Pieter

Het moge duidelijk zijn dat 9/11 een landmark is in de geschiedenis. Mensen die het bewust hebben meegemaakt weten, tot op de dag van vandaag, waar ze waren en wat ze deden.
De iconische beelden staan in ieders geheugen gegrift. Dit boek beschrijft de gebeurtenissen van die dag aan de hand van talloze persoonlijke verhalen. Ook die van de kapers, in zoverre dat te reconstrueren is. Het doet dit op een zeer zorgvuldige manier.

Het boek heeft drie delen. In het eerste deel wordt de aanloop naar 9/11 en de kapingen zelf beschreven.
Wat mij enorm trof was de totale verwarring die er heerste. De FAA communiceerde niet met defensie, er waren vliegtuigen ‘kwijt' en er is nog lang doorgezocht naar vlucht 11 nadat deze zich allang in het WTC had geboord. Totale chaos.
Alle losse verhalen die mensen hebben worden knap verweven tot één verhaal. Ook de verhalen van passagiers die nog contact hebben gezocht met familie en vrienden of de hulpdiensten.
Het deel eindigt met het emotionele relaas van vlucht 93.

Het tweede deel beschrijft de gebeurtenissen op de grond. Wat er gebeurd is in de torens van het WTC en niet te vergeten, het Pentagon. Er hebben zich afschuwelijke taferelen afgespeeld. Het is heel schrijnend om te lezen dat de Port Authority mensen in de torens heeft geadviseerd om te blijven waar ze waren totdat ze zouden worden ontruimd door de hulpdiensten. Mensen die de Zuid toren hadden verlaten, nadat vlucht 11 zich in Noord toren had geboord, werden geadviseerd om gewoon weer terug te gaan naar hun kantoren. Zelfs nadat het bevel tot evacuatie was gegeven drong dit niet door tot alle 911 operators, die bleven adviseren om te blijven waar je bent, met alle dramatische gevolgen van dien toen de torens instortten.

Het derde en laatste deel van het boek gaat over hoe het is afgelopen met alle personen die voorbij komen in het boek en hun familie. Er zitten veel emotionele verhalen tussen. Vanwege de vele namen had ik soms moeite om ze te plaatsen en moest ik terug in het boek om te kijken wie het ook alweer waren.

Uiteindelijk geeft het boek een redelijk compleet beeld van de gebeurtenissen op die dag in september 2001. Door de vele persoonlijke verhalen is het geen afstandelijk verslag maar wordt je meegesleept in de drama's die zich afspeelden. Absolute aanrader maar wees voorbereid op een emotionele rollercoaster.

Een vroege verhalenbundel van Maarten ‘t Hart. ‘t Hart is een rasverteller, zijn verhalen hebben iets heel normaals, doodgewoons, maar er is altijd ergens een lichtelijk bizar element. Gereformeerd Nederland tussen 1950 en 1975, maar dan met een twist.
Veel verhalen houden ‘te vroeg' op, waardoor je met allerlei vragen blijft zitten als lezer.
Hoe het verder gegaan is? Wie zal het zeggen..
De verhalen lijken autobiografisch, de vraag is in hoeverre dit ook is. Veel elementen zijn zeker wel autobiografisch. Van Maarten ‘t Hart zijn jeugd tot aan zijn studententijd.
Ontroerend, soms verbijsterend, maar altijd met een glimlach.

Dit boek wordt ook wel een van de twee vaderromans van Maarten ‘t Hart genoemd. Of Maarten dit zelf ook zo ziet of dat dit een titel is van zijn uitgever is, mij althans, niet duidelijk.
Het is wel duidelijk dat de vader-zoon relatie centraal staat in dit boek. Dit wordt gesymboliseerd door de vlieger die ze samen maken van verpakkingsmateriaal.

Maarten ‘t Hart keert terug naar zijn jeugd, en naar het Maassluis van zijn jeugd.
Zijn vader was grafmaker (geen doodgraver, want hij groef niemand dood) op de algemene begraafplaats.
De laatste zin van de epiloog vat alles samen: “je vader...dat was me d'r een.”
Pau ‘t Hart zat vol met anekdotes, verhalen die steeds verder opgesmukt werden. Hij zei alles wat er in hem op kwam en werd als hork gezien. Ik heb hard moeten lachen om de verhalen van Pau.

