Pieter

Dit is een van de drie romans die Elsbeth Etty nomineerde voor heruitgave ter ere van Maarten ‘t Harts 75e verjaardag in 2019. Het boek blijkt meer autobiografisch te zijn dan op het eerste gezicht lijkt, volgens Etty. Maar laten we eerlijk zijn, welke roman van Maarten ‘t Hart bevat geen autobiografische elementen? Hij weeft altijd op de een of andere manier zijn eigen leven in zijn boeken.

Dit specifieke boek, oorspronkelijk uitgegeven in 1980, behoort tot zijn vroegere werken. Het verhaal volgt Metten Anker, een musicoloog die na een affaire ‘s avonds laat verdwaalt in een volkstuinencomplex. Terwijl hij verdwaalt, reflecteert hij op de vrouwen in zijn leven en zijn visie op relaties en huwelijk. Klassieke muziek, vooral Bach, speelt een belangrijke rol in het leven van Metten en zijn vrouw Renske, een concertvioliste. De Chaconne van Bach, specifiek geschreven voor solo viool, wordt een leidmotief in het boek, waar Metten het leven vergelijkt met de variaties op dit muziekstuk.

Hoewel dit alles op papier interessant klinkt en het boek op het eerste gezicht een perfecte match lijkt voor mij als Bach-liefhebber en fan van ‘t Hart, bleek het niet aan mijn verwachtingen te voldoen. Hoewel de typische humor van ‘t Hart aanwezig was, voelde het boek te kunstmatig aan en miste ik het gebruikelijke scherpe randje. Hoewel ‘t Hart scherpe observaties over relaties en huwelijk maakt, vond ik de interne overpeinzingen van de hoofdpersoon te onsamenhangend, waardoor het verhaal eigenlijk nergens naartoe leek te gaan. In zijn latere werken slaagt ‘t Hart er beter in om boeiende verhaallijnen te combineren met thematische verwerking.

3 sterren.

Het verhaal gaat over een relatie tussen twee vrouwen. Laura van 42 en Sylvia van 19 jaar oud. Hun relatie stuit op onbegrip en weerstand. En er ontstaat een raar soort driehoeksverhouding met de ex van Laura.
Sylvia wordt door Mulisch als meedogenloos neergezet. Meedogenloos in haar relaties en meedogenloos in haar handelen. Dit leidt dan uiteindelijk ook naar het einde van het boek.

In dit boek verkent Mulisch verschillende thema's zoals liefde, (homo)seksualiteit, maatschappelijke acceptatie en normen, complexe relaties en leeftijdsverschillen.
Mulisch is gek op allegorieën en alles heeft een diepere laag. De manier waarop de karakters over hun relaties en leven praten komt hierdoor onnatuurlijk over.
Waar Mulisch in andere boeken de lezer bij de strot pakt, is het hier literatuur om het literair zijn.
Het kon me niet genoeg boeien, het einde zorgde voor de derde ster, anders was het ondermaats gebleven

This is one of the better Jeeves and Wooster books. Bertie Wooster once again finds himself in all sorts of entanglements, and this time there are five aunts involved. The trouble begins when Gussie Finknottle, somewhat involuntarily, goes in search of salamanders in the fountain at Trafalgar Square. He gets arrested for this and consequently cannot appear at Deverill Hall, where he had promised to make an appearance. Bertram Wooster goes in his place, and from that moment on, Wodehouse unleashes all the stops again, and Bertie finds himself in deeper and deeper trouble. Luckily, Jeeves is there to save the day. It's once again a hilarious episode in the life of Wooster and his butler Jeeves.

A bundle of predominantly early stories by Agatha Christie.
It's interesting to see Christie exploring more genres. The stories are charming.
In the edition I read, the stories are contextualized by Tony Medawar.
These brief annotations were perhaps the most intriguing aspect of the book. They provide some insight into where various themes and plot points in Agatha Christie's later work originate.

Dit was het boekenweekgeschenk in 2000.
Een intrigerende novelle. Een verhaal, twee perspectieven die wederzijds onverenigbaar zijn.
Er is wat dat betreft geen ontknoping. De twee perspectieven blijven naast elkaar staan, in hun eigen werkelijkheid.
Goed geschreven, misschien een beetje pompeus, maar mooi taalgebruik.

