Pieter
Dit is een charmante novelle, geschreven als een teaser voor Windmeijers nieuwe trilogie waarvan het eerste deel uitkomt in het najaar van 2023.
Het is een onderhoudend verhaal. Ultra korte hoofdstukjes (16 hoofdstukken binnen 60 pagina's).
Het taalgebruik is simpel waardoor het heel snel leest. Er zijn twee pov's, een hedendaagse en een van 75 jaar geleden, wat best goed werkt door de korte hoofdtukken. Ik vind dat Windmeijer er goed in geslaagd is deze twee aparte lijntjes te verwerken in een novelle van amper 60 pagina's.
Vanuit het oogpunt van een novelle beoordeeld is dit een goed gelukt verhaal, mijn persoonlijke voorkeur ligt echter niet zo bij de novelle.
Ik ben wel geïnteresseerd in een eventueel vervolg.
3,5 ster voor deze op zichzelf staande novelle.
“Children are dying.”
Lull nodded. “That's a succinct summary of humankind, I'd say. Who needs tomes and volumes of history? Children are dying. The injustices of the world hide in those three words. Quote me, Duiker, and your work's done.”
“Pogroms need no reason, sir, none that can weather challenge, in any case. Difference in kind is the first recognition, the only one needed, in fact. Land, domination, pre-emptive attacks—all just excuses, mundane justifications that do nothing but disguise the simple distinction. They are not us. We are not them.”
This series is famous, or infamous, among fantasy fans.
It is said that these books are difficult, and for many people, these books are therefore a formidable opponent. I have only one response to this: don't let it bother you.
Gardens of the Moon is not difficult in the sense that the language used is complex. It's also not difficult due to complicated theories (as in the case of Neal Stephenson).
Yes, there are many characters, but that's the case in many (fantasy) series. And, this is actually the crux, Erikson simply starts somewhere in the middle of a history of an empire. At least, that's how it seems. This empire is the Malazan Empire. No background is given, nothing is explained. The prologue just starts, and as a reader, you can only let yourself be carried along in the story that Erikson is telling you. And you must trust that things will become clearer as the story progresses.
If you, as a reader, find this annoying, then this book can indeed be perceived as “difficult.” Difficult to deal with, difficult to understand, and especially difficult to accept.
I have no problem with this at all. Imagine the Roman Empire, which was immense at its peak. It encompassed countless peoples. There were local rulers, generals, intrigues, wars, assassination plots everywhere. All at the same time. Now, just imagine that you are focusing on a specific event in that vast history and span of the Roman empire. Movies and books do this all the time. It helped me a lot translating this attitude towards this book.
From the beginning, Erikson gives you the feeling that you are part of an immense epic story, even if your view of it is still very limited. On one hand, a high-level chess game unfolds where various individuals are moved around the board like pawns; on the other hand, Erikson also shows the human side.
Everything slowly converges as if it were a kind of comedy. Independent storylines intertwine, with coincidences that sometimes seem like a “deus ex machina.”
This might be a point of criticism from my side. If this were a stand-alone book, the author might have taken some shortcuts in certain respects. A deus ex machina plot device has never been my favorite. So, I also trust that some things will be woven into the story as the series progresses.
For me, after the first read, this is a 4 to 4.5-star book.
It's possible that this could increase or decrease as more of the Malazan world becomes clear.
“The moon blew up without warning and for no apparent reason”
This captivating opening line sets the stage for what I believed would be yet another exceptional 5-star book by Stephenson.
The book consists of three parts. The first part reveals that the world has only two years left until the complete annihilation of humanity. The central question is: How do we ensure the survival of humanity?
Part 2 begins with the apocalypse and the aftermath, while Part 3 presents Stephenson's vision of humanity's development after 5000 years.
I love speculative fiction, especially when it delves into profound philosophical questions. It's okay if you don't grasp everything immediately; in fact, I enjoy nerdy elements. “Anathem” is one of my favorite books because of these aspects.
So, what's the issue with this book? Ensuring the continuation of humanity does indeed pose a grand question.
The first part covers about a quarter, and the last part around one-third of the book. That leaves roughly half (a bit less) for the second part. In the initial part, Stephenson explains potential solutions for humanity's survival. It has a good pace and provides ample food for thought: how does humanity confront an impending end? Of course, in Stephenson's signature style, he delves into technical and scientific topics. However, as the story progresses, there's an excessive focus on engineering-like solutions, with every “solution” being over-analyzed. This begins bothering me somewhere in the latter part of the first section and doesn't stop.
