Pieter

Summer of Night is a novel about a group of children who fight against evil in their hometown during the summer of 1960. Simmons carefully sets up the stage by introducing all the characters with care. At times, he can be a bit long-winded with his descriptions, but as a reader, you begin to care about the children, their families, and the village.

Spooky events begin to occur right from the start, and the tension slowly builds up to a climax. In many ways, it is a classic setup with a group of kids riding their bikes around the village, noticing strange occurrences while the adults remain oblivious. There are a lot of familiar character archetypes like the “leader”, the “foul mouth”, the “nerd,” the “bully”, the “drunken dad” and the “white trash family”, amongs others.

There is a striking resemblance between Summer of Night and Stephen King's IT. Since Summer of Night was published in 1991, five years after IT, it is possible that Simmons was influenced by King's work. However, this book stands on its own merit and is by no means a weak imitation of King's masterpiece, earning a rating of 4.5 stars.

This was a quick read. I sped through it...
The author discussed several techniques on how to improve your reading speed and comprehension.
Some of those recommendations were stating the obvious, but in general it can be useful.

I can imagine it can help to get you through piles of study books and other material, as a fairly large part of the book is not so much about the speed reading itself as well about studying techniques and memortization.

I recently read “Fall and Rise: The Story of 9/11” by Mitchell Zuckoff, which I gave a 5-star rating. Zuckoff recommended this book to anyone who wanted to learn more about Muslim fundamentalism and the road to 9/11. Although written by two different authors with different styles, the two books together act like a diptych. Therefore, I highly recommend reading both books.

I learned a lot from this book, starting as early as 1948, which was surprising to me. It describes how Qutb laid the foundation for fundamentalist Islamic ideology in the late 1940s. It connects major developments in the 20th century familiar to us and explains their influence on the Arabic world and Islam as a whole, which went unnoticed by the West. The anti-Semitic thoughts from the early 20th century passed on to the Arabic world, especially when the Jews were granted their own state in the middle of the Arabic world after World War II. Anti-colonialism, the Cold War, and the discovery of oil on the Arabic peninsula had a dramatic influence on Arabs and the countries they lived in. Add to that corruption, nepotism, and the opportunism from the West during the Soviet Union's invasion of Afghanistan, and a poisonous cocktail is being brewed before our eyes.

The last part of the book is about the founding of Al Qaeda and the bombing of the two embassies in East Africa and the attack on the USS Cole. It becomes painfully clear that rivalry and distrust between the FBI and CIA stopped the agencies from sharing vital information. It's hard to say whether 9/11 could have been prevented if all agencies had worked together, and the book never draws this conclusion. However, it is obvious that somehow, somewhere, all the information was available within several government agencies. So there was a fair chance of unraveling the 9/11 conspiracy.

The book stops at the events of 9/11. As it was written in 2006, it does not cover the death of Osama bin Laden.

Finally, this book made me think. We all know what the US (or the West as a whole) did after 9/11. The invasion of Afghanistan and Iraq, the invasion of privacy, and the far-reaching powers given to organizations like the NSA to gather information by any means. It is understandable when reading this story, but on the other hand, it becomes obvious that the issue was not so much a lack of intelligence but more the way it was used.

5 stars for this Pulitzer Prize winning book

Het moge duidelijk zijn dat 9/11 een landmark is in de geschiedenis. Mensen die het bewust hebben meegemaakt weten, tot op de dag van vandaag, waar ze waren en wat ze deden.
De iconische beelden staan in ieders geheugen gegrift. Dit boek beschrijft de gebeurtenissen van die dag aan de hand van talloze persoonlijke verhalen. Ook die van de kapers, in zoverre dat te reconstrueren is. Het doet dit op een zeer zorgvuldige manier.

