Herman
3,5*?
Geen vrolijk verhaal, over de forse impact die AIDS had op een groep vrienden in de jaren 80/90 in Chicago. Yale, werkzaam in een kunstgalerie komt via-via in contact met een oude dame die haar kunst graag aan zijn galerie wil schenken. Zij is de oudtante van een goede vriend die net aan AIDS is overleden.
“Lately he'd had two parallel mental lists going—the donor list and the sick list. The people who might donate art or money, and the friends who might get sick; the big donors, the ones whose names you'd never forget, and the friends he'd already lost. But they weren't close friends, the lost ones, until tonight. They'd been acquaintances, friends of friends like Nico's old roommate Jonathan, a couple of gallery owners, one bartender, the bookstore guy. There were, what, six? Six people he knew of, people he'd say hi to at a bar, people whose middle names he couldn't tell you, and maybe not even their last names. He'd been to three memorials. But now, a new list: one close friend.“
“And then there was the list of acquaintances already sick, hiding the lesions on their arms but not their faces, coughing horribly, growing thin, waiting to get worse—or lying in the hospital, or flown home to die near their parents, to be written up in their local papers as having died of pneumonia. Just a few right now, but there was room on that list. Far too much room.“
Het tweede deel van het boek volgt een van de karakters uit het eerste deel, als ze in 2015 in Parijs op zoek gaat naar haar dochter, en geconfronteerd wordt met het verleden.
“It was a gift, this name of her youth handed back to her by someone she associated with a time when she'd been optimistic and unencumbered. Granted, she associated him with the next years, too, the ones with Nico gone, with Nico's friends, who'd become her only friends, dying one by one and two by two and, if you looked away for a second, in great horrible clumps. But still, still, it was a time she missed, a place she'd fly back to in a heartbeat.”
Aanrader!
Beetje suffe handelaar die schepen naar het verre oosten stuurt krijgt op een gegeven moment een opgezette zeemeermin in zijn bezit. Dat ding wordt een hit bij de Londenaren, en komt op een gegeven moment in een high-end bordeel terecht. Als de handelaar, Jonah Hancock, daar de eerste avond gaat kijken begint zijn leven een beetje te ontsporen...
Op zijn minst leer je een meerdere fijne synoniemen voor een hoerenmadam :-)
“It happens that a gentleman named Mr Brierly is one day caught in flagrante with his horse-boy, or some say his horse, but either way such prurient interest in the dealings of strangers has no place in this story” – dit als inleiding dat Mr Hancock het huis van Mr Brierly goedkoop kan krijgen...
Ik kende Rosling en zijn Gapminder software al wat langer, dus (een van) de onderliggende boodschap(pen) - “Het gaat nog helemaal nog niet zo slecht met deze wereld” kende ik al, maar dit boek geeft daarnaast handvatten hoe naar de wereld te kijken.
Diverse menselijke instincten worden beschreven, en hoe die ons denken over de wereld kleuren.
De methode om de wereld in 4 “levels” op te delen vind ik een mooie, met DollarStreet als een erg mooie aanvulling op de al wat oudere bewegende bubble charts.
De samenvattingen van ieder hoofdstuk doen me iets teveel aan zelfhulpboeken denken...
Het boek werd overal de hemel in geprezen, maar tijdens het lezen had ik toch regelmatig moeite met het taalgebruik.
Wollig? Bloemrijk? Bombastisch? Misschien wel het beste samengevat door de blurb achterop het boek: “Een epische roman over de wanhopige strijd van een gezin tegen een tirannieke vader, met de Bijlmer als decor” - iets teveel forse adjectieven in een enkele zin...
Het botste wat mij betreft ook een beetje met de hoofdpersoon, de “tone of voice” leek niet altijd te matchen.
Maar los daarvan: prima boek over onderwerpen (tweede generatie migranten, de Bijlmer op zijn slechtst) waar ik niet heel veel van wist, en dat (ondanks taalgebruik :-) tot het eind boeiend bleef.
“They come up north and wait out life, or they were here anyway and stayed for the same reason. Such men live at the end of all the long lanes in the world, and in reaching a place like this they have run out of country they can't live in”
Een man woont in zijn eentje in the middle of nowhere nabij de Canadese grens, en als er op een dag vlakbij zijn boshut een schot klinkt (de details zouden een spoiler zijn) begint hij lichtjes te ontsporen.