There are explanations about orbits, orbital plane changes, apogee, perigee, Newtonian physics in weightlessness (very important for matial arts in space), solar flares and Stephenson's endless obsession with chains, chain links, and bullwhips (I wonder what Freud would have thought about that). While it's all quite interesting, the middle section of the book suffers from an overload of “instruction manual”-like technical explanations. Perhaps it would have been better to dedicate more pages to the first part and further explore the social and political consequences of the impending disaster. Also, a few extra pages for the third part could have given it more substance. Alternatively, about 250 pages could have been trimmed.
On the other hand, the end of the second part was fascinating, though it left me feeling like I emerged from a sort of IKEA-desert.
The third part was more speculative. Despite its 300 pages, which could have been a book on its own, the storyline felt thin and one-dimensional. It seemed more like an appendix than the culmination of an epic tale.
What began as a 5-star book gradually dwindled to 3.5 stars in my view. It's by no means a bad book, but given my high expectations, it was somewhat disappointing.
Net als bij “De brief voor de koning” zijn deze 5 sterren voornamelijk nostalgisch. Hoewel dit een van mijn favoriete kinder/ jeugdboeken is, vallen sommige dingen toch wel op, als je dit boek herleest als volwassene.
Het taalgebruik is oubollig, maar het boek is uit 1956 dus dat mag eigenlijk geen verwijt zijn. En het taalgebruik is minder oubollig dan in De Brief voor de Koning.
De karakters zijn beter uitgewerkt dan in het voorgaande boek. Het goed/kwaad thema wordt een klein beetje genuanceerd, maar blijft alsnog redelijk zwart/wit. Dit is wel begrijpelijk voor een kinderboek.
Mocht ik het boek voor het eerst lezen dan zou ik het met 4 sterren waarderen. Deel twee is beter geslaagd dan zijn voorganger.
Tenslotte: Tonke Dragt heeft in twee boeken een wereld neergezet waarvan je als lezer best meer zou willen weten. Ze heeft nooit vervolgboeken of spin-offs gepubliceerd maar Tiuri's wereld leent zich er uitstekend voor. Dit is een kwaliteit op zich. Daarom alleen al een diepe buiging.
There are 2 notes of advice from my side when starting this book.
First, don't skip the “Note to the reader” section at the beginning the book, even though Stephenson teases you to do so, by “puzzling things out on your own”. Just don't. Do yourself a favor and read it all.
Second, the glossary. Although Stephenson explains a lot of terminology by inserting lemma's from a fictional dictionary he has an annoying habit of explaining made up words and names way later then he introduces it in the narrative. Don't wait for the explanation whenever you encounter a new confusing fictional word, look it up in the glossary. Otherwise you'll find yourself re-reading whole chapters when you finally do find out the meaning of some crucial terminology.
So why these advices? Neal Stephenson loves to invent a new word for almost everything.
Some people think it's annoying and just self-indulgent. I do understand why he does it, it fits the plot line and the main ideas portrayed in this novel. On the other hand, he writes his book in English and not in his self invented languages Orth or Fluccish, so why not using the English words?
Whatever your opinion on it, it slowed me down considerably for the first 200 pages or so.
What is this book about? To me it is a mix of Carl Sagan's Contact and Blake Crouch's Dark Matter. But then Stephenson-style. So that means a lot of explaining on philosophy, quantum mechanics and science in general. He goes pretty far down the rabbit hole (as you might expect from him). Although I could grasp quite a big portion, some still went over my head. But Google is your friend here.
If you are the kind of person who likes scientific speculative fiction, this book might be for you. If you expect strong characters, great prose and an engaging plot line you might want to skip it.
For me, I rate it 5 stars in this universe and any universe.
This book reminded me a bit of Richard Harris his books about WW2 (Munich, Enigma, V2). But this one was way better executed.
To be honest, the first 300 pages didn't do much for me. Although I can appreciate a slow espionage plot, it did not really drag me in.
But by the end, Kerr totally got me.
Although some events were not very realistic, the narrative was clearly one that could have been.
The “easy” thing about WW2 for a lot of people is the clear cut distinction between good and evil.
The Nazis are bad, the rest is good. It is the classic LOTR story.
What if one of your allies is just as bad, or maybe even worse? What if real politik dictates that you need to shake hands with your worst enemy? Isn't it ironic?
Philip Kerr was able to deliver a thought provoking historical fiction novel.
