Lola in the Mirror

Gevaarlijk hoor, een schrijver die 5* na 5* schrijft... (Oké, het COVID-tussendoortje was net even wat minder)

Weer een prachtvan een verhaal, het verhaal van een meisje en haar moeder, die beiden “on the run” zijn, op de vlucht van een zwart verleden, weg van hun Monster.

“She said sometimes you can find a light inside a feller that burns so bright that it starts to burn inside you, too. But all my mum found inside my dad was black monster blood. That's the shit that bubbles because it's hot and troubled. Acid monster blood. My dad's blood coulda cleaned your oven. You could pour that stuff on the bonnet of your Subaru Forester (best car I ever slept in: ample leg room, good high interior with plenty of space for changing your dacks) and it would burn a steaming hole right down to the engine block.“

Ze kent haar eigen naam niet, want, zo redeneert haar moeder, zo kan ze ook nooit zichzelf en hun verleden verraden.

“I try to tell myself I don't need a name. Plenty of things in this world don't get names. Most rocks don't get names and most rocks have been here longer than all of us. Dogs and cats have names, but South Brisbane fruit bats don't.“

Ze is een begenadigd tekenaar (de diverse hoofdstukken beginnen overigens steeds met een tekening “van haar hand”) en er ontstaat een lichtpuntje in het zwerversbestaan in Brisbane als ze een jongen ontmoet met een vergelijkbaar talent. Die ontmoeting volgt nadat ze een weekend in zijn huis heeft gelogeerd als zijn familie op vakantie is, kadootje van Flora Box, vishandelaar in naam, viswijf in handelen, alsmede de locale drug lord, waar moeder en dochter hand- en spandiensten voor verrichten.

“After the hair, I'd try to shade in some sense of Mum's intimacy, as a houseless person, with dirt. I'm talking about dirt so deep that it forms part of your skin. I'm talking about dirt that you can taste on your fingertips when you eat a Burger Ring. Dirt in your fingernails and dirt on the backs of your legs so old that people mistake it for birthmarks. Epidermal dirt. Dirt as armour. Dirt as shield.“

Een beetje zoals de wervelwind van Boy Swallows Universe moet het in dit boek allemaal nog eerst een flink stuk erger worden om uiteindelijk tot een spannende ontknoping te komen. Aanrader!

[Een fijne Hitchcockiaanse cameo overigens in het boek: “I take Adelaide Street, where I pass the portable writing desk of a man in a brown hat who spends his days recording the real-life love stories of Brisbane strangers on an old sky-blue Olivetti typewriter. I want to stop and tell him my story, but it isn't finished yet.” - een verwijzing naar zijn andere boek Love Letters waarin hij gedurende COVID achter een tafeltje op straat verhalen over de liefde gaat verzamelen; toen zou ook het idee van dit boek, over dakloosheid, ontstaan zijn]