Charlotte
Nog een Owlcrate-boek dat al te lang in mijn boekenkast heeft gelegen en dit was een winnaar!
Ik hield echt van het gezapige tempo en de griezelige, beklijvende, herfstachtige sfeer. Dit is echt een uitstekende metgezel voor donkere oktoberdagen, of zoals het was toen ik het las, zeer sombere en bijna koude augustusavonden.
Hoewel het plot een beetje voorspelbaar was en het tempo een paar keer haperde, heb ik dit boek met veel plezier gelezen.
Ik kon dit audioboek gewoon niet wegleggen! Zo meeslepend. Het droeg me ook volledig doorheen het in elkaar zetten van deze Orbit!
Hoewel dit waarschijnlijk een verhaal is waarin ik, als ik er te lang over na zou denken, plotgaten en zaken zou ontdekken die nergens op slaan, ga ik dit niet doen. Ik heb me rot geamuseerd tijdens het luisteren en ik ga die ervaring niet bederven met over analyseren.
Ik hield enorm veel van de onheilspellende atmosfeer, het claustrofobische gevoel van gevangen zitten vanwege de getijden, het prachtige oude Victoriaanse landhuis en de raadselachtige rijmpjes. Die laatste maken een voor mij meeslepend verhaal steeds des te meeslepender! Het einde was een shocker en de kers op de taart!
Dit boek stond ongelezen op mijn boekenplank sinds ik het kreeg in mijn toenmalige Owlcrate-abonnement van augustus 2020. Ik weet nog dat ik toch vrij enthousiast was over dit boek toen ik het kreeg, maar toch ben ik er tot nu nooit daadwerkelijk aan toe gekomen om het op te pakken.
Dit bleek uiteindelijk een prima op zichzelf staande YA-fantasie te zijn.
Aan de ene kant hield ik erg van de beelden en het leren over een nieuwe mythologie, maar aan de andere kant voelde het een beetje onderontwikkeld en te vaag. Het las alsof dit verhaal geschreven was voor mensen die al bekend waren met de mythen en legendes.
Maar op zich zeker een goed afgerond verhaal, wat een hele prestatie is voor een standalone met deze thema's. Het einde was ook vrij oké, bevredigend.
Ik zou dit waarschijnlijk leuker hebben gevonden als ik jonger was. Nu kan ik het gewoon waarderen vanwege het feit dat ik denk dat de beoogde doelgroep dit wel geweldig zou vinden.
Hmm, ik vond deze nog minder leuk dan de vorige en dat vind ik wel jammer. Misschien heb ik er gewoon te veel van na elkaar gelezen, maar ik had behoefte aan iets luchthartig en dacht dat ik mijn nieuwe go-to auteur hiervoor had gevonden.
Niet dat dit echt een slecht boek was. Ik heb het nog steeds uitgelezen en ze kan echt wel goed schrijven, maar het verhaal was veel te lang uitgesponnen en de romance kwam te weinig aan bod. Er waren nochtans veel hints en mogelijkheden voor iets leuks, maar die kwamen nooit helemaal tot uiting op de pagina.
Juli was een beetje een kwakkelende maand wat lezen betrof. Ik had enerzijds heel veel goesting om te lezen, maar anderzijds trok geen enkel boek me eigenlijk echt aan. Door deze vreemde leesstemming kostte het me een tijdje om in het boek te komen en de wereld die we aan het verkennen waren te visualiseren, vooral de wereld van Painter.
Achteraf gezien heeft Sanderson (opnieuw) fantastisch werk geleverd door zowel de wereld van Painter als die van Yumi te introduceren, en als ik nu het eerste hoofdstuk herlees, waarin de wereld van Painter gedetailleerd wordt beschreven, vind ik het nogal gênant dat ik het niet kon zien. Dit sterkt toch wel mijn overtuiging dat ik had moeten wachten met het lezen van dit boek tot mijn vreemde humeur voorbij was.
“The star was particularly bright when the nightmare painter started his rounds.”
Ondanks mijn rare leesstemming was de wereldopbouw van Sanderson (zoals altijd) van topklasse en superorigineel.
