Willem die Madoc maakte

Tsja, wederom zo'n boek dat de hemel in geprezen wordt (“Nederlandstalige Eco!” 5*! etc) waar je dan enthousiast aan begint om vervolgens jezelf af te vragen “Ligt het nou aan mij?”...

Nee, dit is geen goed boek. Het is hooguit een enigszins vermakelijk jongensboek met een teveel aan bouquet-reeks gehalte. Het taalgebruik is redelijk vaak vermoeiend, en de raamvertelling in de huidige tijd (mislukte professor vindt/verkrijgt enigszins iffy middeleeuwse geschriften) voegt m.i. ook bijzonder weinig toe.

Ter ondersteuning van de bouquet-reeks opmerking kan ik weinig anders dan wat tenenkrommende citaten benoemen – goede citaten niet tegengekomen...

“De eerste kennismaking van Beda met het antieke erfgoed op schrift had tot gevolg dat tedere snaren in hem werden beroerd. Een begoochelende ervaring, want eerder wist hij niet dat het instrument van zijn ziel daarmee was bespannen.”

“Nog voordat de hanen op de erven hun rauwe halleluja uitkraaiden, lag hij wakker onder zijn paardendeken en luisterde naar het wild gehamer van zijn hart. Hij kende de driften van zijn jeugdig mannenlichaam.”

“Ze bracht zijn wakkere lid in stelling en liet het zachtjes ten hemel varen in haar buik.”

“In het firmament van zijn geest was ze als een ster die vanuit een nabije verte naar hem straalde.”