Charlotte
Dit boek was helemaal niet wat ik ervan verwachtte en ik twijfel er een beetje over.
“The world is filled with so many extraordinary wonders, isn't it? You could spend a lifetime peering in forests and jungles and never see one tenth of nature's secrets.”
Als ik het als geheel bekijk, vond ik het verhaal behoorlijk interessant. Heerlijk griezelig, ongemakkelijk en meeslepend. De schrijfstijl haalde het voor mij enigszins naar beneden. Het was droog en voelde vaak gekunsteld en houterig aan
Ook kon ik het niet echt vinden met ons hoofdpersonage en had ik het gevoel dat er niet genoeg werd gedaan met het titulaire “Mexican” of met het feit dat het zich in de jaren vijftig afspeelt. Behoudens enig woordgebruik kon dit boek gemakkelijk in Engeland in de tegenwoordige tijd hebben plaats gevonden.
“She was the snake biting its tail.She was a dreamer, eternally bound to a nightmare, eyes closed even when her eyes had turned to dust.”
Al met al viel ik niet zo hals over kop voor dit boek als verwacht, gebaseerd op zijn bijna cult-aanhang online, maar ik vond het wel een knus griezelig verhaal met de gothic atmosfeer waar ik van hou.
Jawel, na het lezen van het eerste boek uit deze serie had ik al snel zin om het tweede te lezen, benieuwd of het meer van hetzelfde zou opleveren. En dat deed het inderdaad, zo niet zelfs beter!
Ik hield van de setting van de reizende kermis en van de no-nonsense houding van onze heldin. Ik apprecieerde de held meer in dit boek dan in het eerste boek, waarschijnlijk omdat we deze keer wel vanuit zijn perspectief konden lezen. De opbouw was zoals altijd fantastisch.
Er is nog maar één boek over in deze serie en ik weet niet goed of ik hem wil opsparen of direct verder wil lezen!
Dit was charmant, maar een stuk zwaarder dan verwacht.
“I'd always written how grief was hollow. How it was a vast cavern of nothing.But I was wrong.Grief was the exact opposite. It was full and heavy and drowning because it wasn't the absence of everything you lost—it was the culmination of it all, your love, your happiness, your bittersweets, wound tight like a knotted ball of yarn.”
In plaats van een schattige romance kreeg ik een diepgaander verhaal over de dood, verdriet en terugblikken. Ik vond het best leuk en vond dat het veel lastige onderwerpen op een gracieuze en welbespraakte manier behandelde.
“I'm not great with surprises. I don't—didn't—take chances. I didn't take risks. On anything—or anyone.”
Het romantische gedeelte was echter niet echt succesvol voor mij. Ik vond het eerlijk gezegd nogal saai en eigenlijk ook onnodig gezien de rest van het verhaal, wat nogal raar is om te zeggen over een boek dat aan de man gebracht wordt als zijnde een romance.
“I couldn't believe that I was swooning over the bare minimum—decency.”
Ik vond het verhaal veel interessanter als het zich concentreerde op de familie en de eigenzinnige manier waarop ze het uitvaartcentrum runden, of op het zelfonderzoek van onze hoofdpersonen.
“Buying books always made me feel better, even if I never read them.”
Een leuke en doordacht boek, maar dat een beetje te lijden had onder de verkeerde marketing, waardoor onnodige verwachtingen ontstonden die niet werden waargemaakt.
Goh, dit was zeker geen slecht boek of zo, maar het verhaal deed me helemaal niks.
De schrijfstijl is zeker meeslepend genoeg en de wereld toont veel belofte, maar ik kon dit boek in het midden van een zin wegleggen, zonder enige gevoel van dringendheid om verder te lezen te voelen. Uiteindelijk uitgelezen om te weten hoe het ging eindigen, dus ik wou toch ergens wel weten waar het naartoe ging, maar uiteindelijk veranderde dit weinig aan mijn algemene gevoel van desinteresse en ik ben dus ook onvoldoende geprikkeld om het vervolg te willen lezen.