Het boek heeft drie delen. In het eerste deel wordt de aanloop naar 9/11 en de kapingen zelf beschreven.
Wat mij enorm trof was de totale verwarring die er heerste. De FAA communiceerde niet met defensie, er waren vliegtuigen ‘kwijt' en er is nog lang doorgezocht naar vlucht 11 nadat deze zich allang in het WTC had geboord. Totale chaos.
Alle losse verhalen die mensen hebben worden knap verweven tot één verhaal. Ook de verhalen van passagiers die nog contact hebben gezocht met familie en vrienden of de hulpdiensten.
Het deel eindigt met het emotionele relaas van vlucht 93.

Het tweede deel beschrijft de gebeurtenissen op de grond. Wat er gebeurd is in de torens van het WTC en niet te vergeten, het Pentagon. Er hebben zich afschuwelijke taferelen afgespeeld. Het is heel schrijnend om te lezen dat de Port Authority mensen in de torens heeft geadviseerd om te blijven waar ze waren totdat ze zouden worden ontruimd door de hulpdiensten. Mensen die de Zuid toren hadden verlaten, nadat vlucht 11 zich in Noord toren had geboord, werden geadviseerd om gewoon weer terug te gaan naar hun kantoren. Zelfs nadat het bevel tot evacuatie was gegeven drong dit niet door tot alle 911 operators, die bleven adviseren om te blijven waar je bent, met alle dramatische gevolgen van dien toen de torens instortten.

Het derde en laatste deel van het boek gaat over hoe het is afgelopen met alle personen die voorbij komen in het boek en hun familie. Er zitten veel emotionele verhalen tussen. Vanwege de vele namen had ik soms moeite om ze te plaatsen en moest ik terug in het boek om te kijken wie het ook alweer waren.

Uiteindelijk geeft het boek een redelijk compleet beeld van de gebeurtenissen op die dag in september 2001. Door de vele persoonlijke verhalen is het geen afstandelijk verslag maar wordt je meegesleept in de drama's die zich afspeelden. Absolute aanrader maar wees voorbereid op een emotionele rollercoaster.

Ik ben een groot Le Carré fan. Er staan meerdere boeken van hem op mijn 5 sterren lijst
Dit is helaas geen 5 sterren. Ik vond het boek onevenwichtig, zeker het begin kabbelde wat voort zonder dat het richting had. Nu hoef je bij Le Carré nooit echte actie te verwachten, maar dit was wel erg passief. Op ongeveer tweederde van het boek begon de intrige zich echt te ontvouwen en werd het een echt Le Carré boek.
Spionage en internationale politiek op zijn best, met een onbevredigend einde, waardoor het een cynisch boek wordt. Zo cynisch dat het zomaar realiteit zou kunnen zijn.

2,5 ster voor de start, 4,5 voor het eind.

This is a great sequel to Lonesome Dove, although of lesser epic proportions then its predecessor.
No less brutal though. Flashing out the characters here would spoil Lonesome Dove, but with McMurtry it is clear that not every character reaches the finish line of the book.
For me, this book was 50 pages too long. I felt the end of the book was dragged out further than would have been necessary, so 4,5 stars to me.
An absolute recommendation to anyone!

Two lessons I learned from this book:
- Don't try to eat rat poison without water
- Amputating a limb is not as easy as it seems.

This is already one of my favorite reads for 2023.
It is a slow paced book but chapter by chapter it sucks you in.
At the heart of the book is the character development and the relationships between the characters. It is about loyalty, love and making choices in life and live with the consequenses.
This book is easy to recommend to anyone, whether you are a Western fan or not. Lonesome Dove goes beyond the boundaries of genres.

A few years ago, I embarked on a mission to (re)read all of Agatha Christie's books. This book happened to be the final installment in the Poirot series. To be honest, I've grown a bit weary of the character after reading eight consecutive Poirot books, but I can hardly blame Agatha Christie for that. The fault lies with me.

The Poirot series comprises around 36 books, and what strikes me is the consistent quality that Christie maintains throughout. Although not every book is of the same caliber, they all offer enjoyable entertainment. It's quite unpretentious.

