Herman
Ik ben de eerste die van mooi in elkaar gevlochten verhalen (denk David Mitchell) of verrassende plotconstructies (denk Kate Atkinson) houdt, dus de premisse van dit boek leek wel wat. Maar meer dan “wel aardig” werd het niet, meer een thriller met een beetje vreemd uitgangspunt.
Franse re-read. SciFi in de niet al te verre toekomst waarin het Amerikaanse politieke systeem volledig verrot is, en een overstromend Nederland in oorlog raakt met Amerika... Hoofdrolspeler is een spin-doctor met constant verhoogde lichaamstemperatuur, door een dingetje in zijn verleden. Nog steeds wel actueel eigenlijk...
Gekocht als luchtige achtergrond bij een recent binnengekomen bordspel waarin je je best doet om je Engels landgoed in de vaart der volkeren op te stoten en je je beschikbare personeel zo verstandig mogelijk moet inzetten om gasten van divers pluimage (die American heiress komt met een hoop geld op bezoek, maar doet je sociale standing niet echt goed...) het naar hun zin te maken.
Dit boek beschrijft in een aantal hoofdstukken van alles dat je niet wist (in elk geval niet wist dat je het zou willen weten :-) over het leven in 19e eeuws Engeland. Kennis van de diverse klassiekers over die periode is een bonus maar niet vereist om het te kunnen lezen.
Het is best ongemakkelijk als je begrafenismedewerker geesten kunt zien...
“There was only one spirit haunting the place, a young blond woman, who seemed content to occasionally appear long enough to watch episodes of The Great British Bake Off on the lumpy futon.“
Ik vraag me af of boeken als deze over zeg dertig jaar ook gedateerd over gaan komen, zoals ik dat bij bijvoorbeeld Hollinghurst had. “Doelgroepboeken” - Hollinghurst was een fijne read in de tijd dat homo's toch altijd maar somber beschreven werden, in dit boek is de hoofdpersoon trans. Dat is voor (h)erkenning heel belangrijk (weet ik uit ervaring), maar het leest toch wel als een “bubble”.
Eigenlijk altijd wel goed, Jane Gardam.
Eliza Peabody, busy-body, schrijft briefje na briefje na brief na epistel aan de overbuurvrouw Joan.
“I have tried to telephone you, but there is no reply. This makes me think that perhaps you are ill, and I am only too ready to do whatever I can, except on Tuesday, Wednesday and Friday mornings when I am busy with the Dying”
Het ontspoort al vrij snel met die bemoeizucht, en op een gegeven moment lijkt de waarheid niet altijd beschreven in de briefjes en brieven.
“Charles is frantic, Joan. At least, to be perfectly honest, he is clearly frantic underneath. He is, I know, not somebody who shows his feelings easily. Or even at all.”
Wat er daadwerkelijk aan de hand is wordt heel langzaam steeds een klein stukje duidelijker, waarna je na de laatste brieven min of meer zelf de juiste (?) conclusie mag trekken :-)
Korte verhalen van inmiddels meer dan een eeuw geleden, met bloemrijke omschrijvingen van omgeving en mensen. Virginia Woolf heeft over Katherine Mansfield gezegd: “I was jealous of her writing. The only writing I have ever been jealous of.””
Then something immense came into view; an enormous shock-haired giant with his arms stretched out. It was the big gum-tree outside Mrs. Stubbs' shop, and as they passed by there was a strong whiff of eucalyptus.
Het zijn min of meer allemaal miniatuurtjes, niet altijd met een duidelijke plot, beetje meanderend, fijne afwisseling met zwaarder werk.
Then the first inhabitant appeared; it was the Burnells' cat Florrie, sitting on the gatepost, far too early as usual, looking for their milk-girl. When she saw the old sheep-dog she sprang up quickly, arched her back, drew in her tabby head, and seemed to give a little fastidious shiver. “Ugh! What a coarse, revolting creature!” said Florrie. But the old sheep-dog, not looking up, waggled past, flinging out his legs from side to side. Only one of his ears twitched to prove that he saw, and thought her a silly young female.
Dit laatste deel is veel later verschenen dan de eerste vier delen, en eigenlijk weet ik niet zo goed waarom, de eerste vier delen vormden eigenlijk best wel een mooi afgerond geheel. Misschien te snel de laatste delen achter elkaar gelezen, maar de diverse personages begonnen me eigenlijk ook wel een beetje tegen te staan, hadden ze eerder ook al van die vervelende/zeurende/zwelgende trekjes?