Soms heb ik gewoon behoefte aan iets simpel en sussend. Een voorspelbaar boek waarvan de verwachte uitkomst nu net zijn aantrekkingskracht is. Hiervoor is Alice Coldbreath een go-to auteur geworden.
Vorig jaar struikelde ik over één van haar boeken uit “Brides of Karadok” serie en las ondertussen al alle zes de gepubliceerde boeken. Toen ik dus weer even iets ongecompliceerd wilde lezen, moest ik één van haar andere series kiezen. Uiteindelijk ging ik voor dit eerste boek uit de “Victorian Prizefighter” serie, gewoon omdat ik eens een andere tijdsperiode dan de middeleeuwse wou, en dit was een uitstekende beslissing.
Ik denk niet dat ik al een historische romance las waarin beide partijen uit de lagere klasse komt, dus dit was iets volkomen unieks voor mij, en ik vond het echt geweldig!
Dit had alles wat ik leuk vond aan het schrijven van Alice Coldbreath: geweldige personages, scènes uit het dag dagelijkse leven, een langzame opbouw. En ondanks dat ik dit las vanwege de voorspelbaarheid, ging het toch een onverwachte kant op, waardoor ik door het boek vloog.
Het enige dat ik graag anders had gezien, is een dubbel standpunt. Nu hebben we alleen het perspectief van Mina, waardoor sommige aspecten een beetje plat vallen of uit het niets kwamen.
Desondanks een leuke leeservaring met lage inzet en hoog comfort.
Vooral de atmosfeer maakt dit boek.
Heel benauwelijk en dreigend. Alles lijkt ogenschijnlijk heel normaal, maar toch is er iets dat je ongemakkelijk doet voelen en alert maakt voor elk klein geluidje.
“There's a power in names, don't you think? Once your name is given away, you can't help but be pulled along by those who have it.”
Het verhaal zelf is voor een groot deel wel voorspelbaar en ons hoofdpersonage Ellery is nogal naïef, maar dat houdt wel steek gezien hoe ze is opgegroeid.
De ontknoping was echt intrigerend, maar tegelijkertijd voelde het alsof de auteur dit idee een beetje verkwanselde met hoe weinig ze er mee heeft gedaan.
Op de keper beschouwd een boek dat je vooral voor de sfeerschepping moet lezen en niet zozeer voor het resultaat.
“The trees have to be tied down by sunset. When the Woodsmen come, they always try to run.”
In het begin genoot ik echt van dit boek (wat een pareltje van een openingszin ook), ondanks de onuitstaanbare hoofdpersoon Évike.
Het had een zeer betoverende, gezellige folkloristische sfeer, maar was tegelijkertijd wreed en grimmig.
Maar gaandeweg werd het gedrag van de hoofdpersoon gewoon te ergerlijk om nog iets aan het verhaal te kunnen waarderen.
“You've not an ounce of good sense”
Évike is zogezegd midden de twintig, maar de helft van de tijd gedraagt ze zich als een nukkig kind, terwijl ze zich de andere helft gedraagt als een geile tiener.
Ik kan begrijpen dat ze opgroeide in barre omstandigheden, waar ze werd gehekeld en gepest, om uiteindelijk verraden en uitverkocht te worden. Ik kan zeer zeker begrijpen dat ze verbitterd is, maar doorheen gans het boek gedraagt ze zich als slachtoffer, terwijl ze tegelijkertijd koppig, eigenwijs en gemeen is. Ze handelt in alles ondoordacht, overhaast en onvolwassen, vastberaden om net het tegenovergestelde te doen wat haar met de beste bedoelingen wordt aangeraden. Er zit niks van evolutie in haar personage en op den duur begon het me zo erg te irriteren, dat het me deed twijfelen of ik dit boek wel moest uitlezen.
“I suppose a coward is anyone who acts with forethought, who doesn't hurl themselves into the jaws of the beast only to prove their heroism?”
