Het lied van ooievaar en dromedaris

Wat begint als een soort van biografie over een paar schrijvende zussen (gemodelleerd op de Bronte-zussen) gaat via verder in de toekomst spelende hoofdstukken naar een klokkenmaker en wetenschapper in de huidige tijd. De hoofdstukken zijn op vele manieren met elkaar verweven, soms subtiel, soms heel erg niet subtiel. De verhalen worden afgewisseld door fragmenten uit een aantekeningenboekje van een van die schrijvende zussen, en “hoofdstukken” uit biografen die later diverse boeken over de zussen hebben geschreven (waarbij je dit boek zelf wel weer als een meta-biografie kunt beschouwen :-)

De zussen worden steeds minder het onderwerp, en geloof [in God of jezelf], relaties en tijd krijgen steeds meer de boventoon. Niet alle draadjes worden aan het eind netjes afgehecht, maar door goed op de details te letten kan je een hoop “gaten” in de vorige hoofdstukken wel invullen.

Net geen 5*, daarvoor viel het boek op een paar plaatsen nog net teveel in herhaling (wéér twee zussen met een niet heel gezonde onderling relatie, wéér ...), en het taalgebruik vond ik ook niet altijd even lekker lopen (“Ze zullen samen gaan, zo wordt besloten, en Léon Rousselet waarschijnlijk raadt hun vader af om zijn dochter mee te nemen.”). De laatste twee hoofdstukken maken overigens weer een heleboel goed...

“Wat een vreemde cirkelredenering is, zegt zij, zoiets als het bestaan van een dromedaris aantonen, niet door er een te vangen en te bestuderen, maar door een koe te beschrijven, en via een ingewikkeld betoog te verklaren waarom bij deze dromedaris de bult onder de buik hangt en niet op de rug is gegroeid, en waarom hij hoorns heeft en boe zegt, en wat niet zoal, net zolang totdat in de belevenis van mensen een koe een dromedaris is geworden. En stuit iemand vervolgens op een echte dromedaris, dan houden de kenners vol dat het geen dromedaris kan zijn, want kijk maar, zeggen ze, lees de beschrijving.“

(hoe de ooievaar een rol speelt mag je zelf achter komen ;-)