Deel twee viel een beetje tegen, deel drie was weer een stuk beter. Dit deel behandeld voornamelijk “the day after” (nadat Filth en Veneering dood zijn) plus de vroege jaren van Veneering (met onder meer een Russische circus-artiest). Eigenlijk is Veneering een stuk interessanter dan Filth :-)
“He squats like a gluttonous spider on the web that ties all military and government interests. “
Zeer interessante “biografie” van een briljant iemand, door steeds anderen in zijn omgeving “aan het woord te laten”. Een van de grondleggers van de atoombom, computers, etc etc. Maar helaas, zo blijkt, een ongelooflijk hork van een man. Maar goed, dat maakt wel interessante biografieën :-)
“Try as he might, he could not visualize a world that did not include himself thinking within it, so he had none of the grace that some people exhibit when they finally accept their fate.”
Voordat ze haar (eerder gelezen) Regeneration trilogie over de eerste wereldoorlog schreef, blijkt ze nog een trilogie te hebben geschreven die in die periode speelt. Waar Regeneration veel gaat over de mentale gevolgen voor soldaten in die oorlog, ging dit eerste deel meer over de fysieke gevolgen (denk veldziekenhuizen).
Maar het boek begint idyllisch en luchtig, vlak voor de oorlog, op een kunstacademie waar Paul zijn draai niet kan vinden en er een soort spanningsboog ontstaat tussen hem en mede-studente Elinor en oude-student Kit. Dat deel eindigt als de oorlog begint een Paul vindt dat ie iets nuttigs moet gaan bijdragen terwijl Elinor van mening is dat kunst maken ook al belangrijk is.
Goed geschreven maar waarschijnlijk duurt het even voordat ik de behoefte voel om de vervolgdelen te gaan lezen...
Gevaarlijk hoor, een schrijver die 5* na 5* schrijft... (Oké, het COVID-tussendoortje was net even wat minder)
Weer een prachtvan een verhaal, het verhaal van een meisje en haar moeder, die beiden “on the run” zijn, op de vlucht van een zwart verleden, weg van hun Monster.
“She said sometimes you can find a light inside a feller that burns so bright that it starts to burn inside you, too. But all my mum found inside my dad was black monster blood. That's the shit that bubbles because it's hot and troubled. Acid monster blood. My dad's blood coulda cleaned your oven. You could pour that stuff on the bonnet of your Subaru Forester (best car I ever slept in: ample leg room, good high interior with plenty of space for changing your dacks) and it would burn a steaming hole right down to the engine block.“
Ze kent haar eigen naam niet, want, zo redeneert haar moeder, zo kan ze ook nooit zichzelf en hun verleden verraden.
“I try to tell myself I don't need a name. Plenty of things in this world don't get names. Most rocks don't get names and most rocks have been here longer than all of us. Dogs and cats have names, but South Brisbane fruit bats don't.“
Ze is een begenadigd tekenaar (de diverse hoofdstukken beginnen overigens steeds met een tekening “van haar hand”) en er ontstaat een lichtpuntje in het zwerversbestaan in Brisbane als ze een jongen ontmoet met een vergelijkbaar talent. Die ontmoeting volgt nadat ze een weekend in zijn huis heeft gelogeerd als zijn familie op vakantie is, kadootje van Flora Box, vishandelaar in naam, viswijf in handelen, alsmede de locale drug lord, waar moeder en dochter hand- en spandiensten voor verrichten.
“After the hair, I'd try to shade in some sense of Mum's intimacy, as a houseless person, with dirt. I'm talking about dirt so deep that it forms part of your skin. I'm talking about dirt that you can taste on your fingertips when you eat a Burger Ring. Dirt in your fingernails and dirt on the backs of your legs so old that people mistake it for birthmarks. Epidermal dirt. Dirt as armour. Dirt as shield.“
Een beetje zoals de wervelwind van Boy Swallows Universe moet het in dit boek allemaal nog eerst een flink stuk erger worden om uiteindelijk tot een spannende ontknoping te komen. Aanrader!