Haar motivaties, en eigenlijk ook die van andere personages, sloegen helemaal nergens op, of veranderden om de paar hoofdstukken, waardoor ze erg wispelturig en ongeloofwaardig over kwamen. Veel aspecten in het boek worden gewoon niet voldoende uitgelegd of uitgewerkt om enige impact op de lezer te hebben. Ook het romantische aspect was totaal niet aantrekkelijk.
Dus ja, toch wel heel teleurgesteld in deze. Ik had moeten stoppen met lezen toen ik daar eerst over twijfelde, gezien de ontknoping belange na niet voldoende was om het boek in mijn ogen enigszins te redden.
Dit vervolg was net zo goed, zo niet beter, dan het eerste boek.
Gezien hoeveel van het verhaal al in boek 1 was opgelost, wist ik niet zeker wat ik van dit vervolg kon verwachten, maar ik vond de richting waarin het verhaal ging absoluut geweldig.
Sommige aspecten waren enigszins voorspelbaar en er waren nog steeds enkele dingen die ik onderontwikkeld en ontbrekend vond, maar desondanks heb ik hier echt weer van genoten.
De schrijfstijl had me helemaal in de ban en stuwde me ook vooruit in het verhaal.
Mijn enige minpunt is eigenlijk het algehele YA-gevoel van het boek, wat eigenlijk mijn probleem is en niet dat van het boek. Het hoofdpersonage, Amora, irriteerde mij regelmatig, terwijl ze eigenlijk een heel typisch YA-personage is, eentje dat placht een “sterke vrouw” te zijn, maar die voor volwassenen gewoon als eigenwijs, onbezonnen en egoïstisch overkomt. Maar een pluim voor het feit dat het boek zich hiervan heel bewust is:
“If that's how you want it to be, fine. But your stubbornness will be the knife in all of our chests one day, Amora. Gods help us.”
Al met al weerom een heel plezant boek, dat de emotionele klappen niet schuwt en de duologie bevredigend afsluit.
Ik hoorde voor het eerst over dit boek via Lianne's kanaal “Literary Diversions”, die absoluut dol is op deze auteur. Toen deze serie werd uitgekozen voor haar Boekenclub, besloot ik dus om deze een kans te geven, aangezien ik altijd op zoek ben naar nieuwe thrillerauteurs om te lezen.
The Dry is de eerste in een nieuwe serie met Aaron Falk als hoofdpersonage. In dit boek wordt hij aangezet terug te keren naar zijn geboorteplaats voor de begrafenis van jeugdvriend Luke, die vermoedelijk zijn vrouw en zoon heeft vermoord, voordat hij zelfmoord pleegde. Aaron wordt door de ouders van Luke ingeschakeld om erachter te komen wat er werkelijk is gebeurd, omdat ze zich niet kunnen verzoenen met deze beschuldigingen.
De terugkeer van Aaron naar zijn geboorteplaats is ook geen geringe prestatie, aangezien hij twintig jaar eerder feitelijk de stad uit was gedreven vanwege een andere traumatische gebeurtenis.
De auteur weet op een geweldige manier de sfeer in dit boek te creëren. Desolaat, onderdrukkend en claustrofobisch, vol met bekrompen mensen en geheimen om elke hoek.
Gebeurtenissen uit het verleden en het heden wisselen elkaar af, waardoor diepgaande karakters en situaties ontstaan. In eerste instantie maakte het luisterboek het verwarrend om de flashbacks te herkennen, maar ik raakte er snel aan gewend en raakte volledig verdiept, zowel in het mysterie van het heden als dat van het verleden.
Ik had het einde niet kunnen voorspellen en hoewel ik de plaatsing van sommige verklaringen enigszins vreemd vond, vind ik het erg leuk hoe goed het verhaal was afgerond en de meeste brandende vragen werden beantwoord.
Ik ga zeker meer lezen van deze auteur en deze serie.
Aangezien dit boek al een hele tijd op mijn TBR stond, sinds ik het in een Owlcrate kreeg, en gezien het een YA-verhaal is, waar ik me tegenwoordig steeds minder toe aangetrokken voel, waren mijn verwachtingen nogal laag. Is het daarom dat ik hier echt van heb genoten? Het was in ieder geval heel plezant!