In the last book of the series, Poirot is depicted as old and confined to a wheelchair due to arthritis. He's residing at Styles, which has been transformed into a pension. This brings the series full circle, as Poirot's initial case in the UK occurred at Styles. Poirot orders Hastings to visit him, and Hastings discovers that his daughter is also there. His wife had died in Argentina, and he returned to England. To be honest, Hastings seems like an old nag in this book. It's a bit out of character since we've never seen him as a husband or father, and all of a sudden, he's aged, and he has a 21-year-old daughter, behaving like an overprotective father. Although the timeline works out, this theme was never explored in the series.

Poirot informs Hastings that a murderer is present at Styles, but he refuses to reveal the culprit's identity because Hastings is an open book to others. Poirot already has an idea of who the killer is and their motives, deviating from the standard formula where Poirot himself is also in the dark.

It takes until two-thirds of the book before the first murder or suicide (who can tell?) occurs. Then, towards the end, the final curtain falls for Poirot, leaving Hastings in despair. But, for the last time, Poirot explains everything.

Agatha Christie finishes this series in style(s).

2.5 ster.
Ik heb de Nederlandse vertaling gelezen met een voorwoord van Rutger Bregman. Dit heeft zijn werk goed gedaan, want het was, na wat twijfel, een van de redenen om dit boek toch te lezen.

Dit boek is eigenlijk gebaseerd op een eerder geschreven opiniestuk/essay van dezelfde auteur over “bullshit jobs”. Aanleiding was een opinieonderzoek gehouden in verschillende landen waaruit kwam dat een groot gedeelte van de werknemers vindt dat ze een onzinbaan hebben.
Naar eigen zeggen heeft Graeber zoveel reacties gekregen op zijn essay dat hij heeft besloten hierover een boek te schrijven.
Vervolgens vraagt hij via twitter om ervaringen en anecdotes. Dit vormt vervolgens zijn “dataset van 100.000 woorden” waar hij dit boek en zijn theorieen op baseert.

Alle bewijs is bijna volledig anecdotisch, met de mededeling dat het lastig is om een onzinbaan te definieren, dus laten we er maar vanuit gaan dat de mensen zelf degene zijn die het het beste weten. Het probleem hiermee is dat je geen flauw idee hebt van de populatie en of deze biased is of niet.
Zoals het vaak gaat bij dit soort dingen is er een heel kleine, zeer vocale groep, die hun mening ventileert via de sociale media, waardoor het lijkt alsof een hele bevolkingsgroep iets vindt. De overgrote meerderheid zwijgt en gaat gewoon door met zijn leven.

Toch vond ik het eerste deel van het boek wel interessant, prikkelend en amusant. De anecdotes schetsten vaak absurde, maar ook herkenbare situaties. Als een cabaretier die alledaagde situaties uitvergroot zodat het absurd en grappig wordt, terwijl iedereen aanvoelt dat er een kern van waarheid in zit.
Maar het is geen cabaret of satire en ik heb het idee dat de auteur wil doen voorkomen dat het hier om een serieuze academische studie gaat.

Na het vermakelijke eerste deel, vond ik het tweede deel van het boek vermoeiend.
Mijn grootste probleem is de pedante toon en de manier waarop hij stellingen poneert. Bijvoorbeeld in het laatste hoofdstuk van het boek:
Hij stelt dat de mensen met een onzinbaan de meeste kans hebben op voortplantingsproblemen. Hij vervolgt: “Dat vermoed ik althans. Dat soort vermoedens kan alleen door empirisch onderzoek worden bewezen.” Het is een bekende truc, veel gebruikt in rechtbankdrama's. Je roept iets ongefundeerds, de rechter fluit je terug, maar ondertussen is het wel gezegd.

Het boek gaat als een nachtkaars uit, tegen de tijd dat hij bij de oplossingen aankomt ben ik inmiddels afgehaakt. Op zich vond ik dit wel jammer. Anecdotisch of niet, ik vind het fenomeen van de onzinbaan wel interessant om over na te denken.

Conclusie:
Net als de helft van de banen geschrapt kan worden als “onzinbaan” had ook, wat mij betreft, de helft van dit boek geschrapt kunnen worden.

