کوتاه ترین سایه

زوپانچیچ، از گرایش روانکاویِ لکانی شاخه‌ی اسلوونی، در این کتاب که می‌توان تک‌نگاری‌‌ای بر «دو» نامیدش، رخدادِ نیچه را در خلال استعاره‌های تصویریِ غیرمفهومی‌اش با محوریتِ «نیمروز» یعنی لحظه‌ای که یک دو تا می‌شود، در حالی که باری از لکان بر دوش دارد به نظاره می‌نشیند. چیزی که در حین لذت بردن از کتاب عیشم را بیشتر مُنَغّص می‌کرد، صوری نمودن ساختارهای سوبژکتیو به قسمی است که هر گونه ( شاید نه هر گونه) عاملیتی در آن به اُبژه‌ای مورد تأمّل و بالاخص ابژه‌ی میل تبدیل می‌شود.
اضافات و ملحقات کتاب واجد برخی نکات راهگشا بود، اما بدون آنها، به ویژه شاید بدون مقاله‌ی آلن بدیو، صحنه‌ی نمایش دو ( افزوده‌ی مترجمان)، انسجام این تک‌نگاری به نحوی فاصله‌نیانداختنی‌تر از رخدادِ نیچه حفظ می‌شد.