Painter woont in een stad gehuld in duisternis, dat alleen op afstand wordt gehouden door de dubbele hionlijnen – banden van pure energie, de ene groenblauw, de andere fuchsia – die doorheen de stad kruisen en vertakken en er niet alleen voor verlichting en elektriciteit zorgen, maar ook letterlijk rondlopende Nachtmerries op afstand houden. Deze Nachtmerries zijn donkere, mistige wezens, die soms uit de duisternis tevoorschijn komen om zich te voeden met menselijke dromen. En dit is waar de schilders in beeld komen, om de Nachtmerries via schilderwerken te dwingen om andere, onschadelijke vormen aan te nemen totdat ze terug de duisternis in vluchten.
Painter identificeert zich zo fel met zijn werk als schilder, dat hij niet langer zijn voornaam gebruikt, maar zijn functietitel. Zijn zelfopgeblazen gevoel van belangrijkheid dient echter vooral als een masker om te kunnen negeren hoe enorm eenzaam hij is.
“Yumi had always considered the appearance of the daystar to be encouraging.”
Yumi daarentegen leeft op een veel minder geavanceerde, meer landelijke plek, waar mensen vertrouwen op yoki-hijo, vrouwen die door de geesten zijn uitgekozen vanwege hun vermogen om creatie, schoonheid en organisatie onder de knie te krijgen. Door dit meesterschap te demonstreren, worden geesten naar het fysieke rijk getrokken, om vervolgens te worden getransformeerd in nuttige voorwerpen die nodig zijn om het dagelijks leven soepel te laten verlopen.
Yumi is een van de slechts veertien yoki-hijo in haar wereld, die net zo helder en licht is als Painters wereld donker is. Als yoki-hijo wordt alles voor haar gedaan – van zich aankleden tot zich voeden – zodat ze zich volledig op haar kunst kan concentreren: het stapelen van stenen in ingewikkelde, mooie en schijnbaar onmogelijke stapels.
Ondanks haar gezegende leven verlangt Yumi naar een ander leven, waar ze zichzelf kan zijn en niet zo alleen is.
“You worked so hard today, the spirit said. Can we give you something? A gift?”
Dan gebeurt er op een dag iets waardoor de levens van Painter en Yumi met elkaar spiritueel worden verweven, op een soort Friday-the-Thirteenth-body-swap-manier. Hierdoor worden onze twee hoofdrolspelers gedwongen om samen te leren leven en werken.
En in het samenkomen van Yumi en Painter, krijgen we een verhaal te lezen dat ik niet gewend ben van Sanderson: een zeer introspectief, romantisch en schattig verhaal.
Hoewel het verhaal geen fantastische elementen ontbeerde, was het geen verhaal van grootse actie, maar een verhaal waarin we langzaam onze personages leerden kennen, hun gedachten en innerlijke monologen hoorden en leerden hoe ze tot een bepaalde conclusie kwamen. Hoewel ik aan de ene kant erg genoot van deze langzame, contemplatieve, bijna meditatieve kant, haalde het ook veel urgentie uit het verhaal weg, waardoor ik het heel gemakkelijk vond om het boek een tijdje opzij te leggen om later weer op te pakken. Vooral het middengedeelte sleepte enigszins.
“All right, let's talk about me.Uncharacteristically, I don't want to discuss the topic. This isn't a bright point in my career, and I would rather the attention be on other less statuesque people for the duration of the narrative. That said, I know it's going to distract some of you unless I explain at least a tad.”
In contrast met het serieuze verhaal staat onze verteller, wederom onze favoriete Cosmere wereldhopper Hoid.
Net als bij Secret Project #1 voelt Hoid zich gedwongen om bepaalde dingen aan ons uit te leggen, op zijn gebruikelijke dwaze manier, wat voor een komische en luchtige noot zorgt. Zijn stem was in dit verhaal echter een stuk ingetogener dan in Tress of the Emerald Sea, wat heel goed bij dit introspectieve verhaal paste.
Zijn algehele rol in het verhaal is ook vrij minimaal, aangezien hij bevroren vastzit als een standbeeld dat functioneert als kapstok in een noedelwinkel, terwijl zijn spren Design de show steelt met het runnen van de bovengenoemde noedelwinkel.
