Lustrum

Nu Cicero consul is begeeft hij zich pas echt in het slangennest van de Romeinse politiek. Terwijl hij zijn uiterste best doet de republiek bij elkaar te houden en een samenzwering verijdelt, smeden anderen nog doortraptere plannetjes. Het leven als consul is niet zo eenvoudig meer als de aanloop ernaartoe, waarover verteld is in het eerste boek: in plaats van één voor één rustig de dingen te kunnen afwerken die hem naar het consulschap leiden, gebeurt er nu van alles tegelijk. Cicero heeft wel door dat er iets broeit, maar kan er niet de vinger op leggen; totdat richting het einde van het boek alles ineens in een stroomversnelling raakt.

Robert Harris vertelt meesterlijk over deze tijd; het begin van het einde van de Romeinse republiek. De vele verschillende karakters, die allemaal een stukje van de taart proberen te bemachtigen, en hun continu wisselende allianties worden perfect beschreven en het gevoel van een slangennest waarin niemand zijn leven zeker is wordt zeer goed neergezet. Van het dagelijks leven van een gemiddelde Romein krijgen we minder mee dan in het eerste boek, maar van de intriges in de politiek des te meer.