De roman ontvouwt zich rond twee verhaallijnen. De afsnijding, of uitstoting, van een gemeentelid omdat deze er een andere mening op nahoudt over de vergeving der zonden. Dit is de achterbuurman en vriend van de familie ‘t Hart en werkt bij Pau op de begraafplaats. De Bijbelteksten vliegen je om de oren in een poging hem tot inkeer te brengen. Tussen neus en lippen door wordt er een eeuwenoud theologisch dispuut uit de doeken gedaan. Ook komt er een hele santenkraam aan kerkelijke formulieren voorbij. Ontroerend is het hoe Pau hem als enige blijft steunen als vriend.

De tweede verhaallijn is het ruimen van de Rooms Katholieke begraafplaats. Pau is gevraagd om dit te doen, maar hij heeft er geen oren naar. Dit biedt een mooie kapstok om de aloude polemiek tussen protestanten (gereformeerden) en Katholieken, consequent papen genoemd door Pau, uit de doeken te doen.
Verder is er nogal een opschudding in de kerk over de middenscheiding van een kandidaat die men wil beroepen als nieuwe predikant.

Het Gereformeerde Maassluis van de jaren 50 en 60 komt naar voren als kleinzielig, onbarmhartig en bekrompen. Maar ook bizar en uitermate grappig.

Ik heb erg genoten van dit boek. Een zeer vermakelijk inkijkje in het Gereformeerde leven van 60 jaar geleden.
En een ontroerende vader-zoon relatie.

Een lang kort verhaal. Amusant. Goede karaktestudie van aan de ene kant een beetje sullige naïeve verhuurder en aan de andere kant een vileine, narcistische huurder.
Het boek is in de typische, licht ironische, Maarten ‘t Hart stijl. En....geen enkele bijbeltekst.
3,5 ster

UIt het leven van een hond is een aandoenlijk boek. Heel herkenbaar en liefdevol worden de scenes en gedachtespinselen van Henk beschreven. De overwegingen die in hem omgaan, het gebrek aan zelfdiscipline op het moment dat hij bij de kaasboer staat. Ongemakkelijke situaties als hij zijn buurman ontmoet..hoe heet hij ook alweer? De bezorgdheid over zijn hond, die zich echt anders gedraagt dan normaal. Als een mozaiek krijgt de lezer telkens stukjes voorgeschoteld waardoor langzaam Henks leven vorm begint te krijgen. Knap in elkaar gezet.

Maar Nederlandse literatuur heeft altijd iets elitairs in zich. Uit de omschrijving van het boek lijkt het of het een beschrijving is van een zaterdag van een doodgewoon persoon. Maar zo doodgewoon is Henk niet, Henk houdt van Nietsche (ookal begrijpt hij het niet). Henk ontmoet een vrouw die naar een strijkkwartet van Beethoven gaat. Z'n hond houdt van Una paloma blanca, maar dat wordt en passent ook afgeserveerd als lage cultuur. Gelukkig houdt hij ook van Fur Elise.
Henk heeft een briljante ex die hoogleraar in Amerika is. Hij heeft een broer die directeur is.

Waarschijnlijk is dit ook het publiek waarvoor deze roman geschreven is. Maar iets meer RTL4 en Netflix zou het publiek kunnen verbreden...

3,5 ster wat mij betreft.

“De Dan Brown van de lage landen”..zo wordt het boek geframed. En inderdaad, er zijn heel veel elementen uit de Dan Brown boeken die ook hier naar voren komen. Speurtocht, kort tijdsbestek, achtervolging, geheime gangen, cultus, raadsels. Sinds de kennismaking met Dan Brown zal dit allemaal niet verrassend zijn voor de lezer, om niet te zeggen weinig origineel.

Lukt het Windmeijer dan toch om dit boek boven het maaiveld van de Dan Brown klonen uit te tillen? Gedeeltelijk zou ik zeggen...

Ik zou het boek willen opsplitsen in de verhaallijn en de achtergrond, het idee dat eraan ten grondslag ligt.