De Aanslag is een van de bekendste boeken uit de Nederlandse literatuur van de laatste 75 jaar. Niet in het minst omdat het nog steeds veel wordt gekozen door scholieren om te lezen voor de verplichte leeslijst Nederlands.
Ook ik heb me hieraan schuldig gemaakt 30 jaar geleden. Dat was ook de laatste keer dat ik het boek gelezen heb. Ik kan me ook niet meer herinneren wat ik ervan vond, als ik er al iets van vond toen ik 16 was.

Maar dit boek heeft veel meer te bieden dan dat het lekker kort is en dat het verhaal wel spannend is. (mijn criteria toen der tijd)
Veel literatuur van na de Tweede Wereldoorlog hebben thema's als het geloof, calvinisme en diezelfde Tweede Wereldoorlog. Harry Mulisch is daar overduidelijk ook een product van.

Het is 1945, een paar maanden voor de bevrijding van West-Nederland. Anton Steenwijk is twaalf jaar oud en woont met zijn ouders en oudere broer in Haarlem. Op een avond wordt voor het huis van de buren een ‘foute' politiecommissaris doodgeschoten.
De buren leggen het lichaam van de man voor het huis van Anton omdat ze bang zijn voor represailles.
Zijn ouders en broer worden gefusilleerd en het huis wordt platgebrand.
De rest van zijn leven zal Anton moeten leven met dit trauma, wat hij in eerste instantie heeft weggedrukt, maar toch telkens weer de kop opsteekt door ontmoetingen en gesprekken met mensen uit het verleden.

Mensen zitten vast in het verleden en proberen goed te praten wat er is gebeurd. De oorlog is voorbij maar bij een hele generatie is de oorlog nooit afgelopen. Mulisch behandelt thema's als schuld en onschuld, causaliteit, zinloosheid, goed en kwaad, lot en toeval.
Heel langzaam weeft Mulisch grijstinten in een zwart-wit mozaïek. De goeden zaten in het verzet en de slechten heulden met de vijand. Maar de meeste mensen leefden gewoon hun leven, één enkele gebeurtenis en een paar cruciale beslissingen brengen een ravage teweeg in de levens van de betrokkenen die bijna 40 jaar later nog zijn sporen nalaat. Wie heeft er schuld?

Ik heb het boek ademloos gelezen. De taal van Mulisch is prachtig en de zinnen lopen moeiteloos in elkaar over.
Ik dacht dit boek te kennen en ook de film heb ik meerdere keren gezien, maar ik heb dit boek totaal onderschat.

This is a novel of ideas. The style is detached, and Clarke describes only what is necessary. Despite the events being significant for humanity and therefore for individuals, we never delve into the personal. Only the characters essential to the plot are roughly sketched. These characters do not possess genuine character traits.

As such, you can consider this book as a rough painting. The depiction is visible and recognizable. Whether it approaches reality is of lesser importance. It's more about the ideas and visions being portrayed.

The book consists of three parts, with the first part describing how an extraterrestrial life form makes itself known and takes over the governance of Earth. In the second part, these aliens mingle among the world population, and the third part describes how humanity further evolves. Although the ideas are grand, the description of, for example, the resistance against the governance in the first part is very unbelievable and clumsy. This also applies to the stowaway story from the second part. By current standards in SF and fantasy, the plot is Spartan, and character development is entirely absent. If you can overlook this, you're left with a novel with unparalleled vistas. The gestures are grand, and it provokes thought.

If I were to summarize everything, I would come to somewhere around 3.5 to 4 stars.

This is a reread for me. This time not in translation but in English. I feel like I'm only now fully appreciating the book. Seven pilgrims, six stories. Each story reveals a bit more about the world and political reality. The underlying tension is slowly built up. The worldbuilding is impressive. And all in just 500 pages.

Hyperion was written in 1989 but is more relevant than ever. The way Dan Simmons incorporates AI into the future makes you think. It's one of the reasons Hyperion made a bigger impression on me now than it did five years ago.

Without a doubt, this is one of the best sci-fi books out there.

And now the page before us blurs. An age is done. The book must close.


To cut to the chase, I give this book 5 stars. Not that the entire book is worth 5 stars, but it's mainly appreciation for the ending of the book and for the series as a whole. Undoubtedly, one of the best (fantasy) series I've ever read.

