Sina

استخون‌بندی قصه بر مبنای چیزی شبیه تریلر به شکل خیلی کلاسیکی قابل قبول بود؛ مقدمه‌چینی و گره‌افکنی و گره‌گشایی و سایر مخلّفات. شخصیتا و عناصر جهان داستانی هر آن من و یاد انیمه مینداختن. دیالوگ‌‌نویسی هم واقعن افتضاح بود. کلن، در ژانر فانتزی در بهترین حالت چیزی در سطح کارای دارن شان بود که دوران راهنمایی می‌خوندیم .

گویا در اینجا قصد ترجمه‌ی انگلیسی بیش از آنکه نفسِ ترجمه باشد، تلاش برای بخشیدنِ نوعی معاصرت به پاره‌‌نوشته‌های بازمانده از هراکلیت- که البته چالشیست برانگیزاننده‌- بوده است ؛ تلاشی که گاهی هم صبغه‌های اغراق‌آمیزی به خود می‌گیرد و فاصله‌ی زمانی را به زبانی روزمرّه نزدیک می‌کند. نمونه‌ای از نارساییِ معنایی در این ترجمه که ذکرش با کسی بود: معادل things برای φυσις که به نظر در یک پس‌زمینه‌ی فلسفی- ولو پیشاسقراطی- فاصله‌ی بعیدی با nature دارد.

بحث‌های کتاب مخصوصن در بخش‌های مربوط به طبقه‌بندیِ علم و فلسفه‌ی اولیٰ اصلن سطحی و مقدماتی نمی‌ماندند، اما کنهِ تفسیری‌ای که برای فرا رفتن از این مرحله نیاز است را هم نداشتند.

جذاب‌ترین نکته در مورد سقراط برای من نه « عقاید» اوست و نه حتی سیر استدلالی‌اش با چاشنیِ تجاهل‌العارف؛ آنچه او را فیگوری قابل ستایش می‌کند، چیزی است که شاید به زبانی کانتی بشود « فلسفه در عمل» نامیدش و تعهد عملی که بالفعل بودن فلسفه‌ی سقراطی را برای مخاطبان باورپذیر می‌سازد؛

سقراط اینجا به نظرم سقراط همیشگی نیومد؛ خیلی زود سر و ته خطابه رو هم آورد و شاید چیز خیلی بیشتری از همپیاله‌هاش نصیب ما نکرد.