Heerlijke weelderige wereld vol zeemonsters, zeemeerminnen en piraten, die me meteen meesleurden het avontuur in. Enige minpunt is dat ik het einde wat onderontwikkeld en gehaast vond, maar dit neemt niet weg dat ik dit echt met veel plezier heb gelezen!
Waauw!
Ik verwachtte nu wel dat ik deze novelle graag ging lezen, maar ik had niet verwacht dat het verhaal zo impactvol zou zijn voor de ganse serie! Gewoonweg verbazingwekkend.
Geweldig verhaal, spannend avontuur en fantastisch om deze personages beter te leren kennen. Benieuwd hoe dit zal linken in het grote verhaal!
Langzaam, maar meeslepend.
“Choice is the one thing we all share. It's the ultimate level playing field.”
Voor een groot deel van het boek gebeurt niet zo bijster veel en moet je het als lezer vooral hebben van de atmosfeer, die perfect wordt opgebouwd en je als lezer steeds verder lokt, sust en bedwelmd. De plot is mysterieus en blijft vaak op de achtergrond, terwijl eerder focus wordt gegeven aan de charismatische personages en hun invloed op ons hoofdpersonage. De onthullingen en wendingen waren interessant en het einde was bevredigend.
“It may not treat you kindly; it is the Wood. It may not keep you safe; it is the Wood. It will not last forever, but it will last long enough; and the trees grow, and the seasons change, and the wild things come and go, as do the monsters.”
Ik vond deze nog beter dan het eerste verhaal. Het was gewoon perfect, van de sfeer tot de sprookjesachtige inspiratie, gevuld met magie en verwondering, beklijvend en hartverwarmend, opwindend en lieflijk. Ik wou dat er meer van dit soort verhalen waren.
Boek één graag gelezen en boek twee begon op hetzelfde elan, maar mijn interesse nam snel af. Het was veel te lang, te repetitief, warrig en over het algemeen ook gewoon saai. Ik voelde me totaal niet emotioneel betrokken met de personages, en gebeurtenissen die duidelijk een emotie teweeg moesten brengen deden dat niet.
Ik kan niet zeggen of het aan het boek lag of aan mij, maar feit is wel dat ik me serieus door dit boek heb moeten sleuren, dat ik meermaals heb zitten zuchten en ogenrollen met de overdreven melodrama en dat het me weinig kon schelen hoe het verhaal zou eindigen.
Blij dat ik deze duologie van mijn lijst kan schrappen, maar lang zal ik me hem helaas niet herinneren.
Ik leerde eigenlijk heel toevallig van het bestaan af van dit boek, doordat het me werd aangeraden op Storytel. De titel sprak me direct aan en met een korte zoekopdracht in Goodreads leerde ik dat dit een deel twee was in een nieuwe politieserie van Elly Griffiths. Meer nog, ik leerde dat ik deel één van deze serie al in 2019 had gelezen, zonder dat toen sprake was dat dit het begin van een nieuwe serie zou zijn!
Hoewel ik in mijn recensie op Goodreads niet super positief was over dit eerste deel, herinnerde ik mij nu wel vooral de dreigende atmosfeer dat goed de spanning wist op te bouwen. Mijn negativiteit ging vooral naar de ontknoping, en ervaring leert mij dat dit vaak heel erg een momentopname is. Soms kan een ontknoping mij totaal tegen vallen, terwijl een gelijkaardige ontknoping op een later moment wel heel goed in de smaak valt.
Dus met deze kennis en mijn intrige door de titel van dit tweede deel, startte ik dit audioboek.
Dit was echt een boek in het genre cozy murder mystery en ik heb voor het merendeel echt wel genoten van dit luisterboek, terwijl ik gezellig hakend of breiend op de bank zat. Het begin was super intrigerend, maar onderweg nam de interesse bij mij wel een beetje af. Uiteindelijk was dit wel een leuk boek voor wat licht entertainment en escapisme, maar niet super memorabel, en soms is dat gewoon prima.