This is one of Agatha Christie's Middle Eastern novels. The famous detective, Hercule Poirot, finds himself in Iraq, where he stumbles upon a murder within an archaeological expedition. Poirot is asked to investigate and, as expected, he solves the case. Overall, it is a well-written Poirot novel with well-developed characters and a vivid depiction of the local setting.
However, it should be noted that the book is dated, and the portrayal of the local people may not align with contemporary standards of respect.
Having said that, it is still an entertaining read.

The book was okay, earning a solid 3 stars. The narrative is presented in a capstone project format, which gives it a refreshing start, but this wears off quickly and it becomes just another YA mystery novel. As a mystery, it is decent and entertaining with expected twists and turns. In the end, it wraps up nicely. I was persuaded to read it based on the high ratings it received, but it did not live up to my expectations. I may not have been the target audience.

Lastly, regarding the Dutch ebook publication, it was formatted as a PDF even though it is in epub format. This was likely done to mimic the layout of the printed version, but this did not work well on my e-reader as it was poorly scaled. I ended up switching to the English version, which was much more e-reader friendly. Buyers should be aware of this issue.

Ik weet niet wat ik met dit boek aan moet. Het verhaal is gelaagd, maar op een klucht-achtige manier. Ik heb de hele tijd het idee gehad dat ik een boek van Wodehouse aan het lezen was. Agatha Christie meets P.G. Wodehouse. Maar de boeken van Wodehouse zijn duidelijk satire en humoristisch bedoelt.
Ik kan het plot niet serieus nemen, karakters zijn zo overgenomen uit een klucht met acties en plannen die zo door Bertram (Bertie voor intimi) Wooster uitgedacht hadden kunnen zijn.

Het verhaal speelt zich af rondom een gerenommeerde privébank in Geneve. De oude voorzitter van de bankenraad is dood en het is tijd om een opvolger te kiezen, dit gaat niet van een leien dakje en er zijn dus allerlei intriges en verwikkelingen rondom deze verkiezing. De karakters zijn belangrijke personen binnen de bank, plus wat aanhang, familieleden, buren en personeel. We hebben het hier dus over de topbankiers uit de Zwitserse financiële wereld en niet over kleuters op een speelplaats.

Enkele idiote voorvallen:
- De ene topbankier verplaatst zijn stapel ongeopende post van zijn bureau naar het bureau van een ander zodat het lijkt dat hij zijn werk onder controle heeft en zijn collega niet.
- Diezelfde bankier denkt dat “Twelve Angry men” HET boek is om te lezen als je tips wilt hebben over het overtuigen van andere mensen.
- Het bijbelboek Ester heeft dezelfde status volgens deze persoon.
- Wat doe je als je iemand bij je in het krijt wilt laten staan? Juist, je beraamt een plan om z'n leven te redden. Iemand anders scheurt met een auto langs en jij trekt hem zogenaamd net op tijd weg, als redder in nood zal die persoon je niets meer kunnen weigeren. Dit incident is een Wodehouse-scenario. Niet met een auto maar met het in het water gooien van een jongen in bijzijn van zijn zus. Het is de bedoeling dat iemand anders hem redt en dat de zus in kwestie op slag verliefd wordt op de redder in nood. Dit gaat natuurlijk hopeloos mis met alle hilariteit van dien.

En dan zal ik het hele P30, Wagner, Wodka, Tarnogol verhaal maar laten voor wat het is.
De verwikkelingen daarna worden bij elke bladzijde onrealistischer en de plottwisten rijgen zich aaneen als haarspeldbochten op de Alpes d'Huez.

Ik zie het allemaal zo voor me, in een uitvoering van het “Theater van de lach”.

Is er dan niets positiefs te zeggen over dit boek? Jawel, het leest lekker weg, Dicker kan een verhaal vertellen, ook al is het een absurd verhaal.
Het is vermakelijk als je ervoor kiest om het hele boek met een enorme korrel zout te nemen.

Toch lukt mij dit niet, ik zie satire waar geen satire is.

Om te eindigen met een quote:
“Jean-Bénedict barstte in lachen uit, ‘Wat een absurd verhaal. ..'”