“It's a common mistake to assume that someone is weak because they are accommodating”
Over het algemeen vond ik Yumi and the Nightmare Painter echt wel een leuk boek, ondanks zijn traagheid en mijn moeilijkheid om erin te komen.
Ik hield van de duidelijke inspiratie uit de Aziatische media en het gebruik van een paar welbekende tropen hieruit. Ik hield ook van de onmiskenbare Aziatisch-geïnspireerde setting, eenmaal ik de hersenkracht hervond om die te visualiseren. Ik vond het fijn om zowel Painter als Yumi langzaam te leren kennen, maar emotioneel was ik nooit ten honderd mee. Ik vond de magie weer subliem gevonden. En ik vond de hints naar de Cosmere opnieuw leuk om te herkennen, maar soms wel onnodig, omdat het wegnam van het verhaal.
Dus zeker en vast weer een goed boek, maar voor mij althans overtreft het Tress of the Emerald Sea niet.
“Stories explain us. You want to define what makes a human different from an animal? I can do it in one word or a hundred thousand. Sad stories. Exultant stories. Didactic morality tales. Frivolous yarns that, paradoxically, carry too much meaning.We need stories.”
En om dit af te ronden, wil ik het even over het einde hebben, dus opgepast SPOILER voor dit boek en de Cosmere!
Kijk, ik hield echt van Yumi en ik ben zo blij voor haar dat ze eindelijk echt mag leven, maar het voelde ook een beetje als terugkrabbelen?!Ik weet niet, met wat we ook weten over Kelsier, voelt het alsof Sanderson zijn personages niet kan laten sterven. Gaan we Wayne dan ook terug zien?Tegelijkertijd weet ik dat deze opmerking een beetje hypocriet is van mij. Ik denk oprecht dat het einde aangrijpender zou zijn geweest met het bitterzoete einde, maar ik zou waarschijnlijk ook ongelukkig hiermee geweest zijn, lol
Ik vond het uitgangspunt van dit boek wel leuk, maar de uitvoering ontbrak.
Het begon goed, met het contrast tussen het koppel, maar het bleef daar veel te lang hangen. Er waren te weinig betekenisvolle interacties tussen het koppel, terwijl er in contrast dan wel veel ontwikkelingen zijn met en tussen nevenpersonages. Hoewel de auteur echt meeslepend schrijft en deze zijplots dus wel leuk weglezen, had ik dit voor een romance toch graag gebalanceerd gezien met minstens evenveel ontwikkeling tussen het hoofdkoppel. Telkens ze eindelijk begonnen met elkaar te praten, werd het gesprek om één of andere reden onderbroken en nooit opnieuw opgepikt.
Er is ook een scène die het drama en de spanning echt opvoerde en ik keek uit naar hoe dit zou worden opgelost, maar dit liet veel te wensen over.
Op zich wel een ok boek, maar ontgoochelend in het romantische plot, wat toch wel het punt is.
Na het onthutsende einde van boek 1 kon ik gewoon niet wachten om te weten hoe dit verder ging.
En jawadde dadde! Het stelde zeker niet teleur. Een bloederig en meedogenloos vervolg!
Wat me aanvankelijk aan deze serie aantrok was de mythologie en boek 2 breidt deze alleen maar verder uit. Meer goden ontwaken en hun explosieve ontmoetingen zijn echt adembenemend. De impact van hun wederopstanding op onze hoofdpersonages en hoe de wereld daar in het algemeen op reageert, zorgen voor buitengewoon fascinerend leesvoer. Hoe de verhaallijnen convergeren en weer scheiden hielden me aan het boek gekluisterd, maar niets had me kunnen voorbereiden op dat hartverscheurende einde. Ik sta te popelen om te weten hoe dit verder gaat, dus hopelijk duurt het wachten niet te lang!