Nog een boek dat ik te lang geleden in mijn Owlcrate-abonnement heb gekregen en nooit heb opgepakt, ondanks dat het heel goed klonk. En nu ik dit heb gelezen, kan ik bevestigen dat het inderdaad goed is!
“We hunt the flame, the light in the darkness, the good this world deserves.”
Het uitgangspunt was niets baanbrekends, maar de setting was verfrissend voor mij, waardoor het exotisch was en zich onderscheidde van vergelijkbare YA-avonturen. Ik zag de meeste onthullingen aankomen, maar dit belemmerde mijn plezier niet, maar bevestigde het eerder.
Ik vond de personages en dan vooral de secundaire karakters erg leuk. Ik had wat moeite om me verbonden te voelen met onze hoofdpersonen, waarschijnlijk omdat ze ook erg ver verwijderd zijn van hun gevoelens.
Las heel vlot, met veel hapklare hoofdstukken, waardoor ik er doorheen vloog. De auteur heeft een heel unieke stijl en ik vond de manier waarop ze emoties overbracht door middel van interpunctie en regeleinden erg goed.
Mijn enige kritiekpunt zou zijn dat het boek echt gebaat zou zijn geweest bij een verklarende woordenlijst, waarin de verschillende gebruikte termen worden uitgelegd. Gelukkig vond ik dat op deze website.
Ik hield echt van de sfeer: gothic met het verlaten landhuis dat gevaarlijk boven een klif torent. Maar het enorme aantal wendingen maakt het geheel gewoon belachelijk. Het verhaal gaat letterlijk en figuurlijk over de kliffen, stort neer en wordt meegesleurd door de golven.
“I can only run into the hallway while continuing to scream as it all unfolds like a slow-motion car crash in front of me.”
Het grootste deel van de spanning is enerzijds de setting en anderzijds onze grillige hoofdpersoon die steeds maar conclusies trekt, naar elke gril handelt en zichzelf opjut.
De eindonthulling was er gewoon te veel aan. HOE kun je meer dan VIJFTIG jaar lang doen alsof je bijna volledig verlamd bent? Belangrijker nog: WAAROM zou je dat doen? Gewoon om je zus te pesten? Ugh!!
“She set her mind to a thing, and did whatever it took. Shit on conscience and consequences both. Vengeance first, questions later.”
Net als bij The First Law Trilogy klonk dit boek niet als iets dat ik leuk zou vinden. Gelabeld als gewelddadig, donker en bloederig, leek dit wraakverhaal gewoon te grimmig naar mijn smaak. Zonder een read-along had ik het dus waarschijnlijk nooit opgepakt, wat zonde zou zijn geweest, want deze is mij uiteindelijk wel goed bevallen. Geen nieuwe favoriet, maar ondanks de gruwelijkheid toch best plezant!
“I never saw men act with such ignorance, violence and self-serving malice as when energised by a just cause.”
Dit wraakverhaal staat bol van de onsympathieke antihelden. Ze zijn allemaal moreel grijs en hebben weinig in hun persoonlijkheid om hen te prijzen. Ook al is dit een alleenstaand boek, doch is ieder personage uitgediept en van vlees en bloed. Elk krijgt hun eigen achtergrondverhaal, hun eigen unieke stem en persoonlijkheid. Hierbij wil ik ook opnieuw de audioboek voorlezer, Steven Pacey, prijzen, die Abercrombies schrijfkunst naar een nog hoger niveau weet te tillen met zijn acteerprestaties en geweldige gevoel voor timing.
“One cannot grow without pain. One cannot improve without it. Suffering drives us to achieve great things.”
Het verhaal zelf is vrij rechttoe rechtaan. Je weet vrijwel vanaf het begin hoe het gaat lopen. Zeven mannen, zeven moorden om wraak te nemen. En terwijl naar elke moord wordt toe gewerkt, worden de achtergronden van de personages ingevuld, verbonden worden gesloten, verraad wordt uitgelokt en ieder raakt verstrikt in een noodlottig web van hun eigen makelij.