Highly recommended, 4,5 stars.
A Tommy and Tuppence book with charming short stories. I don't think that the Tommy and Tuppence books are the best Agatha Christie has written, but it is fun. Some of the stories in this book have a Wodehousian touch to it. Some of them are witty but all of the stories are far fetched.
Provides a few hours of light reading and that's ok.
Another Tommy and Tuppence book. This one is situated at the start of the Second World War.
It is an espionage story instead of a murder mystery.
The plot itself is fun but not very realistic. There is something interesting though, as this book is written in 1940, published in 1941 Agatha Christie captures the “zeitgeist”. Different characters express their feelings and view on the war, that just started. She even quoted Chamberlain: “peace in our time”.
Besides that, it is lighthearted and fun, but nothing special.
The books of Agatha Christie have always been a guilty pleasure for me. Throughout the year, I read quite a few hefty tomes, ranging from serious literature to fantasy and SF. It is always a pleasure to return to Mrs. Agatha Christie's books. I enjoy the typical British settings and the engaging murder mysteries, even though they may not always be very realistic. After reading the books featuring Miss Marple and Hercule Poirot, I am now delving into the few books with the charming couple, Tommy and Tuppence.
Tommy and Tuppence are old friends who reunite in London after World War I. Both of them are broke and searching for a job or a way to earn money. Tuppence, in particular, possesses what we would now call a “YOLO” attitude. It's amusing, though not very realistic. Somehow, they become entangled in a conspiracy involving a revolutionary group that plans to overthrow the government. This entire situation is orchestrated by the mysterious “Mr. Brown,” the secret adversary from the title.
This first book in the series, which happens to be Christie's second, deviates from the typical murder mystery and leans more towards the espionage/adventure genre. It's a bit all over the place, bordering on slapstick at times. While not her best book, it's still a fun read.
It is difficult to judge this book on its own, without looking back at the rest of the series.
So the book itself is not quite worth 5 stars. However, for me, this rating also reflects the entire series. It is not your typical fantasy series. King is highly original, spanning multiple worlds, timeframes, genres, and employing metafiction.
That being said, I think the ending was brilliant. Although I can understand that for some readers who read the books when they were published, the ending might have been a bit unexpected and unsatisfying, I believe it was one of the few endings that could have been. Considering how King develops his themes, plays with time, characters, and places, it is a very logical conclusion.
I do have some minor grievances about how King concluded certain storylines, but these are easily overshadowed by the brilliant overarching storyline.
In my review about the Wolves of the Calla I said that King took the Dark Tower series to a next level of weirdness, not knowing what was to come in this book.
Everything starts to blend. King explores the borders of reality and fantasy. He went in meta-mode, big time. Multiple times, multiple worlds, multiple personalities.
As this book is relatively short, it is fast paced. I thought the pacing was better then in the previous books.
THen there is of course the controversial decision from King to make himself a character in the book. I liked it, it was weird, but it worked.
It gave the story an intimate and personal charge, especially together with the coda in the form of a diary.
As a reader you can feel King is very much involved in his Dark Tower series, more then with the rest of is oeuvre.
4.5 stars for me
The 5th installment in the Dark Tower series.
When you think by now that the Dark Towers series is a bit weird then you are in for a surprise. King takes some story elements to the next level of weirdness. Most books, even Kings own books, are in one prevailing genre, mixed with some elements of other genres.
But here, King takes western, robots, werewolves, vampires, ghosts, magic, SF, horror and creates a hotchpotch. And it works! As with other authors this probably would end up in one giant train crash, King is able to create a cohesive and immersive story.
King is at his best in small town settings, describing the different characters and the interactions between the villagers. This is the overarching storyline, where, in between, we get the backstory of an old acquaintance from Salem's Lot.
Parallel, there are developments around Susannah. This was, to me, the least attractive part of the book and makes it a 4 star book instead of 4.5 to 5 stars
Book 4 in the Dark Tower series is both annoying as loveable.
Obviously the book picked up the story with Blain the mono, where it was left of in the Wastelands.
I liked the resolution of that storyline,although it was spun out a tad too long to my tasting.
Then of course the meat of the book is in the back story of Roland and his friends when they were sent away from Gilead.
Here comes the annoying part, first of all,the language, it irritated me quite a lot...in the end I got used to it, sort off, because, and here is the second nuisance, it is way too long.
For me, that middle part of the book could have been shortened with at least 100 to 150 pages. Yes, we get it, they were in love, yes we get it, they made love...a lot.