[Een fijne Hitchcockiaanse cameo overigens in het boek: “I take Adelaide Street, where I pass the portable writing desk of a man in a brown hat who spends his days recording the real-life love stories of Brisbane strangers on an old sky-blue Olivetti typewriter. I want to stop and tell him my story, but it isn't finished yet.” - een verwijzing naar zijn andere boek Love Letters waarin hij gedurende COVID achter een tafeltje op straat verhalen over de liefde gaat verzamelen; toen zou ook het idee van dit boek, over dakloosheid, ontstaan zijn]
Fijn klein boekje dat bij de kassa van de boekhandel lag (en daarom de Nederlandse vertaling gelezen).
Zoveel mooie zinnen, zeker een contrast met “Luister” van Sacha Bronwasser. Papieren editie maakt citeren lastig, zeker als je het niet gewend bent met potlood aantekeningen in een boek te maken :-)
Eentje toch maar overgetypt, over Victoriaanse rouw (de “volle”, de zwarte; de tweede, met lelies en grijstinten):
“Tegenwoordig krijg je echter twintig minuten in het crematorium een halve dag vrij van je werk voor een uitvaart die wordt bijgewoond door een stuk of wat onbeholpen mensen in regenjacks, die verlegen staan te wiebelen onder het zingen van “My Way”.”
Prachtig boek, maar niet 100% overtuigd dat het liefdesverhaal als sub-plot nou heel veel toevoegde. De achterflap suggereerde dat wel (plus dat een in Birma ontvangen brief “alles anders” maakte), maar vond dat wel meevallen...
De stukken die over het jappenkamp gaan (en de diverse draadjes over de diverse soldaten) zijn zeer indringend en maken de **.
Een tweedehands krijgertje. Waar de oorspronkelijke Chocolat tegen de katholieke kerk tekeer ging, is de islam dit keer het doelwit. Het is dat ik boeken meestal uitlees, maar niet reuze-indrukwekkend dus.
Deze schrijver staat nu zeker op het ‘nieuw boek meteen kopen' lijstje. Bundel met uiteenlopende verhalen, vaak met personages die zich wat meer onderaan de maatschappij bevinden.
De beste twee waren over een puppy dat uiteindelijk toch niet wordt aangeschaft door een gegoede familie van een, ehm, minder gegoede familie (maar waarom is een spoiler), en een zeer creepy verhaal over een wereld waar Aziatische meisjes gehuurd kunnen worden als ornament voor in de tuin...
Misschien 5*, maar ik zou ook dan niet meteen weten aan wie ik het kado zou doen :-)
Ben geen verstokte SF lezer, hou het meer bij het soort SF dat Gibson en Stephenson schrijven, maar dit was een zeer aangename kennismaking met een ander genre.
AI's runnen ruimteschepen, en gebruiken tig mensen en humanoids om een “presence” in de wereld te hebben, allemaal als een soort neural net aan elkaar geknoopt. Dan gebeurt er iets met wat voor “god” zou kunnen doorgaan en is er justice gewenst... Verder geen spoilers...
Na twee YA boeken van Sáenz nu een van zijn “volwassen” boeken, met korte verhalen die allemaal in de grensstreek USA/Mexico spelen (met name El Paso in Amerika en Juárez in Mexico). De rode draad is een bar in Juárez (de Kentucky Club) waar in alle verhalen altijd wel een of meerdere personages terecht komen omdat het allemaal soms wat teveel wordt.
Fascinerend dat dit boek veel van dezelfde thema's behandelt/bevat als de twee YA boeken (moeizame ouder/kind relaties, met name vader-zoon, ontbrekende familieleden, geweld, dood) maar dat die hier veel zwarter worden aangevlogen. Of omgekeerd: dat ze in de andere boeken ook allemaal voorkomen, maar uiteindelijk met meer hoop.
Mooiste verhaal is geloof ik toch die over een zoon die zijn ouders min of meer haat, en een broer die doodgezwegen wordt.
Novelle waarin de laatste dagen van Christus worden beschreven vanuit de optiek van zijn moeder. Wat haar rol geweest is komt netjes gezegd niet geheel overeen hoe het in de bijbel is terecht gekomen... Mooi staaltje framing/marketing aan het begin van onze jaartelling :-)
“‘Aimable, was he? Mrs Burnham gave her a shrewd glance. ‘The kubber is that there's more than one young missy-mem who's got a mind to bundo the fellow'“
Eentje in de categorie van boek-series waar je heerlijk in kunt wegzakken, zoals de boeken van Elena Ferrante en Jane Gardam. Het ingebouwde woordenboek van de Kindle helpt niet heel erg door de vele Brits-Indiase invloeden, het proberen te ontleden wat er staat is deel van de pret.