“ ‘Things aren't what they used to be' is the rallying cry of small minds. When men say things used to be better, they invariably mean they were better for them, because they were young, and had all their hopes intact. The world is bound to look a darker place as you slide into the grave.”
Maar dankzij de pakkende, levendige en meeslepende schrijfstijl blijft het verhaal boeiend. De balans tussen de grimmige sfeer en humor is perfect. De spanning werd heel gradueel en dreigend opgebouwd, mede dankzij het slimme gebruik van herhalingen en catchphrases.
“Unhappy times are the best for levity. You don't light candles in the middle of the day, do you?”
Ondanks het gebrek aan personages om voor te supporteren, het ontbreken van een einde dat voldoening geeft en de algehele mistroostigheid van het verhaal, was dit echt een plezant, grappig en uitermate goed geschreven boek.
“The memories of our glories fade, and rot away into half-arsed anecdotes, thin and unconvincing as some other bastard's lies. The failures, the disappointments, the regrets, they stay raw as the moments they happened.”
Ik had zeer hoge verwachtingen van dit boek, maar vrijwel vanaf het begin was dit verhaal onsamenhangend, verwarrend en ontbrak het aan een emotionele band.
We worden onmiddellijk in de wereld gegooid en maken kennis met personages, plaatsen, terminologieën, zonder veel uitleg of context. Dit is wel vaker zo met nieuwe fantasiewerelden en het duurt vaak wel een paar hoofdstukken voordat het klikt. Hier is dit voor mij helaas nooit gebeurd, ondanks een lijst met peronae dramatis aan het begin van dit boek, die weinig hielp om de cast van personages in mijn hoofd onderscheidend te houden.
Het verhaal wordt verteld vanuit een dubbele tijdlijn.
We beginnen in het heden, waar we worden gebombardeerd met nieuwe termen en een wereld die zo groot is, alsof we die al zouden moeten kennen. Dit wordt gevolgd door een standpunt uit het verleden, dat soms enige context biedt voor wat we zojuist hebben gelezen.
Deze keuze maakte het erg moeilijk om daadwerkelijk in het verhaal te komen, omdat het je dwingt eerst pagina's en pagina's van een gebeurtenis te lezen, waarbij je je volledig verblind en verward voelt door een onbekende context, die pas hoofdstukken later een soort uitleg krijgt. Bovendien verhinderde dit dat ik enige vorm van verbondenheid met het verhaal of de personages voelde.
Het is duidelijk dat de auteur haar wereld heel goed kent, maar ze slaagt er niet in deze over te brengen op haar lezers. Alles blijft gewoon behoorlijk verwarrend en oppervlakkig. Ik moest mezelf er echt doorheen slepen, en ware het niet dat ik dit las voor een uitdaging, dan zou ik waarschijnlijk geen zin hebben gehad dit uit te lezen, aangezien ik mezelf verschillende keer betrapte op het diagonaal lezen.
Ik bleef hopen dat we een of andere bevredigende onthulling zouden krijgen, maar helaas, deze hoop was tevergeefs, omdat de daadwerkelijke onthulling zo'n anticlimax was dat ik hem bijna had gemist.
Dus ja, ik was erg teleurgesteld in deze. Het had de belofte van een unieke wereld met interessante ideeën en personages, maar dit werd nooit waargemaakt.