Het verhaal zelf is weinig origineel, Peter de Haan moet op zoek naar een ontvoerde vriendin, krijgt mysterieuze aanwijzingen en wordt van hot naar her gedirigeerd, dwars door Leiden. Hier en daar een ongeloofwaardige achtervolging, ontsnapping uit een politiebureau, geheimzinnige figuren met pijl en boog (heus waar..), ondergrondse gangenstelsels, fakkels...Het hoort er allemaal bij en is naar mijn mening niet heel erg origineel. Het verhaal wordt op zich goed verteld, maar het kon mij niet echt pakken.

Dan het idee erachter...het hele concept. Dat vond ik dan wel weer origineel en goed in elkaar gestoken. Er zijn twee andere verhaallijnen naast de Indiana Jones achtige kapriolen van onze held Peter de Haan. Via visioenen wordt het verhaal van Paulus herverteld en via terugblikken het verhaal van Tiny en zijn bekering van priester tot volgeling van een andere geheime cultus.
In deze verhaallijnen legt Windmeijer de grond onder het boek. Er is echter één groot probleem, Windmeijer doorspekt alles met een eindeloze reeks aan Bijbelteksten. Alle evangeliën komen voorbij, Handelingen, Korinthiers, Romeinen, Efezen, Jesaja, Psalmen..het houdt niet op. En om hier niet de weg kwijt te raken is het handig om enigszins onderlegd te zijn in de Bijbel. Voor iemand die vroeger is opgevoed met de bijbel is het interessant om de boel eens van een andere kant te bekijken, maar als je totaal niet thuis bent in de bijbel denk ik dat het lastig wordt om het te blijven volgen.
En als je dan de weg kwijt raakt is het enige wat overblijft een flinterdun verhaal over een speurtocht met achtervolging waarin te pas en te onpas “hora est” wordt geroepen...

Dus drie sterren, vier voor het idee, twee voor de speurtocht

Eerder geplaatst op Hebban

Dit is het tweede boek van Windmeijer wat ik gelezen heb. Het eerste boek was het Paulus labyrint (zie mijn review daar voor de geinteresseerden). Eigenlijk kan ik die review in grote lijnen kopieren, maar alles is net even iets beter uitgevoerd.

Openbaring is duidelijk, net als het Paulus Labyrint, een formule gedreven boek. En de formule is eigenlijk gewoon een Dan-Brown-rip-off. En misschien dat Dan Brown de mosterd ook ergens anders heeft gehaald, maar bij het grote publiek is hij natuurlijk degene die dit genre populair heeft gemaakt.

Het boek heeft eigenlijk twee componenten, het actie-thriller gedeelte en het historisch-religieuze-mysterie gedeelte. Dit is heden ten dage redelijk standaard geworden in het genre, dus niets origineels hier.

Ik was onder de indruk van het historisch-religieuze-mysterie gedeelte. Dit boek is tot stand gekomen in een co-auteurschap met Tjarko Evenboer.
Evenboer heeft de grote lijnen uitgezet, Windmeijer is vervolgens gaan uitwerken, waarna het een soort pingpongbal is geworden tussen de auteurs.
Zowel Evenboer als Windmeijer hebben een christelijke achtergrond en heel veel bijbelkennis. Dit is te merken, dit is duidelijk “their turf”. Ook ik heb een orthodox-christelijke achtergrond, met daarbij redelijk wat bijbelkennis en ik was onder de indruk van de hypotheses die ze neerleggen in het boek. Het klonk allemaal zeer plausibel, of het waar is weet ik niet, maar ze hadden mij absoluut overtuigd. Ik moet wel een kanttekening maken. Ik weet niet of iemand zonder bijbelkennis en christelijke achtergrond dit gedeelte op dezelfde manier waardeert. Je wordt redelijk ondergedompeld in de bijbelteksten en het is maar de vraag of je de hypotheses inhoudelijk kan waarderen. In een van de slothoofdstukken wordt nog een knipoog gegeven naar het lijdensverhaal van Jezus, waar ik eigenlijk wel om moest gniffelen.