Since “Dust of Dreams” and “The Crippled God” should be seen as one book, the book doesn't start with a prologue. The reader picks up where “Dust of Dreams” left off.

During the first half of the book, you don't feel like you're reading the last few hundred pages of a 10,000-page epic fantasy series. Actually, as a reader, you don't really have a clear idea of where it's heading. The ultimate destination gradually becomes clearer, but the focus doesn't seem to be there yet. There are still seemingly random background stories shared about characters you met six books ago. I couldn't bring myself to care.

With any other writer, I might start to worry a little. Thankfully, Erikson's trust, based on the previous nine books, was not betrayed.

The last few hundred pages of the book are like a rollercoaster. No doubt now that you're in the finale of an epic fantasy series. Not all storylines get a conclusion, and not all the ones that do are concluded satisfactorily. But the main threads are brought to an end in a very sophisticated way. Emotional, brutal, but also with a lot of compassion. The two epilogues are very satisfying.

What Erikson has delivered with this entire series is a true tour de force. Thematically, everything is expertly tied together.

As she watched, they began, one by one, falling into dust.None to witness. Dust of dreams, dust of all that we never achieved. Dust of what we might have been and what we cannot help but be.

The opinions about this book vary greatly among Malazan fans. Erikson states at the beginning of Dust of Dream that this book and the next one are actually one book. The apotheosis of an epic fantasy series of 10,000 pages. As a reader, you expect the focus to be on the endpoint. That all story arcs are being wrapped up.

The beginning is powerful; the reader is immediately drawn into an epic event. It seems like the prelude to a rapid progression towards the end. Then Erikson suddenly introduces a whole army of new characters. This leads to the building of new story arcs, and Erikson, in passing, picks up a storyline from book three. By the middle of the book, you might feel that there is no more movement in the overarching storyline. And there's only one book left to rectify that...
This middle part is intense and dark. Very good character descriptions and developments, though.

The ending is epic. Erikson goes all out; it seems like he has incorporated every fantasy he had as a 12-year-old boy into the end of this book. A true meaning of epic fantasy.

The beginning and the end are 5 stars for me. The rather large middle part could have been more compact. This book is almost 1100 pages long and could have benefited from some trimming. Ultimately, 4.5 stars.

This book from the Poirot series somehow escaped me. By now, I had read and reread all Poirot books, but this one I had never encountered. Four stories, surprisingly good. Especially the first 3 mysteries were excellent. The last one, Triangle at Rhodes, was not of the same level and was also considerably shorter. In my opinion, one of the better Poirot books.

This is one of Agatha Christie's better murder mysteries.
The book has a unique structure, as events surrounding the death of Rosemary Barton are recounted through flashbacks from various individuals involved.
Authorities classified this as a suicide, but it's not a spoiler to mention that there is more to it than just suicide.

Agatha Christie occasionally experiments with the structure of her plots and viewpoints. It's not always successful, but this book is definitely a success.

Not one of her best. I know murder mysteries do not always have a very realistic plot and that's ok, but this one is pushing it.

Zesenzeventig verhalen van Maarten ‘t Hart, meer dan 1000 pagina's lang.
‘t Hart is een echte verhalenverteller en ik heb dan ook erg genoten van deze bundel. Hoewel, zelfs voor de liefhebber, is 1000 pagina's aan verhalen achter elkaar wat veel van het goede.
Dus tussen alle andere boeken door telkens een paar verhalen houdt het fris.
Het is telkens weer even thuiskomen. Ook al duurt het een jaar voor je er doorheen bent

Like many people, I watched the Netflix series a few years ago. I found the series good, and now that I came across the book, I definitely wanted to read it.

I certainly don't regret it. Tevis's writing style is somewhat distant; he describes things in a fairly straightforward manner. The dialogues are quite sharp, and what stands out is his knowledge of chess. His expertise is good enough to make it seem realistic.

The story itself is, of course, quite standard and predictable. Even without the Netflix series as a spoiler, the story has no real surprises. An outcast in an orphanage, a girl, turns out to be a prodigy and becomes the world's best chess player.

It's no wonder that the book has been adapted for Netflix because it reads like a movie script.
A very entertaining book, but in this case, the series is better. The characters and the zeitgeist come more to life in the series. Refreshing, for a change.

