Wij waren hier

Op een dag wordt opgemerkt dat een dag geen 24 uur meer duurt, maar langer. De aarde begint langzamer te draaien en de dagen en nachten worden steeds langer. De overheid bepaalt vrij snel dat iedereen zich aan het 24-uursritme dient te houden, wat zorgt voor surrealistische zinsnedes als „Op een middag belde ze (...). De zon was ondergegaan.” De nacht hoeft niet meer donker te zijn en de dag hoeft niet meer licht te zijn. Naarmate de lengte van de dagen toeneemt beginnen de gevolgen extremer te worden en de catastrofes toe te nemen.

Maar dit alles speelt zich enigszins op de achtergrond af, doordat het verhaal verteld wordt door Julia, een 11-jarig meisje. Julia houdt zich vooral bezig met alle dingen die een normaal 11-jarig meisje bezighouden. Het is eigenlijk een triest verhaal, maar die triestheid moet je wel tussen de regels door lezen. Ik heb erg van dit boek genoten.