Dan het actie-thriller plot. Dit blijft wat mij betreft toch wat problematisch bij Windmeijer (en Evenboer, hoewel ik nooit een boek van hem heb gelezen).
Meer doden betekent niet een betere thriller of meer spanning. Hieruit blijkt dat een goede thriller schrijven een vak is. Een huurmoordenaar achter een paar hoofdpersonen aansturen, door half Europa, levert niet perse een geloofwaardig en spannend plot op. Verder is de combinatie mannelijke-academicus-van-middelbare-leeftijd met een jonge vrouwelijke journaliste wel erg standaard. Zoniet afgezaagd. Ook lijken de reacties van de hoofdpersonen, die normale burgers zijn, op het extreme geweld waar ze mee te maken krijgen, niet erg realistisch. Het kan er allemaal net mee door, maar het is duidelijk dat hier niet de kracht ligt van het schrijversduo. Het lijkt er erg op dat ze het handboek “thrillerschrijven 1.0.1” hebben geraadpleegd.
Ze gebruiken extreem korte hoofdstukken, als je dit goed toepast kan dit een enorm gevoel van vaart geven, maar ik vond dat de hoofdstukken in dit geval wel erg kort waren (124 hoofdstukken plus een proloog en epiloog binnen 500 bladzijden). Dit leverde soms een fragmentarisch beeld op.

Tot slot. Het boek leest als een trein. De schrijfstijl is vloeiend en efficient. Af en toe wat simpel misschien, maar erg effectief en het leest vlot weg.

Ik vind het een sympathiek boek en ik waardeer het ergens tussen de 3,5 en 4 sterren.
Het is de bedoeling dat dit een trilogie wordt. Mijn interesse voor deel twee is alvast gewekt.

This book reminded me a bit of Richard Harris his books about WW2 (Munich, Enigma, V2). But this one was way better executed.
To be honest, the first 300 pages didn't do much for me. Although I can appreciate a slow espionage plot, it did not really drag me in.
But by the end, Kerr totally got me.
Although some events were not very realistic, the narrative was clearly one that could have been.
The “easy” thing about WW2 for a lot of people is the clear cut distinction between good and evil.
The Nazis are bad, the rest is good. It is the classic LOTR story.
What if one of your allies is just as bad, or maybe even worse? What if real politik dictates that you need to shake hands with your worst enemy? Isn't it ironic?
Philip Kerr was able to deliver a thought provoking historical fiction novel.

Highly recommended, 4,5 stars.

Net als bij “De brief voor de koning” zijn deze 5 sterren voornamelijk nostalgisch. Hoewel dit een van mijn favoriete kinder/ jeugdboeken is, vallen sommige dingen toch wel op, als je dit boek herleest als volwassene.

Het taalgebruik is oubollig, maar het boek is uit 1956 dus dat mag eigenlijk geen verwijt zijn. En het taalgebruik is minder oubollig dan in De Brief voor de Koning.
De karakters zijn beter uitgewerkt dan in het voorgaande boek. Het goed/kwaad thema wordt een klein beetje genuanceerd, maar blijft alsnog redelijk zwart/wit. Dit is wel begrijpelijk voor een kinderboek.

Mocht ik het boek voor het eerst lezen dan zou ik het met 4 sterren waarderen. Deel twee is beter geslaagd dan zijn voorganger.

Tenslotte: Tonke Dragt heeft in twee boeken een wereld neergezet waarvan je als lezer best meer zou willen weten. Ze heeft nooit vervolgboeken of spin-offs gepubliceerd maar Tiuri's wereld leent zich er uitstekend voor. Dit is een kwaliteit op zich. Daarom alleen al een diepe buiging.

Grief is the most solitary of all feelings. Grief isolates, and every ritual, every gesture, every embrace, is a hopeless effort to break through that isolation.
None of it works. The forms crumble and dissolve.
To face death is to stand alone.

A heavy book, both physically due to its size and thematically rich content. The book follows a frame narrative, narrated by a character in the series who sometimes evokes controversy and irritation due to his verbosity and peculiar way of expression. This structure allows Erikson to adopt a more contemplative tone compared to other books in the series.

