The Interpreter from Java

3.5, naar boven afgerond.

Ik had het bijna opgegeven ergens rond 3/4 van het boek.
De redenen hiervan zijn veelvuldig in andere reviews hier te lezen.

Voor mij had dit boek een ok begin, op 2/4 begon het interessanter te worden.. daarna begint dat lange stuk door de ogen van de vader... man man man.. dat was een opgave. Veel geweld, overdadig en in detail beschreven. In eerste instantie wekt dat een gevoel van onbehagen op, maar door de overload raakte ik afgestompt en deed de golf van geweld mij steeds minder. Achteraf gezien is dat ook wel bewust gedaan. Als je zoveel geweld meemaakt (in hoeverre hetgeen beschreven allemaal is gebeurd) word je er in zekere mate gevoelloos door.
Je vraagt je op een gegeven moment af of het allemaal wel zo kan zijn gebeurd, en of 1 persoon dit allemaal wel heeft kunnen meemaken. Het is een mengeling van Rambo uithangen, op handen gedragen worden door de meerderen en ook nog eens een romanticus te zijn als het gaat om de vrouwen. Of is het een mengeling van harde ervaringen, niet goed weten waar je thuishoort en wishful thinking?

In het boek kom je al snel te weten dat deze ‘De Arend' geen dad of the year is. Wreed, koud en hard.. vooral naar de verteller van dit verhaal, Alan. Als oudste ving hij letterlijk en figuurlijk veel van de klappen.
Dit boek gaat voor mij over hoe een oorlog kan doorwerken in families, ook als de oorlog allang gestopt is, het gaat om hoe ondergeschoven de geschiedenis van Nederlands Indie eigenlijk is en vooral de bloederige strijd om vrijheid op het einde en het gaat om verzoening en vergiffenis.

De laatste 2 thema's komen voornamelijk in het laatste stuk goed naar voren. Waar ik bijna geneigd was dit boek weg te leggen door dat moeilijk (en voor mij veel te lang) leesbaar stuk van de vader. Heeft het laatste stuk voor mij dit boek gered. Mooi en duidelijk beschreven vond ik alle emoties en gevoelens die erbij komen kijken wanneer je in je rouw en vergevingsproces alles een plek probeert te geven.