Most of Agatha Christie's novels have two parts: pre-murder and post-murder. The structure of this book is outlined in such a way. The first part of the book, around 40%, describes the characters, scenery and context. The second part of the book is about solving the murder, if one occurs.

Although the narrative starts with Poirot, he does not enter the stage until the second part of the book. As always, Poirot knows it all. In my re-read of all Agatha Christie novels, this one ranks in the top half of the Poirot series. It may not be the best, but it is decent. It may not be as famous as “Death on the Nile,” but it is at least just as enjoyable.

“Night” by Elie Wiesel is a moving and impactful account of the author's experiences during the Holocaust. The book takes the reader through the brutal reality of the Holocaust and the effect it had on his life. Wiesel's writing style is straightforward and effective, making the reader feel the gravity of the events described. The book is a personal testament to the atrocities committed during that time and will linger in the mind of the reader long after finishing it.

One of the most striking aspects of the book is how Wiesel manages to convey the immense suffering and trauma of the Holocaust in a raw and personal way. He does not shy away from describing the concentration camps in detail, but also delves into the emotional and psychological impact it had on him and those around him.

4 sterren.

November is een donker boek. De kaft is donker, de inhoud is donker. Typisch iets voor de donkere dagen.
Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel is ijzersterk. Thema's als depressie, bipolaire stoornissen, zelfmoord, euthanasie, schuldgevoel komen allemaal voorbij. Ik was even bang dat deze thema's oppervlakkig zouden worden gebruikt om het boek een zweem van diepgang te geven, maar dat was totaal niet het geval. Olde Heuvelt is erg authentiek. Of hij heeft ervaring in zijn directe omgeving of hij heeft zich erg goed ingelezen/voor laten lichten, petje af.
Dat maakt het dus ook gelijk een zwaar boek en de horror zit niet zozeer in de schrikmomenten, maar in de depressie.

Het tweede deel is onevenwichtiger, je hebt het gevoel dat de auteur wat shortcuts neemt om tot zijn slotacte te komen. Het was hink-stap-sprong naar de laatste 20% van het boek toe.
Het slot vond ik wel goed, niet geweldig, maar ik vond het wel een passende afsluiting.

Door de onevenwichtigheid in dit boek is dit voor mij geen 5 sterren, maar wel zeker een aanrader.

4,5 stars.

This was by no means an easy read. As a non-Brit, I was not really familiar with the history of Henry VIII. Of course, I knew bits and pieces, mainly that he just split the church because of a marriage, or a divorce if you like. But that's about it.

And if you are not familiar with this part of history, you need to do some work because Hilary Mantel is not going to make it easy for you. She starts the story and expects the reader to keep up; if you can't, too bad, she's not waiting for you. She provides some background information in the second or third chapter, but I found myself needing Wikipedia and family trees to get a contextual picture that made sense.

On top of that, everyone is called Thomas, which can be confusing. Sometimes she uses the person's titles (duke of Norfolk, or just Norfolk) and then all of a sudden she uses their real name (Thomas Howard, yes another Thomas...or even just Howard) and when you have found out, she turns back to Norfolk. And be aware, the “he” in the book is, in 90% of the cases, Thomas Cromwell, but not always. If you're lost, just assume the “he” is Cromwell and you'll probably be good.

So, having said that, this book is very rewarding if you're willing to put the effort in. Because of the somewhat unpersonal approach and writing style, you get the feeling that this is a real account of events, not a romanticized story. I can only recommend it to everyone. And, oh yes, read it in English if you can. I found the Dutch translation even more confusing at times; not the vocabulary, but copying the original writing style into the Dutch translation made it more unnatural than the original

For me the book started of with a young adult vibe to it. And to be honoust, for me this is not a positive thing. I am not really into YA. So I was a bit worried at the start, but when the story progresses the YA vibe vanished quickly.