Over de perspectieven:
We volgen opnieuw onze drie gevestigde perspectieven, maar vertoeven ook af en toe in het hoofd van twee andere personages en dit vond ik echt een slimme ontwikkeling. Het verschuift het verhaal van een wij-tegen-jullie naar iets dat grijzer en genuanceerder is.Orka en Varg blijven mijn favorieten. Elvar blijft het personage waar ik het moeilijkst mee heb. Ze is een enorm sterke vrouw, die weet wat ze wil en niet terugdeinst te doen wat ze moet. Maar het is vooral haar houding naar de Tainted toe en haar gebrek aan scrupules omtrent slavernij die het voor mij moeilijk maken om voor haar te supporteren.Van de twee bijkomende perspectieven voel ik het meest sympathie voor Biórr, ondanks zijn voorgaande acties. Hij was aanvankelijk zo overtuigt dat hij aan de goeie kant stond, maar er beginnen wat scheurtjes in zijn overtuiging te.Gudvarr is de Umbridge van de vijf, het personage dat je graag haat. Een snotterende paling van een man, met ernstige grootheidswaanzin, die er toch altijd in slaagt zichzelf te redden en om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn.
Andere gedachten met spoilers:(*) De tocht van The Bloodsworn om Vol te redden was zo'n fantastische manier om de wereld uit de breiden!(*) Die tong-parasieten, blergh!(*) Impressionant gevecht met prins Jaromir! Dat einde!(*) Hoeveel meer goden zijn er daar? Wat was Jaromir aan het doen?(*) Elvar heeft wel ballen zeg om een slaaf te maken van zowel Skuld en Ulfrir(*) Doet wel denken over hoe machtig die goden eigenlijk wel zijn, gezien ze zo gemakkelijk te controleren zijn(*) Zie ook de wederopstanding en onmiddelijke verslaan van Orna! (*) Rotta is nooit gestorven? Wat is die achtergrond? Wat heeft hij al die tijd gedaan?(*) Oh en Ulfrirs revelatie dat Snaka een zuster had! Zoveel van de kennis op Vigrid is duidelijk verloren gegaan.(*) De interactie van Orka met Ulfrir was tegelijkertijd bevredigend en ontgoochelend.(*) Elvar en de Battle-Grimm in Snakavik!! Die confrontatie met haar vader en nu is ze naast leider van de Battle-Grimm ook nog eens Jarl!(*) Gaan we Snaka zien herrijzen?(*) Orka's sidekicks Spert en Vesli zijn geweldig(*) Het idee dat alle vaesen van Lik-Rifa zijn, maar dan toch zien dat die twee zo trouw aan Orka/Breca blijven opent wel perspectieven(*) Die scènes met Gudvarr en dat ding in zijn lichaam waren degoutant... Maar wel zalige plotlijn met Lik-Rifa en het dubbele verraad van Helka en Hakon door Sigrunn en Gudvarr.(*) Ooh en die twee raven zijn terug! Snaka's boodschappers, interessant(*) Orka en Breca op het einde, neen! Komaan zeg, Orka kan niet dood zijn!
(*) Geen spoiler, maar wil toch even zeggen dat ik fan ben van de synopsis van boek 1 aan het begin van dit boek! Ik wou dat meer auteurs dit deden!
Ik ben echt fan van dit verhaalidee en de karakterisering van Murderbot (en ART), maar ik ben niet helemaal verkocht aan de schrijfstijl, die soms vreemd, onhandig en verwarrend aanvoelde. Ik weet niet of dit een bewuste keuze was, misschien om de sociale onhandigheid van ons hoofpersonage extra in de verf te zetten, maar het voorkomt wel dat ik kan wegzinken in het verhaal.
Dat gezegd hebbende, ik ben geïntrigeerd genoeg om deze serie verder te willen blijven lezen.
Deze had een nogal onconventioneel begin en de held gaf echt een lullige eerste indruk, terwijl de heldin naar mijn gevoel een beetje te begripvol en meegaand was. Dus ik was niet meteen overtuigd dat ik deze graag zou lezen, maar uiteindelijk deed ik dat wel.
Alice Coldbreath weet echt hoe ze je van gedachten kan doen veranderen over je eerste indrukken.
Uiteindelijk hield ik wel van de nuchterheid van de heldin en hoe ze niet in zelfmedelijden wentelde, ondanks dat ik soms wou dat ze iets kwader voor zichzelf was.
De held maakte zijn lullige eerste indruk nooit helemaal waar. Hoewel hij niet perfect was, stond hij wel steeds open voor communicatie en gedroeg hij zich – naast de valse start - overwegend positief tegenover de heldin.
Uiteindelijk was dit zeker geen perfect boek, maar ik heb het toch graag gelezen en ben fan van hoe deze auteur dialogen schrijft en haar koppels heel open en eerlijk laat communiceren.