The ‘stylistic break' is framed within this narrative, within a frame narrative. One could almost forget that the entire series is a frame narrative. This book, spanning over 1000 pages, is more theme-driven than plot-driven. Erikson returns to Darujistan, one of the locations from the first book, and picks up some abandoned plotlines after around 6000 pages. The scope of some storylines is truly epic.

Various storylines converge in Darujistan, albeit slowly. The pacing is slow but effective. This gives Erikson the opportunity to explore themes such as grief, redemption, compassion, and responsibility. Erikson introduces subplots that may not contribute directly to the overarching story of the series but align with the mentioned themes. This infuses a philosophical character into the book.

It is both the strength and weakness of the book. This book may not be appreciated by everyone, which is quite a daring move to change the tone of voice in the eighth book of a 10-part series in a way that could potentially alienate readers. On the other hand, if you've advanced to the eighth part of this rather complex series, would you be deterred by a book with a more philosophical approach?

While I thoroughly enjoyed this book and can appreciate about 95% of the thematic developments, Erikson occasionally overindulges himself. Especially in the reflections on the Tiste Andii, the ponderings can be lengthy. If profound thoughts are put on paper merely for their depth but lack substance, they miss their mark. Conciseness is then advised, and this occurred only a few times, in my opinion.

As is often the case in the series, the end of the book is irresistible. For a long time, it's unclear where the book is heading, but Erikson steers all plotlines tightly towards the book's conclusion. The reader is drawn, as if in a vortex, towards the end. I am curious about how this book will fit into the entire series.

5 stars.

Er zijn boeken waarvan je spijt hebt dat je ze niet eerder gelezen hebt. Dit is zo'n boek. Ik ben er altijd met een grote boog omheen gegaan, niet in de laatste plaats omdat ik Mulisch zelf een onuitstaanbaar pedante man vond. Maar die mening was blijkbaar een slechte raadgever..

Er zijn weinig schrijvers die zulke diepgang kunnen combineren met een ijzersterk verhaal. Ja het helpt als je iets af weet van de bijbel, griekse mythologie, filosofie, astronomie en kwantum mechanica. Maar zelfs als deze thema's volstrekt vreemd voor je zijn is dit een goed boek, misschien dat je het dan niet waardeert op de volle 5 sterren maar je zal je niet vervelen.Het boek kruipt onder je huid. Volstrekt helder en onontkoombaar marcheert het verhaal voort. Strak gecomponeerd in behapbare hoofdstukken. De proloog kan lastig zijn, maar lees gewoon door, zelfs als je denkt er niets van te begrijpen.

Het boek is doorspekt met theologische, filosofische en wetenschappelijke bespiegelingen, vaak in de vorm van een spitsvondige dialoog tussen 2 van de hoofdpersonen: Onno en Max.Als je niet alles in een keer oppikt is dat helemaal niet erg. Dit boek leent zich er uitstekend voor om te herlezen. Ik ben ervan overtuigd dat ik bij herlezing, over een jaar of twee/drie, nieuwe dingen ontdek. Deze roman bevat een enorme rijkdom en mag met recht een totaalroman worden genoemd.

Deze recensie heb ik eerder geplaatst op Hebban.

I know this book in the WoT series is infamous. And although the previous ones were also part of the so called ‘slog' I still thought they were decent books. But this one...I don't know. There were some interesting tit bits here and there, some interesting background info. Some world building. For this, I can give 2 stars. But it could have been done in 150 pages, tops.

Here is the thing, when you are so invested in a series and you are at book 10, with 4 to go, you do not DNF a book. So I battled through in just over a week, to get it over with.

Good thing is, from here on, it only can get better!

I am reading the Malazan series by Erikson and Esslemont in publishing order. This means that after book five of the Malazan Book of the Fallen, it's now time for the first book of Esslemont in the Novels of the Malazan Empire series. The book is not very thick; in Malazan terms, it's almost a novella.

I have mixed feelings about this book.

The good:
As Erikson mentions in the introduction, this is not fan fiction. It is clear that Esslemont and Erikson together invented this world and are responsible for the depth of the lore. This is clearly noticeable. It is also striking that despite being two completely different writers, there are no discrepancies between the different plots of both authors. Esslemont deserves as much credit for this fantasy world as Erikson. If you're a fan of the Malazan series, you get some interesting background stories.