What happens when you pick up a passion for the banjo and treat your surroundings to banjo music all day? Ask Bertram Wooster!
He is informed that either he or the banjo must leave his apartment. Stubborn as he is, and wounded as an artist, he chooses to rent a cottage outside the city.
Jeeves, his butler, then decides to seek another position. A sensitive blow for Bertie.

This is the start of another chaotic and absurd episode in the life of Bertram and Jeeves.
Of course, everything turns out fine in the end.
The typical Wodehousian prose once again provides a few laughs.

In the current climate of sensitivity readers and the editing of texts in classics, it's worth mentioning that this book is also dated.
I am firmly against altering books from the past, but there is a group of African-American singers with some stereotypes in this book.
“All in good spirit,” Bertie would say, but it's good to be aware of it.

How does one go about writing a review of a book like “The Magic Mountain” by Thomas Mann? The plot can be summarized in a single sentence, yet the book is so rich in themes that a single reading is far from sufficient to grasp everything. At least, that was my experience.

Hans Kastorp embarks on a journey to a sanatorium in the Alps to visit his cousin and, in the process, take a brief respite. The initial plan is a three-week stay, but he ends up remaining for seven years. That's the story.

My German is not proficient enough to tackle this book in its original language, so I opted for the exquisite Dutch translation by Hans Driessen. Thomas Mann is verbose and employs, at times, very long sentences. This demands attention to avoid losing track midway through, but once acclimated, it is truly magnificent.

As Hans Kastorp travels to the sanatorium, the metaphorical umbilical cord connecting him to the world below is severed. Time is experienced differently above than below. Though initially deeming a three-week stay lengthy, above, they measure time in months. Time, its measurement, the perception of time, and the relationship between time and space are some of the initial themes encountered in the book.

The narrative begins by recounting Hans's background, detailing the early deaths of his parents and subsequently his grandfather. The philosophy of Platonic reality is interwoven into his grandfather's story.

Above, Hans encounters various people who influence and shape him in different ways. Among them are Madame Chauchat, a Russian woman he falls in love with, and Settembrini, a humanist and Freemason who takes him under his wing. Later, Settembrini's adversary is introduced in the form of a communist Jesuit, Naphta. The debates between Settembrini and Naphta form the heart of the book. Settembrini advocates for individual freedom, progress, and democracy, even if achieved through war or revolution. In contrast, Naphta supports a blend of communism and theocracy, arguing that progress and individualism distract from God and spiritual salvation. Both strive to educate and influence Hans, who contemplates their views but never firmly aligns with either side.

The third person who leaves a profound impression on Hans is Pieter Peeperkorn, a Dutch industrialist who made a fortune in the Dutch East Indies. He exudes natural leadership qualities and represents emotion, feeling, materialism, and indulgence.

Mann creates a micro-society isolated from the world below, mainly populated by the sick. The status of illness and being sick is, therefore, another theme. Is being sick a virtue, or is it merely another state of existence? According to Hans Kastorp, the society below no longer exists, evident in his disinterest in current affairs and abandonment of newspaper reading. This stands in stark contrast to his cousin Joachim, who aspires to become an officer in the army.

The book concludes abruptly, reflecting the harsh reality of the world below with the outbreak of World War I. Mann leaves the reader uncertain about Hans Kastorp's fate.

This is undoubtedly not an easy book. It's like an avalanche, overwhelming you, and at the end, you find yourself wondering what just happened. I can only recommend everyone to read it at least once.

Another highly amusing installment in the Jeeves series. Perhaps the most charming and hilarious one yet. Bertram Wooster finds himself in trouble once again, with the familiar ingredients: an aunt, a domineering uncle, an annoying boy scout, and friends who usually lead him from the frying pan into the fire.

As always, the aristocracy is satirized for its petty problems blown out of proportion to global dimensions. Ironically, Bertie's ex-fiancée, Florence, a writer, attempts to mold her fiancés with serious literature. Bertie is relieved to have escaped her clutches, but her current fiancé, Stilton, takes action after digesting the writings of Karl Marx and decides to become a police officer. He refuses to live off his uncle's purse and secure a job in parliament through nepotism. He wants to earn his bread honestly and honorably. This, of course, was not the intended plan, as status and luxury prevail over the ideal!

Bertie's chaotic world is on the verge of collapsing when Florence declares that she will marry him in September. What to do, what to do...