Voor mij is deze serie perfect voor tussendoor en fungeert het als een goeie palletreiniger.
Dit is een boek dat ik in 2019 ontving via mijn toenmalig Owlcrate-abonnement.
Vanwege mijn vreemde leesstemming op dat moment, dacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om iets op te pikken in een genre waar ik normaal gesproken niet in geïnteresseerd ben. Dit boek wordt gecategoriseerd als een sci-fi, maar het klonk meer als een hedendaagse roman, dus ik dacht dat ik het eens zou proberen, terwijl ik ook voldeed aan mijn plan om elke maand minstens één oud boekenbox-boek te lezen.
Uiteindelijk was dit gewoon ok. Niets raakte me echt en het einde was nogal botsbollig.
Ik vrees dat ik voor deze, zoals bij vele YA-boeken nog op mijn te lezen lijst, waarschijnlijk mijn venster heb gemist om ze te lezen. Soms zijn er dan wel zo van die YA-boeken waarin ik dat kan vergeten en toch in het verhaal kan zinken, maar dit was er niet een van.
Leuke, bevredigende en perfect afgeronde finale.
Dit deel ging voornamelijk op dezelfde manier als boek één verder: een beetje cliché, enigszins voorspelbaar, maar over het algemeen vermakelijk.
De epiloog voelde een beetje afgerateld en info-dumpy aan, maar het sluit tegelijkertijd ook alle vragen over de toekomst van de personages af, wat ik wel kan waarderen.
Over het algemeen vond ik deze duologie gewoon oké. Het las leuk weg, maar laat geen blijvende indruk na en ik zal het verhaal en de personages ook snel weer zijn vergeten.
Niets te grensverleggend, maar voldoende meeslepend en boeiend.
Na alle DNF's en flauwe fantasieboeken was ik zo blij om eindelijk nog eens een wereld te ontdekken waar ik enige interesse voor voelde, waardoor ik me dit boek waarschijnlijk met meer plezier zal herinneren dan het verhaal op zich misschien waard is.
Niet dat er iets mis mee was, maar baanbrekend was het ook niet. Het is een vrij standaard YA-rebellieverhaal, met veel voorkomende plotelementen en een paar voorspelbare wendingen, maar ook met een interessant magiesysteem, meeslepende schrijfstijl en een einde waardoor ik meteen het vervolg wilde oppikken.
DNF/opgegeven na ±34%
Nog een boek waar ik maar niet in kon komen. Verwarrend, moeilijk te volgen, geen diepgang, nauwelijks wereldvorming, geen andere motieven dan “we zijn slecht en willen meer macht”, magie wordt totaal niet uitgelegd, behalve dat het van de elfen is gestolen. Platte personages, zelfs ons hoofdpersonage Rags, wiens belangrijkste eigenschap is dat hij toch wel bijzonder veel expliciet vloekt voor een YA-boek.
Begon behoorlijk intrigerend en de flaptekst beloofde een heel spannend verhaal, maar het was gewoon saai.
DNF/opgegeven na ±32 %
Ik vond het idee en de algehele setting van dit boek erg leuk, maar ik kon niet echt in de schrijfstijl komen, die erg inspannend en vermoeiend was. Het verhaal ontwikkelde zich erg traag en kon me niet echt boeien. Het kon me gewoon niet schelen wat er gebeurde met de plot of de personages.
Ugh, nog een boek dat ik beter niet had uitgelezen.In plaats daarvan heb ik me er doorheen geworsteld, ondanks dat niets me aantrok aan de personages, die zowel flets als onorigineel waren, en gans hun verhaal me geen moer kon schelen.Het vrouwelijk hoofdpersonage was een enorme zaag (het aantal keer ze verzuchte dat iets niet eerlijk was, jeetje) en haar wispelturigheid over haar gevoelens was zo repetitief en totaal ongeloofwaardig. Ondanks haar interessante krachten, deed ze eigenlijk weinig, anders dan een hulpmiddel zijn bij het opzetten van de twee mannelijke personages , wiens namen, trouwens, voor mij al verklapten wat de grote plottwist ging zijn, die me uiteindelijk ook helemaal niks deed: Mal = kwaadaardig; Serefin = engel = goed/beter.De andere personages waren nog fletser en vloeiden allemaal in elkaar over, de ene met een nog moeilijkere naam dan de andere.De wereld en magie hadden wel een aantal coole concepten, maar er was bitter weinig basis, opbouw of enige vorm van motivering, zoals bijvoorbeeld het ontstaan van de oorlog. Kortom, voor mij een onvolledig, ongefundeerd, gehaast en saai verhaal, dat een beetje te veel naar [b:The Grisha Trilogy 27280362 The Grisha Trilogy (The Shadow and Bone Trilogy, #1-3) Leigh Bardugo https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1445967108l/27280362.SX50.jpg 47335535] heeft gekeken.