Een heel fijne, compacte, indringende novelle. Inclusief Shakespeare!
Weer een boek (mini-serie) in de categorie beetje stijvige British upperclass, beetje vergane glorie. Heerlijk geschreven, over een advocaat die via-via in Hongkong terecht is gekomen (Filth = Failed In London, Try Hong-Kong) en die aan het eind van zijn leven wat mopperig probeert er nog wat van te maken.
Er zijn meer delen, maar deel 1 is voldoende op zichzelf staand dat ik nog twijfel of ik de rest ook wil gaan lezen (al zat dat waarschijnlijk uiteindelijk wel gebeuren :-)
Michael Palin kan prima schrijven, maar dit boek was me uiteindelijk gewoon te dik, met teveel detail, waardoor het op een gegeven moment ging tegenstaan...
De surgeon/naturalist die om de haverklap op vogeljacht gaat is wel een aardige running gag, maar helpt het boek niet aan een 3e *.
Beetje gemengde set korte verhalen, een paar waren wel leuk, de meeste niet heel bijzonder. Het interview ergens in een podcast waardoor ik dit boek op de to-read had gezet was leuker :-(
Het boek dreigde op een gegeven moment naar * te zakken (of erger)... Vermoedelijk omdat ik er aan begonnen was aan het einde van de fietsvakantie, en ik daarna geloof ik even teveel had gelezen, waardoor het moeilijk was “in” het boek te blijven.Maar uiteindelijk toch wel ** - de combinatie van een riviermonster (of toch niet?), een zij-of-toch-hij, een hij-of-toch-zij, plus een vleugje Oedipus, plus fijne taal gaf uiteindelijk de doorslag. En dat kwam vast doordat ik even eerst wat lichte kost tussendoor heb gelezen voor hier weer in te duiken.
Vreemd, verstikkend, maar ook regelmatig erg grappig boek. Niet alleen vreemd door het vrijwel ontbreken van namen van personages (third-brother-in-law, maybe-boyfriend), of het nergens concreet benoemen van locaties (over the border, over the sea, usual place, ten minute area), ook het taalgebruik heeft iets vreemds (maar wat precies kan ik niet zo goed omschrijven...)
Meisje van rond de achttien beschrijft haar omgeving en alles wat daarin gebeurt in circa de jaren zeventig in Noord Ierland, als de burgeroorlog daar nog in volle gang is. De achterdocht, het niet willen weten van dingen komen indringend naar boven, goed geholpen door de eerder genoemde eigenaardigheden. Luchtige bijrol voor haar drie wee sisters.
(Misschien wel eerst even stukje proberen om te zien of het taalgebruik bevalt :-)
Vreemde titel, vreemd boek, vol met rare verhalen that don't make any sense, maar aangenaam tijdverdrijf zijn. Niet alle verhalen even goed. Bij bijvoorbeeld het titelverhaal ga je je toch afvragen wat voor soort persoon de schrijver is :-)
Twijfelde nog even over een 3*
Tot nu toe met plezier alle Stephensons gelezen (met Quicksilver trilogie wel als hoogtepunt en Mongoliad en Cyrptonicon als goede tweede), maar dit verhaal is geloof ik me toch te kluchtig. En misschien ook toch wat te dik (maar voor een Stephenson is ‘ie best dun...)
Wel weer behoorlijk goed geresearched (in zoverre dat kan bij tijdreizen ;-) maar teveel aandacht op (zwaard)vechten (een van zijn hobbies).
De mede-auteur (overigens ook een van de Mongoliad auteurs) zal met name voor het andere “gevoel” van het boek hebben gezorgd.
Tweedehands krijgertje. Zelfde schrijver als Downton Abbey, dus altijd goed voor wat vinnige dialogen. Eenmaal aan het lezen bleek dat ik een tijdje terug de TV-verfilming al had gezien, maar dat drukte de pret slechts een kleine beetje...
Typisch gevalletje verwachtingsmanagement... Het schijnt een fantastisch boek te zijn maar na afloop moest ik toch eens wat gaan Googlen om te kijken waarom.