Now the good thing, the story puts a fundament under the Roland, Dark Tower, story arch.
It expanded on the world building and brought depth and tantalising connections with other King books.
In the end it was wrapped up quite well, so that lifted the book above the mediocre and it ended up as a 4 star book for me.
This was a very enjoyable read. Singh takes the reader along on a journey through cryptographic history. He explains the fundamentals of cryptography in a relative simple way, together with some great anekdotes. People literally lost their heads because of cracked codes.
The book was published in 1999, hence the narrative stops there. Simon Singh never update the book for the first 2 decades of the 21st century. Maybe something for its 25th anniversary?
For me this was 4,5 stars an updated version could reel in the last 0,5 star.
Highly recommended.
Absurdistisch, gestileerd, mythisch maar ook aangrijpend, donker en zwaar.
Vol met symboliek en verwijzingen die ik als lezer maar gedeeltelijk meekrijg.
De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars.
Soms met bijtende humor:
“‘U moet het begrijpen. Alleen duitsers kunnen tranen van genot in hun ogen krijgen bij het zien van ruïnes. Het is een verdachte eigenschap. In de achttiende eeuw lieten de vorsten hier kunstmatige ruïnes in hun parken aanleggen. Dat is tegenwoordig niet meer zo nodig, en je zou zeggen, dat die ruïneromantiek na de oorlog een beetje ouderwets is geworden.'”
Toch kan ik begrijpen dat er hele generaties scholieren een hekel heeft gekregen aan lezen tijdens hun middelbareschooltijd. Op de verplichte leestlijst voor Nederlands moest, vooral vroeger, toch wel één of meerdere boeken van de “grote vier” prijken.
Ik was op mijn 16e echt niet toe aan dit soort boeken, en niet zozeer vanuit intellectueel oogpunt maar ook vanuit een zekere rijpheid.
Ik zou het oeverloos gezwets en interessantdoenerij hebben gevonden. Vorm boven inhoud. Het gepush van vele leraren Nederlands om dit goed te moeten vinden heeft voor veel scholieren het leesplezier vergalt. Je kan het de schrijver echter niet aanrekenen.
4 sterren
Dit was een erg interessant boek en Panhuysen heeft een prettige schrijfstijl. Toch vond ik het eerste deel van het boek wat traag, Luc Panhuysen geeft erg veel details en daardoor voelde het soms wat langzaam aan.
Vanaf het moment dat de verhaallijnen bij elkaar komen bij de slag van Duins begint het verhaal wat vaart te krijgen. Het is erg interessant om te lezen hoe het er op zee toeging in die tijd. Zeker de delicate verhoudingen tussen de Nederlanders, Engelsen, Fransen en Spanjaarden was een interessant inkijkje in de geo-politiek van die tijd.
Opportunisme, handelsgeest en soevereiniteit waren ook toen al belangrijke factoren in de internationale politiek.
De auteur beschrijft deze, toch wel relatief onbekende, episode uit de vaderlandse geschiedenis met flair, maar toch was ik niet helemaal gegrepen.
Ik had iets meer verwacht, voor mij 3,5 ster.
This has been a truly fascinating read. Best non-fiction read of the year so far.
Marcus du Sautoy, who is a professor in Oxford himself, takes the reader on a journey through the history of mathematics and specifically number theory. I never knew how fascinating this world actually is. You really don't need to have a PhD in mathematics to understand this book, the author is really trying to explain concepts in laymens terms. Some average highschool math skills is enough to be able to follow and appreciate the book. Having said that, at points some advanced theories can't really be explained in easy ways and you need to take the authors word for it. I was more then ok with that, as it never stood in the way of the overarching story.
When I was at highschool, a shocking long time ago, I learned quite some math (for the Dutch among us, wiskunde A and B at VWO level). I never liked it, not really. I was not particular good nor bad at it, I just thought it was boring and tedious. As a consequence I almost forgot everything.
If there would have been one teacher who would have been able to show the beauty of number theory as Marcus du Sautiy does in this book, I am sure I might have chosen a different study and career path...
This book made me go back to my old math books and, while I still don't understand what I understood 30 years ago, I appreciated it way more then I ever did.
If a book can do that, it is definitely worth 5 stars.
Dit is het tweede boek van Windmeijer wat ik gelezen heb. Het eerste boek was het Paulus labyrint (zie mijn review daar voor de geinteresseerden). Eigenlijk kan ik die review in grote lijnen kopieren, maar alles is net even iets beter uitgevoerd.
