Ik, robot

Een negental korte verhalen waarin steeds de robots geavanceerder, het gemak groter, maar ook de sociale problemen met betrekking tot de robots complexer worden. In eerste instantie lijkt het nog relatief onschuldig: een meisje dat heel ongelukkig wordt en met niemand meer wil praten wanneer haar robot, die op dat moment nog niet geavanceerd genoeg is dat hij kan praten, van haar wordt weggenomen. De problemen nemen echter snel een grotere schaal aan en worden lastiger te beheersen. De robots zouden zich moeten houden aan de drie regels van de robotica, maar doen ze dat echt?

De concrete verhalen zijn wat verouderd — alle robots, zeker in de eerste verhalen, zijn humanoïde; het is wel heerlijk om je voor te stellen dat in de verhalen jaren-50-scifi-robots rondlopen — maar de ideeën erachter nog zeker niet! Ook al heeft kunstmatige intelligentie tot nu toe andere vormen aangenomen dan humanoïde robots, de sociale problemen die erbij komen kijken zijn nog vrijwel dezelfde.

De verhalen beginnen na verloop van tijd wel wat op elkaar te lijken. In elk verhaal wordt een nieuwe generatie robot geïntroduceerd, waar dan, in het oog van de mensen die ermee werken, altijd iets mee aan de hand blijkt te zijn. Wat er dan aan de hand is, is wel elke keer anders, en schetst elke keer een relevant dilemma, maar de vorm van de verhalen wordt wat eentonig.

Het extra verhaal, geschreven door Ronald Giphart met hulp van Asibot, breekt met de stijl van alle andere verhalen. Een leuk experiment, en een eventueel spannend begin van een vervolg, maar het laat in de huidige vorm wel heel erg veel open.

Zelfs 60 jaar later blijken de problemen op het gebied van kunstmatige intelligentie die in dit boek worden geïntroduceerd nog actueel. Erg knap, en alleen daarom al een aanrader!