Drie delen – deel 1 gaat over de relatie tussen een oudere schrijver en een jonge schrijfster-to-be. Het middendeel vertelt het verhaal van een Amerikaanse Irakees die voor een bezoek aan zijn broer terug gaat naar Irak (en flashbacks van een eerder bezoek), ten tijde van de Golfoorlog. Deel drie is een radio-interview met de schrijver uit deel 1.
De drie delen horen bij elkaar, en er is een heel duidelijke connectie tussen de delen, maar kennelijk heb ik niet zorgvuldig genoeg gelezen, want aan het eind was het kwartje niet gevallen.
Verder is het wel een “literair” boek, met veel verwijzingen naar andere boeken, en is deel 1 behoorlijk autobiografisch. Zonder (voor)kennis gaat daar denk ik ook wel wat verloren.
Misschien is 2* toch wat bot, de drie delen zijn prima leesbaar, maar als geheel viel het tegen.
Ik lees weinig “graphic novels” maar deze was best aangenaam. Oorspronkelijk gekocht vanwege de schrijver.
Mwoah, hmmm. Een zeer langverwacht boek, het had oorspronkelijk al begin 2018 uit moeten komen. Begonnen met schrijven in 2016 gooide de Amerikaanse verkiezing roet in het eten, en werd het boek overhoop gegooid.
Het is min of meer een vervolg op The Peripheral, al denk ik dat dit boek zonder dat te hebben gelezen niet echt goed te begrijpen is. Het speelt in drie parallelle werkelijkheden, waarin er een is waarin Trump heeft gewonnen en eentje waarin Clinton won.
Wel min of meer achter elkaar uitgelezen maar erg bevredigend was/werd het uiteindelijk niet. Ik had nog de hoop dat het einde het tot 4* zou maken, maar alhoewel het idee wel aardig is, voelt het teveel on-af. Op detail-nivo overigens een prima boek, met heel veel fijne detailbeschrijvingen van mogelijke toekomsten.
“He went into the bedroom for his jacket, put it on, setting it to medium warmth.”
Eigenlijk 4,5, maar geen 5 omdat het boek toch mogelijk iets te vreemd is om kado te doen...
Een reusachtige vliegende beer, een zeeanemoon die fors groeit (en blijkt te kunnen praten) worden met een Sport-Banden liefdesverhaal (eerder overlevingsverhaal) gemengd. De wereld zoals wij die kennen is min of meer vergaan, waarbij The Company een niet zo frisse rol speelt.
Doet in de verte wel wat denken aan een gitzwarte versie van de verhalen van Walter Moers. Ook zwarter dan Station Eleven, maar door de (letterlijk) fantastische elementen goed leesbaar.
Mja, meer dan 3* is het niet, het boek komt te langzaam op gang? Er komen nog twee delen, en uiteindelijk maakt deze wel nieuwsgierig naar wat nog komen gaat.
Dochter van een communist en een hippie, Dawn Rae, reist tussen Amerika en de Sovjet-Unie in de eerste helft van de 20e eeuw, waarbij ze wordt “opgeleid” tot KGB-spion.
““But after she died, it felt right to stay there with Papa for a time. Which is how I got caught up in the Bonus Army stuff.” “Rekindling the revolutionary fervor that had lain dormant during your exile as an impressionable youth surrounded by charismatic revanchists,” Dr. Stasova corrected her, writing the words down. “Exactly.”“
Stephenson is altijd goed ingelezen op zijn onderwerpen, en je wordt in elk geval altijd goed bijgepraat over de uiteenlopendste onderwerpen - in dit geval onder meer de Bonus Army in de jaren 30, waar 43000 demonstranten zich rondom Washington DC hadden verschanst, polo, het ontstaan van de atoombom, en Sovjet politiek gekonkel.
“His eyes fixed on the purple glow of a germicidal lamp. “Thing is that when transitions happen, energy gets emitted, or absorbed,” he said. He slid off his stool and moved to one farther down the bar. “I just soaked up energy, now I'm in a higher state.” The soda jerk, squirming a towel around the inside of a parfait glass, eyed Dick curiously, then looked at Dawn. “Your date soaks up any more energy, I'll buy you a Pepsi.” “Won't happen,” Dick said, “'cause I can emit radiation and jump back down to the lower orbital.” He sat next to Dawn and glared at the soda jerk, who was twice his size. “The Bohr atom,” Dawn said, “that's what you're getting at.”“
Misschien moet ik de Quicksilver trilogie maar eens herlezen - die blijft in mijn hoofd een van beste historische romans die ik gelezen heb - was die in het begin ook zo lastig in te komen?