Het eerste deel volgt de geschiedenis van een diverse groep uit de verschillende kasten waarbij uiteindelijk aan het eind van het boek ze min of meer allemaal samen zijn gekomen bij het schip de Ibis, op weg naar ver van huis.
“To add to her trials, when it came time to go in to dinner, Mr Doughty began to compliment her effusively on her appearance. ‘Pon my sivvy, Miss Lambert! Aren't you quite the dandyzette today? Fit to knock a feller oolter-poolter on his beam ends!”
Mooi, ontroerend, verhaal over nieuwe LGBT rolmodellen gezien vanuit de optiek van twee generaties eerder, waarvan er heel veel aan aids zijn overleden.
Franse re-read. Verhalenbundel waar de diverse verhalen een soort levensgeschiedenis van Nell lijken te beschrijven, maar ook weer niet helemaal – het wisselt tussen de ‘ik' en ‘Nell' vorm, en er wordt nergens expliciet gemaakt dat alle verhalen aan elkaar geknoopt zijn (en het laatste hoofdstuk lijkt dat toch vrij duidelijk niet te zijn).
Nadeel van een papieren boek zonder woordenboek in de buurt – toch wel wat Engelse woorden die prachtig klinken maar waar de betekenis dan maar geraden of gevoeld moet worden...
Mooie zinnen: [over een etentje waar een professor bij is] “Still, when Nell did find something to say, she didn't feel she had to sift through her words and pick only the short ones”, of [over een nog niet zindelijk lammetje] “She made it a diaper of a green plastic garbage bag, but that was worse than useless”. Of [over een stelletje verwildere katten die vogelresten voor de deur achterlaten]: “They knew they were supposed to pay rent, but they were confused about the details”
Net als bij Spellslinger, waar dit een spin-off van is, en de voorgeschiedenis van Ferius Parfax verteld, een enkele recensie die min of meer opgaat voor de hele serie.
Prima leesbaar, maar net iets minder dan Spellslinger. Komt vast door het ontbreken van de squirrel cat :-)
Alhoewel niet echt een serie met diepe wijsheden (anders dan wat tegeltjes misschien), viel deze uit deel 3 toch in deze tijden wel op:
“And, as everybody knows, peace is the one cause so just and noble that no amount of violence is too great a price to bring it about.”
Fijn geschreven, de tragiek van de zo zijn best doende Jimmy en zijn flippo's en het naderende onheil maken het een doorlezer (oké, zo dik is het nou ook weer niet:-)
Aldwych West, een homo op leeftijd krijgt vaak wat hij wil, en nu wil hij graag August, een jonge danser van het NY City Ballet.
“Aldwych was vastly rich; his family had invented the microwave, or maybe something older, like the kitchen stove.“
De danser lijkt daar soort-van wel wat voor te voelen, en trekt bij hem in, al blijft het allemaal platonisch.
““Congratulate your nephew for us.” It suddenly dawned on him that they might be a lesbian couple and that she saw through the “nephew” alibi. Once in Paris he'd introduced a young hustler as his nephew to another old queen. “Yes,” the queen had said, “we know each other. Last year he was my nephew.”
Daarna ontspoort de boel een beetje als August een andere man mee naar huis neemt, en Ernestine, de nogal op sex-gefocuste vrouw van Aldwych's neef ook een oogje op hem laat vallen.
“Ernestine thought it was hard to find a general subject with poor people. You couldn't ask them for their itineraries because they didn't go anywhere. As Fran Liebowitz said once, “They summer where they winter.” Nor could they complain about their parents' cute little foibles, since their parents were brutal or alcoholic or absent or exhausted. They couldn't complain about their “staff,” since they didn't have any.“
Tegen het einde van boek kan je het “beetje” wel weglaten bij het ontsporen, en is het eigenlijk een heel ander boek geworden dan waar je dacht dat je aan begon...
Misschien toch wel 3*, het blijft toch een beetje onduidelijk wat ik nou van het boek vind :-)