The Truth About the Harry Quebert Affair

Heb kennelijk de hele hype rondom het boek gemist. Prima vakantieboek over een schrijver die een boek schrijft over een schrijver die een boek schreef, en waarin en-passant (nu ja, vanaf het begin min of meer) het lijk van een 30 jaar geleden verdwenen meisje met een manuscript in haar handen wordt gevonden in de tuin van de tweede schrijver.

Eh.

I feel similarly to this as I did to Pessl's “Night Film”: well intentioned, poorly executed.

Usein kliseet ärsyttävät, mutta tässä kirjassa ne saivat siitä juuri oivallisen kokonaisuuden. Valkoisen paperin kammosta kärsivä kirjailija matkustaa pikku kaupunkiin tapaamaan esikuvaansa sekä mentoriaan, joka voisi auttaa uuden kirjan kirjoittamisessa. Samaan aikaan kauan kadoksissa olleen tytön ruumis löydetään ja salaisuuksien verkko alkaa paljastua.

Tämä kirja tempaisee mukaansa melkein sen ensisivuilta alkaen. Siinä on hyvin rakennettuja hahmoja, sekä mysteeri, joka ei lähde mielestä, vaikka kirjan laskisi hetkeksi käsistään. Toisinaan en edes välittänyt siitä, kuka Nolan nyt lopulta olikaan murhannut, oli vain mielenkiintoista seurata tarinoiden etenemistä sekä sen rikkaiden henkilöhahmojen elämän seuraamista. Yllättävät juonenkäänteet pitivät myös lukijan varpaillaan aivan loppuun asti.

4.5*

Мне тысячу раз жаль, что кончилась эта книга, эта история, эти резкие повороты событий и эта реальность в целом. Мне глубоко симпатичен Маркус Гольдман, и это тот редкий случай, когда мне совершенно нечего предъявить главному герою - он честен, он талантлив, он прозрачен, он беспристрастен. Он рассказывает историю, а я ее слушаю. Слушать ее волнительно и тревожно, но эта история проникает в самое сердце, и ее реальность не подвергается сомнению. Я прочитала книгу и полезла в интернет, узнавать не основана ли она на реальных событиях... И пусть нет, но за это фотографическую реальность - хвала Жоэль Диккеру. Его всенародная любовь определенно заслужена.
Книга рассказывает историю некой девочки. Она - центр и концентрат, с нее все началось и ей же все закончилось. Девочка непростая (хотя кто из нас был простым в 15?), и события привлекает соответствующие. Все это события крутились-крутились вокруг нее, и закрутились в клубок, который непросто распутать даже после ее ранней и исключительно загадочной смерти.

This sometimes frustrating, always entertaining, and ultimately satisfying book is a gem. The author mixes a detective story, full of twists and unexpected events, with a discussion of the writing process itself. The result is a book that is fun to read and one that keeps the reader, even one jaded by other detective stories, riveted. I found the dialogue to be wonderful, and the plotting really was fun. Events that were incompletely described early paid off later as the book reached a surprising and unexpected finish. All the while, the author talked about the process of writing a book: this book. In doing so, he added a layer of complexity to what was already an enjoyable read. To discuss the plot would be to repeat what others and the dust jacket have done. But, I will say that I completely agree with and always have agreed with the author's coda: “[the reader] should look at the jacket and smile a little sadly because he is already missing all the characters.” Yes. Yes. Yes.

An intellectual, literary detective story. No wonder this has been a big hit. The book looks like a brick, but reads very fast. The pages whizz by and the story unfolds – and it is quite a story, with some very clever twists. Kept me entertained until the very end, and threw some really nice surprises as well. Now I'll just wish Joël Dicker good luck with his second novel...