The story begins with a young protagonist who works her way into the most prestigious academy in the country, facing rejection from classmates from noble families and some teachers due to a “pure blood” trope similar to the Harry Potter series. Through history and strategy classes, the author begins to build the world, introducing themes of imperialism, genocide, famine, and war. Slowly, mysticism and religion are incorporated into the story.

As the war begins, the story takes a darker turn and becomes more violent. The reader is shown that ethical choices are not always clear in war and violence, and themes of vengeance and heritage play a big role. The story is powerful but can appear uneven at times, with an ending that sets up the reader for the sequel.

I was looking forward reading this book. Interesting topic and with the writing skills of Robert Harris this only could be a great read.
However, I was underwhelmed (to say the least). Sure there were lots of interesting facts and you always learn something new in a Robert Harris book. But the story was bland and uninspired, partly because the characters were one-dimensional.
It looked like, at some point, Harris was done with the story and just ended it.
To me, this book is 2,5 star.

Informatief en af en toe vermakelijk.
Kan het niet echt aanraden, maar ook niet afraden.

Een scherp en helder betoog. Een heldere analyse en duiding van bepaalde stromen in de samenleving.
Het esssay zet je aan het denken of je de mening van Van Iperen nu deelt of niet.
In dat opzicht is het een belangwekkend boekje.
Maar toch had ik liever gezien dat Roxane van Iperen dit had uitgewerkt tot een volledig boek(je).
Ze is niet vies van labels plakken (extreem-rechts, radicaal-rechts, welness-rechts) zonder dat ze hier altijd een heldere definitie van geeft. Het hokjes denken komt nu soms wat makkelijk over.

Al met al toch een aanrader wat mij betreft.

One or two stars...

First of all, I have a confession to make: I liked “The Da Vinci Code” when it was published. I was new to the genre and found it to be fast-paced with lots of interesting historical facts sprinkled throughout the story. Back then, I thought it was great entertaining fiction.

Now, this book was apparently one of the books from which Dan Brown got his ideas. The authors consider themselves serious investigators, but I found this book to be a disorganized collection of facts and speculations presented as truth.

It goes like this: There is a painting of, let's say, the Last Supper of Leonardo da Vinci. There are some odd things to be seen there. One of the disciples looks like a woman (he actually does), there is a knife, there is an M-shape, and Leonardo put himself in the scene as well. Suddenly, another painting with an M-shape is found. M-shapes are all over the place. Then we go to the 1960s, where a mural is painted in a church in London by Jean Cocteau. Oh, there's an M-shape there as well, and Cocteau added himself to the scene too, looking back at the audience (lots of painters did these kinds of things over the years). The M must have a meaning; it must be Mary Magdalene, obviously. A list is produced from a dubious origin about grand masters of a dubious occult organization. Both names, Da Vinci and Cocteau, are on it, and this also must mean something. The authors come up with some possible theories, but a few chapters later, the word “possible” disappears, and the posed theory is quietly taken as the truth and on to the next.

Gradually, all kinds of societies, markings, Black Madonnas, Templars, and pagan rites of Isis are connected in the way described above, and before you know it, you are looking at one great conspiracy by the church to suppress some secret knowledge that would harm Christianity if it ever came to light.

Don't get me wrong, I am not defending Christianity here, as what it is based on is just as unlikely as the book “Picknett and Prince” produced. There are interesting facts here and there, and in the second half of the book, they expose some vulnerabilities within the Orthodox Christian heritage, especially on the way the current Bible was “compiled.” Then they go wild on speculations about John the Baptist and to wrap it up, of course, the Templars knew it all and that's why they were suppressed, together with other heretic groups. The knowledge that all such occult groups are guarding is so explosive, it would turn society as we know it upside down. It would place a bomb under 2000 years of Christianity.

So now the authors have exposed the “hidden secrets”...what happened? Dan Brown made millions of it and that's about it.

This book could have been entertaining if it had been presented as an “alternate history” story, but in the end, it was tedious and annoying.

Kate Mosse weet in deze roman goed de complexiteit van het 16e eeuws Frankrijk (en de rest van Europa) te omschrijven. Dit doet ze voornamelijk door hier en daar met historische feitjes te strooien. Ze begint haar boek ook met een kort hoofdstukje gewijd aan de Hugenotenoorlogen. Samen met de proloog schept dit verwachtingen.

