Herman
Deel twee jaar toch net iets te vaak het gevoel van een Bouquet reeks boek (maar dan dikker). Maar wat er in dit boek gebeurd komt in latere delen wel terug. Dit deel dus vooral liefde in de jaren zestig...
“Kids! Bringing about Armageddon can be dangerous. Do not attempt it in you own home.”
Boven en beneden besluiten dat het nu dan toch eens tijd is voor Armageddon, maar dan blijkt dat een een engel (en part-time boekhandelaar) en een demon per ongeluk de Antichrist zijn kwijtgeraakt.
Neil Gaiman kende ik al een klein beetje, Terry Pratchett kan ik nu met goed fatsoen niet langer negeren. Erg grappig, een beetje in de stijl van Douglas Adams. Met fijne voetnoten, waaronder bijvoorbeeld eentje die de Amerikaanse lezers uitlegt hoe het zit met Milton Keynes...
“I ought to tell you at the beginning that I am not quite normal, having had a violent experience at the age of nine. I will make this clear at once because I have noticed that if things seep out slowly through a book the reader is apt to feel let down or tricked in some way when he eventually gets the point. I am not, I am glad to say, mad”
Aldus Jessica Vye, 13 jaar oud, en voorbestemd om schrijfster te worden. De boeken over Old Filth waren een plezier om te lezen, deze was ook prachtig. Een soort taalgebruik wat heel goed past bij haar leeftijd, de wat rare karaktertrekjes, en een zeer scherp observatievermogen gekoppeld aan altijd de waarheid moeten vertellen...
“This experience changed me utterly, like Heaven, ‘in the twinkling of an eye', and I believe is the reason for the next point I have to make clear before getting on with the story. Which is that I am not really very popular. Some people in fact do not really like me at all. In fact if you really want to know quite a lot of people absolutely can't stand me.”
Het speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog, op een soort van kostschool waar ook diverse kinderen zitten die vanwege de bombardementen uit huis zijn geplaatst. Bevolkt door grotendeels vervelende en saaie docentes en medeleerlingen, met een paar uitzonderingen.
“Even the Top Form, the really ghastly ones who just sat about yawning all day and were going to do nothing when they left school but sit about yawning all day – it was a posh sort of school – even they sat up and listened.”
“Florence is a very interesting girl. She doesn't just gasp sympathetically at things, always agreeing with you to your face like a lot of people. She is not easily excited and is able to weigh things up. Sometimes she finds that they do not in fact weigh anything at all, even though other people are simply groaning under them.”
Aanrader!
Laat je niet door de titel beïnvloeden, de verteller is niet een kameleon, maar een gecko.
Hij observeert en vertelt over het leven van Felix Ventura, die gespecialiseerd is in het anderen voorzien van een nieuwe voorgeschiedenis.
Tegen de achtergrond van de gewelddadige geschiedenis van Angola wisselen hoofdstukken elkaar af waarin beschreven wordt hoe hij een van zijn client van een nieuwe stamboom voorziet, hij een fotografe van licht/lucht op bezoek krijgt en waarin we deelgenoot worden van de dromen van de gecko (die op gegeven moment gedeeld gaan worden met die van Felix).
Uiteindelijk is er wel een soort van plot, maar die lijkt/voelt een beetje secundair, het is vooral erg fijn meanderend en vervreemdend.
Fascinerend boek, eens kijken wat Agualusa meer heeft geschreven...
Prachtig geschreven, over een familie met een hoop geheimen. Ingrijpende plotwending ergens aan het eind, prachtig taalgebruik (maar dat zei ik al)
Heel fijn sprookje voor volwassenen, gruwelijk op de juiste momenten (de bad-scene!) en als een warme deken op andere.
Man ontvlucht een bruiloft en gaat naar het huis van zijn jeugd, wat vervolgens een herinnering? droom? geeft over een langzaam steeds erger worden situatie thuis wordt toen hij zeven jaar oud was. Een dapper en doortastend buurmeisje sleurt hem er (soms letterlijk) doorheen...
(wel de versie met illustraties lezen!)
Een detective-serie van een van mijn favoriete auteurs. Dat merk je, want eigenlijk is het gewoon een prima roman waar toevallig ook een aantal mysteries worden opgelost. Die zijn regelmatig slechts ergens op de achtergrond aanwezig, met de focus op personages en relaties.
Teveel citaten om uit te kiezen :-)
“Sylvia had recently developed an unhealthy obsession with religion, claiming that God had spoken to her. Rosemary wondered if it was a normal phase that adolescent girls went through, if God was merely an alternative to pop stars or ponies. Rosemary decided it was best to ignore Sylvia's tête-à-têtes with the Almighty. And at least conversations with God were free, whereas the upkeep on a pony would have cost a fortune.”
