The Queen of the Tambourine

Eigenlijk altijd wel goed, Jane Gardam.

Eliza Peabody, busy-body, schrijft briefje na briefje na brief na epistel aan de overbuurvrouw Joan.

“I have tried to telephone you, but there is no reply. This makes me think that perhaps you are ill, and I am only too ready to do whatever I can, except on Tuesday, Wednesday and Friday mornings when I am busy with the Dying”

Het ontspoort al vrij snel met die bemoeizucht, en op een gegeven moment lijkt de waarheid niet altijd beschreven in de briefjes en brieven.

“Charles is frantic, Joan. At least, to be perfectly honest, he is clearly frantic underneath. He is, I know, not somebody who shows his feelings easily. Or even at all.”

Wat er daadwerkelijk aan de hand is wordt heel langzaam steeds een klein stukje duidelijker, waarna je na de laatste brieven min of meer zelf de juiste (?) conclusie mag trekken :-)