Het verhaal zelf is verre van complex. Het is zelfs redelijk simplistisch, de personages zijn eendimensionaal. Soms had ik het idee dat ik een jeugdavonturen roman aan het lezen was. Teveel toevalligheden die handig uitkomen voor het plot komen de geloofwaardigheid niet ten goede.

Toch is het een goed geschreven boek, het leest lekker weg en het tempo is goed. Er is ook niets aan te merken op de perspectiefwisselingen. Mosse laat alles netjes samenkomen, technisch gezien, ookal krijgen sommige toevalligheden het karakter van een Deus ex Machina.

Wat mij betreft is dit boek 2,5 ster waard. Het helpt als je dit boek leest terwijl je op vakantie bent in de Languedoc, dus een extra 0,5 ster.

Het onderwerp van haar volgende boek in deze serie spreekt me enorm aan, de gebeurtenissen in Parijs 1572. De Barthelomeusnacht. Maar ik denk dat ik hem laat schieten en in plaats daarvan een geschiedenisboek lees.

I know this book in the WoT series is infamous. And although the previous ones were also part of the so called ‘slog' I still thought they were decent books. But this one...I don't know. There were some interesting tit bits here and there, some interesting background info. Some world building. For this, I can give 2 stars. But it could have been done in 150 pages, tops.

Here is the thing, when you are so invested in a series and you are at book 10, with 4 to go, you do not DNF a book. So I battled through in just over a week, to get it over with.

Good thing is, from here on, it only can get better!

This book was better then I anticipated. I have to say that I see myself as an intermediate piano player. Like a lot of people, I used to have keyboard/piano/organ lessons when I was a kid (for quite some years) and I picked it up a few years ago.

I expected this book to be very basic, at the brink of being useless for an intermediate player. And to be honest, it started off this way. I don't need tips not to connect too many electrical devices (instruments in this case) to the same socket....
But then it got into music theory, styles, technique. And although basic, it is very thorough. The part with the technique exercises is actually not that easy. All styles are being treated equal: pop, rock, jazz, blues, ragtime, classical...
To me it was a breeze of fresh air and I wished I was taught like this 35 years ago.

Can one play a piano or keyboard after reading this book? Of course not, but I dare to say, if you actually learn and practice what is being preached in this book, you will be a better player then many, many people who have had lessons in their childhood for over 5 to 10 years.

I can highly recommend this one.

UIt het leven van een hond is een aandoenlijk boek. Heel herkenbaar en liefdevol worden de scenes en gedachtespinselen van Henk beschreven. De overwegingen die in hem omgaan, het gebrek aan zelfdiscipline op het moment dat hij bij de kaasboer staat. Ongemakkelijke situaties als hij zijn buurman ontmoet..hoe heet hij ook alweer? De bezorgdheid over zijn hond, die zich echt anders gedraagt dan normaal. Als een mozaiek krijgt de lezer telkens stukjes voorgeschoteld waardoor langzaam Henks leven vorm begint te krijgen. Knap in elkaar gezet.

Maar Nederlandse literatuur heeft altijd iets elitairs in zich. Uit de omschrijving van het boek lijkt het of het een beschrijving is van een zaterdag van een doodgewoon persoon. Maar zo doodgewoon is Henk niet, Henk houdt van Nietsche (ookal begrijpt hij het niet). Henk ontmoet een vrouw die naar een strijkkwartet van Beethoven gaat. Z'n hond houdt van Una paloma blanca, maar dat wordt en passent ook afgeserveerd als lage cultuur. Gelukkig houdt hij ook van Fur Elise.
Henk heeft een briljante ex die hoogleraar in Amerika is. Hij heeft een broer die directeur is.

Waarschijnlijk is dit ook het publiek waarvoor deze roman geschreven is. Maar iets meer RTL4 en Netflix zou het publiek kunnen verbreden...

3,5 ster wat mij betreft.