God, wat hou ik van deze wereld en personages!Stormlight-boeken zijn zo moeilijk om recensies voor te schrijven. Afgezien van loven en verzuchten over hoe goed ze wel niet zijn, is het zo moeilijk om iets samenhangends en toch beknopts te schrijven dat de rijkdom van het verhaal, de wereld en de personages adequaat kan omvatten. Het is gewoon ongelooflijk hoe één persoon dit allemaal heeft bedacht.Oathbringer is niet anders. Terwijl boek 1 het boek van Kaladin was en boek 2 dat van Shallan, was dit het boek van Dalinar en STORMS zijn achtergrondverhaal is zo emotioneel!“To love the journey is to accept no such end. I have found, through painful experience, that the most important step a person can take is always the next one.”Dit boek ging zo veel over geestelijke gezondheid, hoe je omgaat met traumatische ervaringen, hoe je in het reine kunt komen met slechte beslissingen, bewust en onbewust genomen, hoe je de manier kunt veranderen waarop je naar jezelf en/of anderen kijkt.Onze drie hoofdpersonages – Dalinar, Shallan en Kaladin – lijden allemaal aan een vorm van depressie en het is zo interessant om te lezen hoe ieder daar op een andere manier mee omgaat.Dit boek was tamelijk traag, wat een van de belangrijkste punten van kritiek is die ik online over dit boek zie, maar ik vond het geweldig dat het rustig voortkabbelde en ons soms gewoon in de hoofden van mensen liet zitten, stagneerde en denkprocessen herhaalde tot een soort resolutie naar boven kwam drijven. Dit maakte het zoveel realistischer en pakkender.Tegelijkertijd zijn de waanzinnige reikwijdte en intense verhaallijn zo ontzagwekkend! Hoe de plot langzaam werd onthuld, en zelfs groter bleek te zijn dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ugh, het is gewoon zo ontzettend goed!SPOILERS in een verstrooiing van gedachten vanaf dit punt!“Sometimes a hypocrite is nothing more than a man in the process of changing.”Zoals ik al zei, concentreerde dit boek zich meer op het achtergrondverhaal van Dalinar en ik ben hem nog meer gaan waarderen, wetende vanwaar hij komt, hoe gebrekkig hij is en hoeveel hij worstelt.Ik vond hem al leuk uit eerdere boeken, maar eerder omdat hij de persoon was die we geacht werden leuk te vinden, omdat hij op een voetstuk werd geplaatst als het rolmodel voor eer en moed. Nu leerden we over zijn gruwelijke verleden en de vreselijke dingen die hij heeft gedaan, en hoe hij hier nu probeert mee om te gaan, terwijl hij tegelijkertijd probeert het soort persoon te worden waar hij zelf naar op kijkt.“It's okay for me to enjoy this,” Shallan said, as if discovering something precious. “It's all right to celebrate. Even if things are terrible in the world, it's all right.”Shallan bleef groeien en haar talent van lichtweven ontwikkelde zich op een heel interessante manier. Het was fascinerend te lezen hoe ze zichzelf zag en hoe ze haar alter ego's werd, om haar pijn en schuldgevoel in hokjes te kunnen weg steken.Haar spren Pattern - ”NO MATING!” - is heel vertederend en schattig. Al vraag ik me af of hij echt het beste met Shallan voor heeft.“We're entering an era of gods, Adolin thought.Ik vond de ontwikkeling van haar relatie met Adolin erg leuk. Hun interacties zijn heel schattig en lief en ik blijf voor ze supporteren.Over Adolin gesproken: ik was bang dat hij in dit boek zou sterven. Omdat hij Sadeas vermoordde en een soort heldencomplex had en Shallan een beetje te veel naar Kaladin keek, vreesde ik dat dit een voorafschaduwing was van zijn dood. Blij dat ik ongelijk had en ik vind het geweldig hoe hij Shallan echt ziet en weet wanneer ze een van haar omspring-persoonlijkheden is, terwijl niemand anders het lijkt op te merken. Ik vind het geweldig hoe zorgzaam hij is, zoals ook voor Renarin en zelfs het paard van zijn vader! Hoe schattig is dat?En dan zijn hele ding met kledij! Heerlijk dat hij gewoon zelf kan naaien.Ik ben ook erg blij dat hij niet ook een Radiant is geworden. Zorgt