Fortunately, there is Jeeves, who sets everything right once again.

Grief is the most solitary of all feelings. Grief isolates, and every ritual, every gesture, every embrace, is a hopeless effort to break through that isolation.
None of it works. The forms crumble and dissolve.
To face death is to stand alone.

A heavy book, both physically due to its size and thematically rich content. The book follows a frame narrative, narrated by a character in the series who sometimes evokes controversy and irritation due to his verbosity and peculiar way of expression. This structure allows Erikson to adopt a more contemplative tone compared to other books in the series.

The ‘stylistic break' is framed within this narrative, within a frame narrative. One could almost forget that the entire series is a frame narrative. This book, spanning over 1000 pages, is more theme-driven than plot-driven. Erikson returns to Darujistan, one of the locations from the first book, and picks up some abandoned plotlines after around 6000 pages. The scope of some storylines is truly epic.

Various storylines converge in Darujistan, albeit slowly. The pacing is slow but effective. This gives Erikson the opportunity to explore themes such as grief, redemption, compassion, and responsibility. Erikson introduces subplots that may not contribute directly to the overarching story of the series but align with the mentioned themes. This infuses a philosophical character into the book.

It is both the strength and weakness of the book. This book may not be appreciated by everyone, which is quite a daring move to change the tone of voice in the eighth book of a 10-part series in a way that could potentially alienate readers. On the other hand, if you've advanced to the eighth part of this rather complex series, would you be deterred by a book with a more philosophical approach?

While I thoroughly enjoyed this book and can appreciate about 95% of the thematic developments, Erikson occasionally overindulges himself. Especially in the reflections on the Tiste Andii, the ponderings can be lengthy. If profound thoughts are put on paper merely for their depth but lack substance, they miss their mark. Conciseness is then advised, and this occurred only a few times, in my opinion.

As is often the case in the series, the end of the book is irresistible. For a long time, it's unclear where the book is heading, but Erikson steers all plotlines tightly towards the book's conclusion. The reader is drawn, as if in a vortex, towards the end. I am curious about how this book will fit into the entire series.

5 stars.

Een lang kort verhaal. Amusant. Goede karaktestudie van aan de ene kant een beetje sullige naïeve verhuurder en aan de andere kant een vileine, narcistische huurder.
Het boek is in de typische, licht ironische, Maarten ‘t Hart stijl. En....geen enkele bijbeltekst.
3,5 ster

Dit boek wordt ook wel een van de twee vaderromans van Maarten ‘t Hart genoemd. Of Maarten dit zelf ook zo ziet of dat dit een titel is van zijn uitgever is, mij althans, niet duidelijk.
Het is wel duidelijk dat de vader-zoon relatie centraal staat in dit boek. Dit wordt gesymboliseerd door de vlieger die ze samen maken van verpakkingsmateriaal.

Maarten ‘t Hart keert terug naar zijn jeugd, en naar het Maassluis van zijn jeugd.
Zijn vader was grafmaker (geen doodgraver, want hij groef niemand dood) op de algemene begraafplaats.
De laatste zin van de epiloog vat alles samen: “je vader...dat was me d'r een.”
Pau ‘t Hart zat vol met anekdotes, verhalen die steeds verder opgesmukt werden. Hij zei alles wat er in hem op kwam en werd als hork gezien. Ik heb hard moeten lachen om de verhalen van Pau.

De roman ontvouwt zich rond twee verhaallijnen. De afsnijding, of uitstoting, van een gemeentelid omdat deze er een andere mening op nahoudt over de vergeving der zonden. Dit is de achterbuurman en vriend van de familie ‘t Hart en werkt bij Pau op de begraafplaats. De Bijbelteksten vliegen je om de oren in een poging hem tot inkeer te brengen. Tussen neus en lippen door wordt er een eeuwenoud theologisch dispuut uit de doeken gedaan. Ook komt er een hele santenkraam aan kerkelijke formulieren voorbij. Ontroerend is het hoe Pau hem als enige blijft steunen als vriend.

De tweede verhaallijn is het ruimen van de Rooms Katholieke begraafplaats. Pau is gevraagd om dit te doen, maar hij heeft er geen oren naar. Dit biedt een mooie kapstok om de aloude polemiek tussen protestanten (gereformeerden) en Katholieken, consequent papen genoemd door Pau, uit de doeken te doen.
Verder is er nogal een opschudding in de kerk over de middenscheiding van een kandidaat die men wil beroepen als nieuwe predikant.