The not so good:
I found the book messy; this could be due to me or the writing style. I found it particularly strange that I thought the book was too long, even though it's a relatively thin book and is full of action. A lot of people run back and forth on the Malaz Island at night, and it's not always clear why exactly. This was probably supposed to contribute to the suspense, but I found it a lot of hassle for ultimately nothing.

It's almost inevitable that Esslemont is compared to Erikson. And in this book, the comparison doesn't work out so well for Esslemont. 3 stars.

There are 2 notes of advice from my side when starting this book.
First, don't skip the “Note to the reader” section at the beginning the book, even though Stephenson teases you to do so, by “puzzling things out on your own”. Just don't. Do yourself a favor and read it all.

Second, the glossary. Although Stephenson explains a lot of terminology by inserting lemma's from a fictional dictionary he has an annoying habit of explaining made up words and names way later then he introduces it in the narrative. Don't wait for the explanation whenever you encounter a new confusing fictional word, look it up in the glossary. Otherwise you'll find yourself re-reading whole chapters when you finally do find out the meaning of some crucial terminology.

So why these advices? Neal Stephenson loves to invent a new word for almost everything.
Some people think it's annoying and just self-indulgent. I do understand why he does it, it fits the plot line and the main ideas portrayed in this novel. On the other hand, he writes his book in English and not in his self invented languages Orth or Fluccish, so why not using the English words?
Whatever your opinion on it, it slowed me down considerably for the first 200 pages or so.

What is this book about? To me it is a mix of Carl Sagan's Contact and Blake Crouch's Dark Matter. But then Stephenson-style. So that means a lot of explaining on philosophy, quantum mechanics and science in general. He goes pretty far down the rabbit hole (as you might expect from him). Although I could grasp quite a big portion, some still went over my head. But Google is your friend here.
If you are the kind of person who likes scientific speculative fiction, this book might be for you. If you expect strong characters, great prose and an engaging plot line you might want to skip it.

For me, I rate it 5 stars in this universe and any universe.

A Tommy and Tuppence book with charming short stories. I don't think that the Tommy and Tuppence books are the best Agatha Christie has written, but it is fun. Some of the stories in this book have a Wodehousian touch to it. Some of them are witty but all of the stories are far fetched.
Provides a few hours of light reading and that's ok.

Are we going to die now?
No.
What are we going to do?
We're going to drink some water. Then we're going to keep going down the road.

There are few books that have left such a deep impression as The Road.
A man, a boy, a desolate post-apocalyptic world, and The Road.
That's all.

McCarthy's writing style is just as desolate as the world he writes about. It never becomes entirely clear what has happened; brief, fleeting flashbacks are all the reader gets.
You can feel the despair of the world in which the man and the boy live.
The man is cynical, and survival is his top priority. The boy, on the other hand, has great compassion.
This gives rise to highly emotional situations.

A beautiful story that is heart-wrenching.
5 stars

Because we're the good guys.
Yes.
And we're carrying the fire.

Een scherp en helder betoog. Een heldere analyse en duiding van bepaalde stromen in de samenleving.
Het esssay zet je aan het denken of je de mening van Van Iperen nu deelt of niet.
In dat opzicht is het een belangwekkend boekje.
Maar toch had ik liever gezien dat Roxane van Iperen dit had uitgewerkt tot een volledig boek(je).
Ze is niet vies van labels plakken (extreem-rechts, radicaal-rechts, welness-rechts) zonder dat ze hier altijd een heldere definitie van geeft. Het hokjes denken komt nu soms wat makkelijk over.

Al met al toch een aanrader wat mij betreft.

Ik kan me herinneren dat er best veel publiciteit rondom dit boek was toen het uitkwam. Ik kan me ook herinneren dat er wat kritiek op was. De zeven vinkjes zouden uit het brein van Joris zelf komen en ziin arbitrair; het boek is een soort ego-document geworden, als dat een woord is. En waarom moet nou juist hij, succesvolle witte man in de 40, dit onderwerp toeeigenen? Het is voornamelijk oud nieuws wat hij brengt. Ik heb het mede daarom ook maar even laten liggen.