Openbaring is duidelijk, net als het Paulus Labyrint, een formule gedreven boek. En de formule is eigenlijk gewoon een Dan-Brown-rip-off. En misschien dat Dan Brown de mosterd ook ergens anders heeft gehaald, maar bij het grote publiek is hij natuurlijk degene die dit genre populair heeft gemaakt.
Het boek heeft eigenlijk twee componenten, het actie-thriller gedeelte en het historisch-religieuze-mysterie gedeelte. Dit is heden ten dage redelijk standaard geworden in het genre, dus niets origineels hier.
Ik was onder de indruk van het historisch-religieuze-mysterie gedeelte. Dit boek is tot stand gekomen in een co-auteurschap met Tjarko Evenboer.
Evenboer heeft de grote lijnen uitgezet, Windmeijer is vervolgens gaan uitwerken, waarna het een soort pingpongbal is geworden tussen de auteurs.
Zowel Evenboer als Windmeijer hebben een christelijke achtergrond en heel veel bijbelkennis. Dit is te merken, dit is duidelijk “their turf”. Ook ik heb een orthodox-christelijke achtergrond, met daarbij redelijk wat bijbelkennis en ik was onder de indruk van de hypotheses die ze neerleggen in het boek. Het klonk allemaal zeer plausibel, of het waar is weet ik niet, maar ze hadden mij absoluut overtuigd. Ik moet wel een kanttekening maken. Ik weet niet of iemand zonder bijbelkennis en christelijke achtergrond dit gedeelte op dezelfde manier waardeert. Je wordt redelijk ondergedompeld in de bijbelteksten en het is maar de vraag of je de hypotheses inhoudelijk kan waarderen. In een van de slothoofdstukken wordt nog een knipoog gegeven naar het lijdensverhaal van Jezus, waar ik eigenlijk wel om moest gniffelen.
Dan het actie-thriller plot. Dit blijft wat mij betreft toch wat problematisch bij Windmeijer (en Evenboer, hoewel ik nooit een boek van hem heb gelezen).
Meer doden betekent niet een betere thriller of meer spanning. Hieruit blijkt dat een goede thriller schrijven een vak is. Een huurmoordenaar achter een paar hoofdpersonen aansturen, door half Europa, levert niet perse een geloofwaardig en spannend plot op. Verder is de combinatie mannelijke-academicus-van-middelbare-leeftijd met een jonge vrouwelijke journaliste wel erg standaard. Zoniet afgezaagd. Ook lijken de reacties van de hoofdpersonen, die normale burgers zijn, op het extreme geweld waar ze mee te maken krijgen, niet erg realistisch. Het kan er allemaal net mee door, maar het is duidelijk dat hier niet de kracht ligt van het schrijversduo. Het lijkt er erg op dat ze het handboek “thrillerschrijven 1.0.1” hebben geraadpleegd.
Ze gebruiken extreem korte hoofdstukken, als je dit goed toepast kan dit een enorm gevoel van vaart geven, maar ik vond dat de hoofdstukken in dit geval wel erg kort waren (124 hoofdstukken plus een proloog en epiloog binnen 500 bladzijden). Dit leverde soms een fragmentarisch beeld op.
Tot slot. Het boek leest als een trein. De schrijfstijl is vloeiend en efficient. Af en toe wat simpel misschien, maar erg effectief en het leest vlot weg.
Ik vind het een sympathiek boek en ik waardeer het ergens tussen de 3,5 en 4 sterren.
Het is de bedoeling dat dit een trilogie wordt. Mijn interesse voor deel twee is alvast gewekt.
I came across this book and while investigating, I read a lot of bad reviews. Instead of running away, I got curious whether it was that bad.
Some kind of a twisted version of disaster tourism.
Spoiler alert: yes it is that bad!
Suppose ChatGPT was there in 2002..
“Dear ChatGPT, can you write a book with the following requirements:
• Epic fantasy because that is the popular thing around nowadays.
• Take ALL the fantasy tropes you can think of.
• Create some Disney-animation-like slapstick scenes, for example a horse that nudges someone over a cliff or playing fetch...just think of something.
• Add some fairy tales from the Grimm brothers into the mix
• Don't bother too much creating a coherent magic system
• Patch plot holes with the deus-ex-machina style figure
• Don't bother too much with character development, card board figures are good enough.
• Excessive info dumping via endless monoloques or flahsbacks are preferred.
