نیچه و فلسفه

پرسشی که « نیچه و فلسفه» برمی‌انگیزد کدام است؟ آیا در نسبتِ مستقیمی با آنچه نیچه انجام می‌دهد قرار می‌گیرد یا قسمی «صورت‌بندی» است؟ آیا ما را تا لب چشمه‌ی نیچه می‌برد و تشنه‌ی اسپینوزا بازمی‌گرداند؟ دلوز دست ما را که می‌گیرد کجا رهایمان می‌کند؟ فضایی باز که از چارسو در معرض بادهای وزان است یا اینکه اصلن ما را به تماشای اجرای خطابه‌ای می‌برد درست در میانه‌ی جنگل؟ «بازگشتِ جاودان»، « کنشگری»، «خواستِ توان»؛ آیا اینها هیچ رخصت می‌دهند «مفهوم‌سازی‌» خوانده شوند؟ کیست او که « چه کسی؟» می‌گوید و «چیست؟» را از ریخت می‌اندازد؟ گره خوردنِ تاریخ با غایتِ نوع، دیالکتیک با تناقض و شناخت با انسان؛ این‌ها مغاک‌های آن کسی هستند که برای نبرد و برگذشتن به آنها چشم دوخته است یا اینکه حتّی «هگلیِ جوانِ» سرخورده‌‌ی از راه ‌رسیده و نرسیده هم خواسته و نخواسته در معرض گسستی از آن‌ها «هست»؟ در کدام افق پدیدار می‌شود، همینکه جهت است که معیّن می‌کند به کدام سوی برویم یا این خودْ به سویی رفتن است که تعیین می‌کند در چه جهتی حرکت می‌کنیم؟