Nu ik het toch heb gelezen ben ik eigenlijk wel gematigd positief. Het is vlot geschreven, leest goed weg en stemt tot nadenken.
Toch was het me niet helemaal duidelijk wat het doel van dit boekje is. Is het een analytische beschouwing? Is het een pamflet? Is het een oproep? En voor wie dan?
Ook zat er in dit, toch relatief dunne boek, veel herhaling. En het blijft anekdotisch.

Maar toch...Luyendijk had dit boekje ook niet kunnen schrijven en dan had ik het niet gelezen. Dan had ik niet getriggerd geweest om toch ook eens verder te lezen over dit onderwerp. Luyendijk noemt in dit boek het Lubach effect, maar het is ook het Luyendijk effect.

3,5 ster

Snow Crash is, as they call it, cyberpunk. I'm not very well-versed in that genre, but when people say that this book is a parody and response to the genre as it developed in the '80s, I believe it. Everything is extreme—the society, the action scenes, the combination of low and high tech, and the characters.

This book is recommended as an introduction to Stephenson's work, and I understand why. For me, this is already the fourth Stephenson book. And I feel like that influences my judgment.

The plot revolves around a virus that affects both the real world and the virtual reality. Stephenson creates a virtual world in his book, which he calls The Metaverse. Does this sound familiar? Only it was the early '90s when Stephenson wrote this book.

Through a wild story, Stephenson explores virtual and augmented reality concepts and the importance of information and knowledge in the digital age. The central idea of a virus that can infect both the virtual and real worlds serves as a framework for philosophizing about the nature of our consciousness, the influence of language, and whether our brains are programmable or not. At the same time, he describes the influence of large corporations on society and the fall of the government.

If I had read this book in the mid-‘90s, it would probably have blown me away. But, despite finding it a very good book, it doesn't do that now. Ironically, his later books have already covered this ground. Of course, Stephenson can't be blamed for this; he wrote this book in the early '90s, and I recognize his foresight and brilliance.

I currently rate the book at 4/4.5 stars.

A note on the translation: Because this is one of the few books by Stephenson that has been translated into Dutch, I decided to read the translation instead of the original. Something I usually find annoying is the translation of names, but in this case, I must say that the translation of the name Hiro Protagonist to Hiro Hoofdpersoon is very well done. It roughly means the same, and it also alliterates better.

When I came into your life your life was over. It had a beginning, a middle, and an end. This is the end. You can say that things could have turned out differently. That they could have been some other way. But what does that mean? They are not some other way. They are this way. You're asking that I second say the world. Do you see?
Yes, she said, sobbing. I do. I truly do.
Good, he said. That's good. Then he shot her.

No country for old men tells the story of a violent cat-and-mouse chase between a Vietnam veteran, a ruthless hitman, and a sheriff in the desolate landscape of West Texas. The novel seems modeled after a modern western, with its themes of justice, morality, and fate, and its sparse and gritty style. The author creates a vivid and realistic atmosphere with his descriptions of the settings and the characters, and his use of dialogue that reflects the Texan accent and dialect. However, this can also make it difficult for non-native readers to follow the story, especially combined with the writing style that often omits punctuation marks and quotation marks.

The plot of the novel explores the consequences of greed, violence, and chance in a changing world. The novel raises questions about the nature of evil, the role of law, and the meaning of life. The characters are complex and conflicted, each with their own motivations and perspectives. The novel also has a surprising and unconventional ending, which fitted the story perfectly I think.

Cormac McCarthy created a bleak harsh world, where chaos and violence are integrated parts of this world and seems to be inevitable.
For now I rate this as 4 stars, but this might change after a reread.

This is a great sequel to Lonesome Dove, although of lesser epic proportions then its predecessor.
No less brutal though. Flashing out the characters here would spoil Lonesome Dove, but with McMurtry it is clear that not every character reaches the finish line of the book.
For me, this book was 50 pages too long. I felt the end of the book was dragged out further than would have been necessary, so 4,5 stars to me.
An absolute recommendation to anyone!

Two lessons I learned from this book:
- Don't try to eat rat poison without water
- Amputating a limb is not as easy as it seems.