“In the unlikely event of God speaking to anyone, Sylvia did not seem the obvious choice.”
“Gillian's mother told them how admirable it was that they were such independent ‘girls' with careers and mortgages and choices when what she really meant was that Gillian – an only child – was well into her thirties now and wasn't she ever going to produce a grandchild?”
“Amelia had once heard someone say that you could tell what a woman's orgasm would be like if you heard her sneeze. (As if you would want to know.) Just recollecting this thought made her uncomfortable. In case this was common knowledge, Amelia had made a point ever since then of never sneezing in public if she could help it.”
“‘He tried to stick his hands down my knickers once but I just screamed the place down. He was trying to explain fractions,' she added as if that was somehow relevant.”
“Of course, David would have friends who had a gîte in the Ardèche, wouldn't he? He was sure it wasn't coincidence that git and gîte were almost the same word.”
Na wat moeilijke Russen volgde ik Thomas van Luyn's advies om lekker SciFi te lezen ;-) Mede geholpen doordat een spellenuitgever van spellen die ik erg prettig vind (Wingspan, Scythe) aankondigde op basis van deze serie een spel uit te brengen, en dat de vervulling van een jarenlange wens was...
Deel 1 van trilogie is wel erg sterk een “The Hunger Games meets...”, maar dat wordt in delen 2 en 3 een stuk beter.
Ergens in de toekomst, op Mars: de samenleving is in groepen opgesplitst, met “Red” onderop de ladder (die zijn verantwoordelijk voor het delven van de stoffen die noodzakelijk zijn voor terraforming) en “Gold” bovenaan de pyramide. De Reds zijn niet helemaal de waarheid verteld, en dat is het begin van een opstand.
Binnen het genre een aangenaam tijdverdrijf. Er wordt geschreven aan het laatste boek van de tweede trilogie, dus die komt nog wel een keer aan beurt als ik een zware pil moet compenseren...
In de categorie “Een paar boeken nog eens lezen voordat ze echt weg mogen”...
De editie uit 1994 gelezen, ik mag hopen dat er daarna nog eens een redacteur eens goed door het boek is gegaan, want eigenlijk is het maar zeer matig leesbaar (eind- en voetnoten zijn niet voor niks uitgevonden bijvoorbeeld). En Büch vindt zichzelf toch wel de hele tijd erg belangrijk.
Wat overblijft is een reeks leuke feitjes en beschrijvingen van plekken waar ik (op Capri na dan misschien) nooit van mijn leven zal komen. Het is fijn dat er dan excentriekelingen zijn die zich zo kunnen werpen op een onderwerp als dit.
Deel twee ook nog gelezen, voel niet direct de behoefte om nu ook de rest van de delen te gaan lezen.
Min of meer hetzelfde als deel 1, maar dan anders, zullen we maar zeggen. Grotere rol voor de ondersecretaris van de VN, een fijn vloekend en tierend Indiaas omaatje.
Te lang, te gedetailleerd over werkelijk iedereen... Mooie materie, dat wel.
Update 2021: ik was in de foutieve veronderstelling dat ik deze nooit gelezen had, en dacht dat het wel aardig was deze te beginnen voordat ik Analogia zou lezen. Blijkt dat ik ‘m zeven jaar geleden al gelezen heb, en dat mijn commentaar toen min of meer hetzelfde is als wat ik nu wilde schrijven :-)
Blijft fascinerend, maar het continue uitweiden over werkelijk alles en iedereen gaat op een zeker moment een beetje tegenstaan. Zeker als ik het gevoel krijg dat (meer?) relevante details zoals de zaak rond Oppenheimer en Strauss en hoe dat allemaal gelopen is, als bekend worden verondersteld?
Elf korte verhalen, die enigszins met elkaar verbonden zijn, maar ook weer niet (dat enigszins). Een er van had ik al eerder gelezen (Shine! Pamela, shine!) de rest was nieuw voor me, al zijn ze deels al langer geleden elders gepubliceerd (was er toen al een plan om ze met elkaar te verbinden?) (ze gebruikt nog steeds best vaak haakjes overigens)
Van een man die op een paard wedt omdat het paard hem dat verteld, tot een vrouw die er achter komt dat ze dood is, tot een domineesvrouw die haar kinderen een sprookje vertelt, allemaal fijne individuele verhalen vol met rake observaties. Hoe verder je komt in het boek hoe meer blijkt dat ze allemaal toch wel erg met elkaar samenhangen en op elkaar ingrijpen.