• Mysogyny, sexism and homophobia are not an issue at all, it might even spice it up a bit.
• It needs to be at least 600-700 pages, no matter how you do it.
• Add some gore and excessive violence.
• Leave room to expand to a trilogy”
“Dear Mr Newcomb and publisher, please find the requested book, shall I just go ahead and publish?”
“Dear ChatGPT, go ahead, it looks great. Couldn't have done a better job myself.”
And the rest is history.
Is there really nothing positive to mention? Yes, I was able to push my speed reading practice to the limit without being afraid loosing comprehension.
If you are like me and want to check it out yourself, go ahead. For the readers who are less masochistic, I would strongly advise to skip it.
Fermat was a fascinating figure, juggling several roles as a civil servant, lawyer, and amateur mathematician. Though brilliant, he often failed to provide sufficient proof for his mathematical discoveries, which ultimately led to the creation of “Fermat's last theorem.” This theorem, which states that xn+yn=zn has no solutions for n greater than 2, is relatively straightforward for those with a high school math education. However, Fermat's claim that he had a “marvelous demonstration” of the proposition that was too long to fit in the margin left mathematicians baffled for centuries.
In his book, Singh takes readers on a journey through the history of mathematics, beginning with Pythagoras and working his way to Fermat's theorem and the centuries-long hunt for a proof. He weaves in the story of Andrew Wiles, who began working on the proof at age 10 and became utterly obsessed with it, working alone for years until he finally presented a three-part lecture in Cambridge. His proof was initially celebrated, but a gap was found, sending Wiles into despair. He eventually had a breakthrough and fixed the gap, culminating in a triumphant success that reads like a Hollywood plot.
This book is not just for math enthusiasts but for anyone who loves a good story. It's a tale of perseverance, failure, and ultimate triumph, with plenty of fascinating history along the way. Highly recommended
Dune is een klassieker die op mijn lijst ontbrak. Ik ging er redelijk blanco in aangezien ik niet veel van het verhaal wist. Ik wist dat het over een woestijnplaneet ging en iets met wormen.
Tot nu toe heb ik ook nog geen enkele verfilming gezien
Vanaf het begin heeft dit boek de uitstraling van een epos. Dit wordt versterkt door de citaten aan het begin van elk ‘hoofdstukje'. Het geeft de illusie van een enorme diepte in het universum van Dune.
Ik moet eerlijk bekennen dat het in het begin hard werken was. Termen worden niet gelijk duidelijk en Herbert doet niet aan een geleidelijke aanloop. De lezer wordt direct ondergedompeld in zijn universum.
Ik weet niet of het de tijdgeest is, waarin dit boek geschreven is, maar ik kreeg een “foundation” vibe. Veel nadruk op world building, politieke intriges en het uitwerken van concepten en een wat minder actie-gedreven plot.
Voor mij is dit positief, maar ik kan me voorstellen dat de wat jongere lezer dit boek een beetje taai of “langzaam” vindt.
Toch krijg ik absoluut nergens het idee dat dit boek gedateerd is, wat best bewonderingswaardig is voor een boek uit 1965. Herbert gebruikt hiervoor een slimme truc door te beschrijven dat er ergens in het verleden een ‘pogrom' is geweest tegen ‘computers' en ‘AI'. Om dit ‘probleem' te omzeilen roept hij een soort van verhoogde staat van bewustzijn met AI-achtige capaciteiten bij mensen, in het leven. De zogenaamde ‘Mentat' en de orde van de ‘Bene Gesserit'. Dit verschaft Herbert de speelruimte om relevant te blijven. Ik heb geen idee of dit bewust om deze reden is gedaan, of niet, maar het pakt 60 jaar later nog steeds goed uit.
Tot slot een persoonlijk irritatiepuntje.....waarom vinden veel schrijvers van epic fantasy en SF het noodzakelijk om allerlei gedichten en liederen in te voegen? Het grijpt allemaal terug op de romantische middeleeuwse minstrelen, terwijl ik alleen maar met mijn ogen kan rollen....
En kan je echt niets anders bedenken? Toch blijft het een ding binnen de fantasy en SF. Ik zal het Herbert niet erg aanrekenen, hij weet zich nog redelijk te beperken ten opzichte van andere auteurs........
Om tot een conclusie te komen. Voor mij is dit boek meer dan 4 sterren, maar het haalt ook de 5 sterren niet. Misschien in combinatie met de sequels wel, maar als standalone is het wat mij betreft 4,5 ster.