“Aurora wondered if Zhirkin knew about Shpak. If Zhirkin was afraid of her. Because that was how it worked. Beria was at the center of a web of people who were all afraid, for good reason, of being killed by the others.”
Prima tussendoor niemandalletje - een soort van romcom-whodunnit. Behoorlijk rustig vergeleken met Norton's persoonlijkheid in zijn talkshows...
Update 2024: deze had ik kennelijk al eens eerder gelezen, het “niemandalletje” klopt dus vrij aardig, was de hele plot alweer kwijt. Pluspunt deze keer: het speelde zich af in het deel van Ierland waar we net op dat moment op vakantie waren :-)
Nieuw boek / soort van vervolg op de Raven Cycle. (Die wel gelezen, maar nooit gereviewed). (Is een fijne YA fantasy serie met ook nog een roze randje). (Veel haakjes ook wel, in haar boeken) []Waar de Raven Cycle met name om Gansey draait, gaat deze trilogie meer om Ronan Lynch, eigenlijk de interessantste van de personages uit de Raven Cycle. Een Dreamer, in staat om dingen de werkelijkheid in te dromen, iets dat in dit boek allemaal nog even verder wordt uitgewerkt.“It all had a classy, run-down look, like a place to be aesthetically killed by a really famous poltergeist”.[] Misschien is Opal, het laatste deel(tje) uit de Cycle eigenlijk wel de beste, geschreven vanuit het perspectief van een van Ronans gedroomde wezens, terecht gekomen in onze wereld.
Fascinerende kijk op de tijd voor en rondom de afschaffing van slavernij in Amerika. De hoofdpersoon vlucht met een (letterlijke!, mooie vondst) Underground Railroad weg uit een katoenplantage. Korte persoonsschetsen afgewisseld met beschrijvingen hoe verschillende staten in die tijd met slaven omgingen. Niet erg vrolijk allemaal, maar wel indrukwekkend, en allemaal nog niet eens zo lang geleden.
Toch maar geen 5*. De diverse delen van het verhaal zijn mooi tot prachtig (met name het deel waar Anna gaat duiken) maar op de een of andere manier vond ik de manier waarop alles vervolgens samenkomt en afloopt niet heel bevredigend...
Een wat verlopen hotel aan de Engelse kust dondert naar beneden. Niet alle gasten overleven het.
Onder de gasten een klagende dominee en zijn dochter die goed onder zijn plak zit, een paar gezinnen met kinderen, wat stelletjes.
He always typed his sermons because his writing was so bad that he could not read it. Nor could he always read his own typing, for that, too, was inexpert
De eigenaar van het hotel trekt zich min of meer voltijds terug in zijn kamertje vol met stapels papier, en laat het runnen van de zaak aan zijn vrouw over. Al snel ontstaan er spanningen tussen de gasten onderling en sommige gasten en de uitbaatster.
I see I've said nothing about fish. I'm allowed everything except kippers, but I don't think plaice agrees with me very well, nor haddock, unless cooked with plenty of butter. Crab and lobsters are not verboten which is very convenient, as I expect you get plenty of them and so many people can't eat them.
Het boek beschrijft de zeven dagen die vooraf gaan aan de landslide en gedurende die periode wordt steeds duidelijker dat er nice en not-so-nice gasten aanwezig zijn. Maar wie gaan het overleven?
Een dag in het leven, met een wat wonderlijke verhaallijn er doorheen gewoven.
Een 17-jarige zoon van een evangelische dominee (een beetje een loser, met een veel succesvollere concurrent) probeert er binnen het gezien maar het beste van te maken gezien zijn eigen geaardheid.
“Adam knew the answer was supposed to be no, so he only said ‘yes' in his head”
Via een reeks ontmoetingen krijgen we een beeld van de betekenis van liefde en liefhebben, en relaties: familie, vrienden, geliefden. Onverwachte Zwarte Pieten-verwijzing. Tegelijk heeft een recente moord op een junkie in hetzelfde stadje nog wat bij-effecten:
“Before she can even think, she removes his head from his body. The faun can't fix this, not while the Queen still holds the man's head.”