Het Gereformeerde Maassluis van de jaren 50 en 60 komt naar voren als kleinzielig, onbarmhartig en bekrompen. Maar ook bizar en uitermate grappig.

Ik heb erg genoten van dit boek. Een zeer vermakelijk inkijkje in het Gereformeerde leven van 60 jaar geleden.
En een ontroerende vader-zoon relatie.

Een aanspreker is een oud beroep van iemand die de nabestaanden op de hoogte bracht van een overlijden. Ook wel aanzeggers genoemd.
De dood is een rode draad door dit boek. De dood van Maarten t Hart zijn vader zelf, maar ook door het beroep van zijn vader is de dood altijd aanwezig.
Maarten ‘t Hart worstelt in deze roman met de ongeneeslijke ziekte van zijn vader, zonder dat zijn vader zelf weet dat hij ongeneeslijk ziek is. De huisarts heeft namelijk Maarten, als oudste zoon, op de hoogte gesteld van de ziekte en vervolgens Maarten opgezadeld met het dilemma om het zijn vader te vertellen.
Binnen dit raamwerk worden anekdotes opgehaald, over Maarten zijn jeugd, de relatie met zijn vader en over de verhalen die zijn vader vertelde over zijn beroep als grafdelver.
Hilarisch zijn vooral de anekdotes van Maarten zijn vader, maar juist de perfect getimede afwisseling van humor en droefheid zorgt voor een grote emotionele impact.

Een aangrijpend boekje, geschreven vol tederheid, humor en droefheid.

Ik heb inmiddels redelijk wat van ‘t Harts oeuvre gelezen, maar zijn debuutroman nog niet.
Wat mij opvalt is hoe goed Maarten ‘t Hart kan schrijven, gelijk bij zijn debuut al.
Het is een melancholieke, iets droevige roman. Met veel compassie geschreven. De typische ‘t Hart thema's zijn gelijk aanwezig, maar worden nog niet met veel venijn geventileerd. Iets wat zijn latere werken wel kenmerkt.
Ook al is dit boek inmiddels 50 jaar oud, het zou, ook nu nog, verplichte kost moeten zijn binnen orthodox christelijk Nederland. Een impactvol boekje, die meer aandacht verdient in Maarten ‘t Harts grote oeuvre.

Reel back you tottering forests this nightthe black waves crash on the black shoreto steal the flesh from your bony rootsdeath comes, shouldering aside in cold legionin a marching wind this dread this bloodthis reaper's gale

“Reaper's Gale” is the seventh installment in the Malazan Book of the Fallen series. It picks up the threads from both “Midnight Tides” and “The Bonehunters,” slowly intertwining their storylines. The convergence unfolds gradually, as Erikson takes his time in weaving them together. Despite the intricate build-up, a new storyline is introduced.

Managing a multitude of characters creates a complex situation, making it challenging to do justice to all points of view. The book's pacing is deliberate, and anticipated clashes take time to unfold. Nevertheless, “Reaper's Gale” delivers impactful and emotional moments that rise above mere spectacle.

Erikson delves into familiar themes like religion, power, possession, self-determination, and assimilation. Additionally, he subverts “The hero's journey.” Eventually, Erikson skillfully merges the plotlines in his unique way, opening the door to the series' final segment. The accomplishment, however, comes at the cost of a considerable number of pages.

I rate it just above 4 stars: 4.25.

Een vroege verhalenbundel van Maarten ‘t Hart. ‘t Hart is een rasverteller, zijn verhalen hebben iets heel normaals, doodgewoons, maar er is altijd ergens een lichtelijk bizar element. Gereformeerd Nederland tussen 1950 en 1975, maar dan met een twist.
Veel verhalen houden ‘te vroeg' op, waardoor je met allerlei vragen blijft zitten als lezer.
Hoe het verder gegaan is? Wie zal het zeggen..
De verhalen lijken autobiografisch, de vraag is in hoeverre dit ook is. Veel elementen zijn zeker wel autobiografisch. Van Maarten ‘t Hart zijn jeugd tot aan zijn studententijd.
Ontroerend, soms verbijsterend, maar altijd met een glimlach.