Western reader, and feels really out of place, especially compared to the later descriptions of all the little differences of life on both sides of the wall. Ma'am, I assure you, anyone who picks this books is aware of the occupation, and even if they are not, it's much more powerful to read the descriptions of all of it written like it's a normal part of life, instead of coquettish “oh, I hope it's not too awkward to mention we live under the occupation, wink wink”.

jaka to jest dobra książka!

oh boy.
Let's start with what's good - it is a page turner, the writing is dynamic, and the characters compelling. I could easily see myself liking it quite a lot, if only!
If only.
Knoll should've made the story completely fictionalised. As it is, there are too many details literally lifted from reality and inserted into the story. For example, I don't understand why some names were changed to fictional ones, and some left as they really are. It was uncomfortable, until I read that, according to the author, Caryn Campbell was killed in 1973, and I saw white.
This was the moment when the name should have been changed. You can't - CAN'T - move the actual murder that happened two years forward because it fits your plot better this way. To say it's disgraceful and improper is to say nothing.
I was certain that it can't get worse after this, and yet Knoll still managed to! Quite impressive, honestly. I was raising my brows at the fact that she replaced one of the women that disappeared at Lake Sammamish from the beginning. But I was not ready to see Janice Ott removed completely and having a fictional character inserted in her place. Down to the bike. To what Janice was wearing that day. To have her conversation with Ted quoted literally word for word. Seriously, I have checked. Because nothing says more to concentrate on the victims and their perspective than erasing the real, actual victim, putting a puppet in her place, and keeping every single detail about her encounter with her killer.
I was going to list some minor things that irritated me, but you know what, I'm done. It could've been really good, instead I'm disgusted more with the author than the killer she describes, which is an achievement.

I am quite astouned, how such nuanced, layered book that has, well, everything, was so readable. It's literally brimming with longing, tenderness, the need to belong somewhere, with someone, with, one would've thought, against everything, hope. And love too, of course. I already know that I'm going to reread it not once and not twice.
And now I'm again feeling this breathtaking, raging grief that Wiktoria will never write anything else.

1,5 really, but I did fly through it.

nie, wiecie co, po angielsku to jednak nie to samo.

zajęła mi trochę czasu. No ale, no. czyni gest rękoma

najpierw... spróbuję ochłonąć. A jak już ochłonę, to wrócę. Raz, dwa, osiem, piętnaście, do całości i do fragmentów.

no co ja będę dodawać.

trochę zabawnie się czytało, bo autorka, pisząc dla zachodniego czytelnika, musi też siłą rzeczy wyjaśnić rzeczy oczywiste w Europie Wschodniej. :D

czytało się to przedziwnie, bo niespodziewanie odkryłom głęboką wspólnotę doświadczeń z narratorem, i nie raz i nie dwa kiwałom głową, że tak, absolutnie, tak to wygląda.

och, ja wiem, Matylda i Ramzes. Ale Jaga i Leopold... przeżywam w tym momencie i ból, i żałobę, więc wizja, że jest coś po jest mi bardzo potrzebna.

DNF, przekartkowałom do końca. Ale memuszki i fanarty na tumblrze bardzo spoko.

jestem trochę ogłuszone tym, jakie to było dobre.

wreszcie taka, która nie dostanie pięciu gwiazdek. :D tylko solidne cztery i pół.
ale jak na dłoni widać, jaki Żadan będzie dobry w przyszłości, nie że tu nie jest, ale będzie lepszy.

“Dawno nie ma państwa pochuistycznego. Zmieniłem się ja sam i zmieniło się to, co napisałem 20 lat temu. Ale czytelnicy się nie zmienili, są młodzi, piękni i ironiczni.”
a ta książka jest tak wykurwiście dobrze napisana.

to było takie dobre, jak ja mam teraz zacząć czytać cokolwiek innego

4,5 tak naprawdę, ale to Żadan.
edit: wiecie co, nie, pięć w całości.

gdyby Antonycz zdążył się zestarzeć i zgorzknieć, zapewne pisałby podobne wiersze.

miałom z tą książką potworny problem, bo napisana jest przepięknie, ale każdy jeden bohater budzi moją głęboką niechęć... Aż dotarłom do rozdziału Maria, gdzie w pewnym momencie pomyślałom “hm, trochę jak Sto lat samotności”, po czym mnie olśniło. To JEST Sto lat samotności, tylko przeżywane w Charkowie, nie w Macondo.

17.08.2023: i wiecie co, najlepiej czyta się ją latem.

czytam o arbuzach w Chersoniu i myślę o dziś przywróconym internecie w Chersoniu.
na mniej przygnębiającą nutę: dosyć zabawnie czytało się o niektórych zwyczajach jak o cudzych, podczas gdy doskonale znam je z własnego dzieciństwa. I ludzi mówiących z błędami też, rany, ile złych ocen złapałom przez to na dyktandach.

surrealistycznie się to czyta w obecnej teraźniejszości.