Dit was het onnodige vervolg op het geweldige [b:The Kind Worth Killing 21936809 The Kind Worth Killing (Henry Kimball/Lily Kintner, #1) Peter Swanson https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1417981750l/21936809.SY75.jpg 41240456], dat niet echt in de buurt kwam van zijn voorganger.Het was nog steeds heel vermakelijk lezen, maar het slaagde er niet in om te verrassen of om evenveel indruk te maken. Ook de terugkerende personages deden me weinig, wat misschien anders zou zijn geweest als ik eerst het andere boek had herlezen, maar zoals het staat was dit gewoon een snel en gemakkelijk lezende thriller waarvan ik snel de details ga vergeten.
DNF/opgegeven na ±30%
En de ontgoocheling in mijn uitgekozen sci-fi boeken blijft duren!
Elke vorm van inleiding, opzet of wereldopbouw ontbrak hier. Veel dingen klonken wel interessant, maar niks werd uitgelegd, waardoor het gewoon heel verwarrend en onduidelijk lezen was. Dit voelde eerder als een tweede boek in een reeks, waarbij we als lezer al vertrouwd zijn met de wereld, dan een alleenstaand verhaal.
“A barrage of images and sounds overwhelmed her – too fast, too confused, too jumbled”
Bovenstaand citaat beschrijft perfect mijn ervaring tijdens het lezen. Daarbij kwam een nogal vreemde reden voor een verstandhuwelijk dat toch alle signalen gaf van instalove, waardoor ik besloot mezelf niet te dwingen verder te lezen.
Ik heb de laatste tijd echt pech met de sci-fi boeken die ik uitkies.
Ik zag keihard uit naar dit boek en was ervan overtuigd dat het me van mijn sokken ging blazen, maar uiteindelijk viel het tegen, ondanks het opwindende uitgangspunt en een aantal coole ideeën (ik vond bijvoorbeeld het fragment over heilige bergen en hoe die in quasi al onze mythologieën en religies voorkomen heel intrigerend). Helaas ontbrak het in de uitvoering, ik vond het veelal saai en bepaalde onthullingen bleken op het randje af belachelijk.
Ik zie in andere recensies veel opmerkingen over de verteltechniek en ik kan de algemene consensus hierover alleen maar bijtreden, gezien dit ook één van mijn eerste opmerkingen was toen ik het boek begon.
Het verhaal wordt verteld aan de hand van extreem gedetailleerde brieven die ons hoofdpersonage naar zijn tienernichtje schrijft, en zowel het niveau aan details als de ontvanger zorgden dat dit helemaal niet geloofwaardig overkwam. Het zou waarschijnlijk beter hebben gewerkt als een persoonlijk dagboek of als brieven aan zijn zoon, waardoor de onthulling van zijn dood meer impact zou hebben gehad.
Wat me ook stoorde was het inconsistente gebruik van eenheden. Dit zou een internationale wetenschappelijke expeditie moeten zijn, dus het gebruik van het Brits-Amerikaans maatsysteem voor bijvoorbeeld afstanden voelde echt onnatuurlijk voor mij. Dit is misschien wat muggenzifterig, maar kijk, ik ergerde me er aan.
En als dat mijn enige probleem was geweest, dan had ik daar zeker over kunnen kijken, maar uiteindelijk heb ik me vooral verveeld in dit boek en voelde ik me geen enkel moment emotioneel geïnvesteerd. Het teleurstellende en onbevredigende einde bezegelde de deal van een flauw, tegenvallend boek voor mij volledig.