voor een zeer interessant contrast, maar ben benieuwd hoe zijn relatie met zijn shardblade zich verder zal ontwikkelen. “You'll never be able to do enough to satisfy yourself, Kaladin. That was still wonderful.”Onze emo-jongen Kaladin had deze keer niet zoveel paginatijd, maar wat we zagen waren zulke geweldige voortzettingen van zijn verhaal. Ik vond het prachtig om zijn hereniging met zijn ouders te zien en hoe hij een soort afsluiting krijgt van zijn schuldgevoel over de dood van zijn broer .Hij blijft nog steeds worstelen met zijn eigenwaarde, maar ook hier begint hij traag aan zijn genezingsproces, mede door zijn spren Syl als katalysator. Syl zorgt ook voor de broodnodige luchtige noot in de anders vrij depressieve zelf-beschuldigende perspectieven van Kaladin. Alleen was ik absoluut geen fan van hoe ze Kaladin steeds richting Shallan duwde. Blij dat Kaladin dat uiteindelijk in de kiem heeft gesmoord. “Maybe I'm one of those punchy guys.”Adolin stopped in place and grinned at Kaladin. “Did you just say ‘punchy guys'?”Ook de interacties van Kaladin met Adolin zijn geweldig om te lezen. En in tegenstelling tot met Syl, lukt het Adolin wel om een zorgelozere Kaladin naar voor te laten komen. Een glimp van hoe hij zou zijn geweest zonder zijn zwaar belaste schouders. “Life before death. Strength before weakness. Journey before destination.”Ugh, er is nog zoveel dat ik niet heb aangesneden.Jasnah's terugkeer! De ondergang van Elhokar door de hand van Moash. Adolin die koning kon worden, maar weigerde waardoor we KONINGIN Jasnah krijgen, waar ik helemaal voor ben!Renarin's onthulling, het was duidelijk dat er iets mis was, maar wauw!Bridge Four en hun ontwikkelingen. Teft, zijn verslaving en pogingen om te verbeteren waren zo hartverscheurend (I will protect those I hate. Even if the one I hate most is myself.) Rock en zijn familie! Lopen. De [b:Warbreaker 1268479 Warbreaker (Warbreaker, #1) Brandon Sanderson https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1240256182l/1268479.SY75.jpg 1257385]-crossover!! Nightblood natuurlijk, en was dat Vivenna? Ugh, nu wil ik Warbreaker herlezen!Venli en haar spren! En haar nieuwe rol bij de Voidbringers/Listeners. Wel een beetje teleurgesteld dat Eshonai dood is... Ze verdiende beter en Venli die het allemaal in gang heeft gezet blijft door de oog van de naald kruipen zonder echt veel berouw te voelen.Moash, Moash, Moash, neen...Odium. De Unmade. Lift. Taravangian. Enz.Laat me maar gewoon ophouden en herhalen dat ik zo'n grote FAN ben van deze serie! Ik snap de hype volledig en deze is dubbel en dik verdiend!
Nope, dit was het niet.
Het begin was veelbelovend, maar van zodra de misleiding aan het licht kwam, ging het verhaal alleen maar bergafwaarts en maakte me zo kwaad.
De held was een onvolwassen idioot en gedraagt zich werkelijk onvergeeflijk.
Oké, hij was superjong, wat nog steeds geen excuus is, maar ik had gehoopt dat hij snel zou inzien hoe ondoordacht en overhaast hij had gehandeld en dat dan het verontschuldigende deel van het verhaal zou beginnen. Helaas ging het van kwaad tot erger en moesten we ZEVEN jaar doorstaan waarin de held olijk de wereld rondzwierf en deed wat hij maar wou (en met wie hij maar wou!), terwijl ze thuis dachten dat hij waarschijnlijk dood was.
Zodra hij plotseling de openbaring krijgt dat hij terug naar huis wil, voelt hij nauwelijks spijt van zijn daden en vindt hij dat hij het recht had om te handelen zoals hij deed.
De heldin had een serieuze ruggengraat. Ik was meteen gewonnen voor hoe ze voor zichzelf opkwam en hoe ze in de nasleep een succesvol leven voor zichzelf opbouwde.
Maar dan valt dit allemaal in het water met hoe snel ze zich weer laat overhalen door de arrogante held, ondanks het feit dat hij zich niet verontschuldigt en zich overdreven zelfingenomen voelt en haar zelfs bijna de schuld geeft van de manier waarop de dingen zijn gelopen.
Ugh, deze verhaallijn maakte mij kwaad!