“Chance, of course, Franklin knew, was the matter from which the universe had been constructed a long time ago by a roomful of monkeys trying to write a Shakespearian sonnet on old-fashioned typewriters.”
“In a newsagent's in the Metro Centre she had scanned endless front pages, but words were like hieroglyphs now, the world and its doings obfuscated from her view. Being dead had increased her vocabulary. ‘Obfuscate' and ‘hieroglyph' were not words Mandy had previously needed to employ.“
“It was true, without his own family spilling out of the front pew there would be hardly anyone at their father's Sunday services. Weddings were a different matter. Prospective brides queued up to secure St Cuthbert's because it was such a pretty church. ‘That's so hypocritical,' Florence said. ‘Of both them and you.' ‘Oh, I don't know,' her father said. ‘Why shouldn't people have a nice wedding in a nice church to look back on?' He was so tolerant! It infuriated Florence! (‘What doesn't?' her mother said.)”
Twijfel nog of deze nou beter/leuker is dan de Wolf Hall boeken. Net zo dik, met ook heel veel personages waarvan alles door elkaar loopt...
Tijdens een hittegolf gaat de man des huizes een krant kopen, en komt niet meer terug. Zijn vrouw, hypochonder en gelovig, bezweert dat ze niet weet waarheen en waarom hij opeens verdwenen is. Haar drie kinderen komen terug naar het ouderlijk huis op zoek naar hun vader en antwoorden.
“Their mother has always had what a neighbour once politely referred to as ‘a very clear speaking voice'. His mother's voice has blighted his life from an early age. He was six, possibly seven, in the lead at a school sports day sack race when he heard Gretta relating that Michael Francis still wet the bed. Needless to say, he did not win that particular race.“
“But Monica hadn't wanted to become a champion or to enter the competitions. I hate it, she'd whisper, I hate it when everyone looks at you, when the judges write things down. She'd always been so fearful, so cautious, so backwards in coming forwards. Was it Gretta's fault, or were children born like that? Hard to know.“
Het eerste boek van Sáenz, met wederom een focus rondom de Mexicaanse grens, maar nu ook wat verder weg (al beweegt uiteindelijk alles wel die kant uit). Wat zwartere gay-thematiek met AIDS, en foute ouders, alsmede het verliezen en hervinden van familie. Ook mooi rare scenes waar iemand na een spirituele ervaring blijkt bewuste out of body experiences te kunnen oproepen, ook over langere afstanden...
Mooi “who-dunnit” (eigenlijk “who-isit”) over een Mr Smith die in het (nog een beetje Nederlandse, inmiddels Engelse) New York aankomt, en bij een handelaar die ook geld uitleent met een waardepapier van $1000 aankomt. Consternatie alom (er is nauwelijks geld daar) en vervolgens een stoet aan gebeurtenissen, terwijl heel langzaam een klein beetje duidelijk wordt wie Mr Smith is (is ‘ie te vertrouwen?) en pas helemaal aan het eind, waar dat geld nou voor nodig is.
Een oudje, maar daardoor niet minder fijn.
Een wat verlopen spiritueel medium (Alison) op zoek naar een assistente en de saaie Colette komen elkaar tegen op een paranormale beurs, en van het een komt vervolgens het ander. Langzaamaan ontspoort de boel behoorlijk. Colette is vooral praktisch ingesteld, en heeft het verder niet zo met het paranormale.
Occult', she discovered, meant hidden. She was beginning to feel that everything of interest was hidden. And none of it in the obvious places; don't, for example, look in trousers.
Alison kan communiceren met de doden (ja echt), maar krijgt het daar steeds moeilijker mee.
There are the lights, she said, the noises, the waiting, the loneliness. Everything slips out of focus. They suppose they're in a queue for attention but nobody attends. Sometimes they think they're in a room, sometimes they sense air and space and they think they've been abandoned in a car park. Sometimes they think they're in a corridor, lying on a trolley, and nobody comes. They start to cry, but still nobody comes. You see, she said, they've actually gone over, but they think it's just the NHS.
Haar spirit guide (A colleague had once said to her, ‘It seems to me that your guide is on a very low vibratory plane, very low indeed. Had you been drinking when he first made contact?) interfereert steeds meer met haar werkzaamheden, en langzaam maar zeker komt er steeds meer naar boven over de jeugd van Alison.
She thought, I wouldn't like to have access to my thoughts before I was born. An image came to her of her mother, patiently fishing for her with a knitting needle.
Ook voor mensen die niet direct wat met paarden hebben :-) Die paarden spelen dan wel een belangrijke rol, het boek is ook goed te lezen als een kroniek van de diverse oorlogen in Europa in de afgelopen 100 jaar.