In this novella, Neal Stephenson truly embraces his signature style, delving into a plethora of technological concepts, all compacted within a mere 100 pages. I found myself thoroughly impressed, especially considering Stephenson's reputation for crafting weighty tomes like “Seveneves.” Here, he weaves a visionary narrative, incorporating high-tech concepts and a handful of characters to fashion a compelling story.

What sets this novella apart from Stephenson's other works is its brevity; you can easily read it in just an hour and a half. It exceeded my expectations.

4 stars

As she watched, they began, one by one, falling into dust.None to witness. Dust of dreams, dust of all that we never achieved. Dust of what we might have been and what we cannot help but be.

The opinions about this book vary greatly among Malazan fans. Erikson states at the beginning of Dust of Dream that this book and the next one are actually one book. The apotheosis of an epic fantasy series of 10,000 pages. As a reader, you expect the focus to be on the endpoint. That all story arcs are being wrapped up.

The beginning is powerful; the reader is immediately drawn into an epic event. It seems like the prelude to a rapid progression towards the end. Then Erikson suddenly introduces a whole army of new characters. This leads to the building of new story arcs, and Erikson, in passing, picks up a storyline from book three. By the middle of the book, you might feel that there is no more movement in the overarching storyline. And there's only one book left to rectify that...
This middle part is intense and dark. Very good character descriptions and developments, though.

The ending is epic. Erikson goes all out; it seems like he has incorporated every fantasy he had as a 12-year-old boy into the end of this book. A true meaning of epic fantasy.

The beginning and the end are 5 stars for me. The rather large middle part could have been more compact. This book is almost 1100 pages long and could have benefited from some trimming. Ultimately, 4.5 stars.

Eerder geplaatst op Hebban op 28-12-2019

Harris heeft met het idee achter dit boek potentieel goud in handen. De verrassing van het boek zit al in de eerste drie hoofdstukken. Een plottwist zie je zelden zo vroeg in een boek.
Vanaf dat moment wilde ik weten hoe Harris dit verhaal zou gaan ontwikkelen en nog belangrijker, wat wordt zijn onderbouwing voor het concept? Dit kan natuurlijk niet fout gaan, zeker niet met de schrijver van de “ De officier” en de Cicero trilogie...

Helaas, het idee en de eerste drie hoofdstukken zijn het enige goede aan dit boek. Het plot, wat zich zou kunnen ontvouwen tot een waar epos, blijkt flinterdun te zijn. Uiteindelijk lukt het Harris niet om het verhaal geloofwaardig te doen lijken. Daarbovenop blijkt de spanning ook nog eens ver te zoeken.
Als debuutroman zou het nog een verdienstelijk boek zijn geweest, een belofte voor de toekomst, maar een gevestigde auteur van “ “historische romans met een twist” heeft een naam hoog te houden.

Conclusie: lees de eerste drie hoofdstukken en laat de rest van het boek links liggen, maar ja, niemand koopt een boek voor alleen de eerste drie hoofdstukken.

4 sterren.

November is een donker boek. De kaft is donker, de inhoud is donker. Typisch iets voor de donkere dagen.
Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel is ijzersterk. Thema's als depressie, bipolaire stoornissen, zelfmoord, euthanasie, schuldgevoel komen allemaal voorbij. Ik was even bang dat deze thema's oppervlakkig zouden worden gebruikt om het boek een zweem van diepgang te geven, maar dat was totaal niet het geval. Olde Heuvelt is erg authentiek. Of hij heeft ervaring in zijn directe omgeving of hij heeft zich erg goed ingelezen/voor laten lichten, petje af.
Dat maakt het dus ook gelijk een zwaar boek en de horror zit niet zozeer in de schrikmomenten, maar in de depressie.

Het tweede deel is onevenwichtiger, je hebt het gevoel dat de auteur wat shortcuts neemt om tot zijn slotacte te komen. Het was hink-stap-sprong naar de laatste 20% van het boek toe.
Het slot vond ik wel goed, niet geweldig, maar ik vond het wel een passende afsluiting.

Door de onevenwichtigheid in dit boek is dit voor mij geen 5 sterren, maar wel zeker een aanrader.