De moeder van Nicolien

Typisch Voskuil. Dat hij stiekem een aardbei pikt en de andere dan zo verschikt dat Nicolien het niet merkt. Anders maakt ze weer een scène: ‘Je dacht zeker dat ik dat niet zou zien! Maar ik zie het wel! Je bederft alles! Ik eis dat je hem uitspuugt!' ;-)

Ik vermoed dat hij en zijn vrouw allebei wat autistisch waren. Uit de kringen van het Meertens instituut hoor ik dat hij een dwingende baas was, rigide, met weinig inlevingsvermogen.

Een heel Nederlands boek ook. Ik ben dol op Voskuil, maar god weet waarom. Misschien omdat de overdreven gewoonheid bijna absurdistisch is. De eindeloze herhalingen - ‘Dag Jansen', ‘Dag Pietersen' - en de bewuste opeenstapeling van cliché's zijn ook geweldig. Minder navrant dan De avonden, maar hij geeft dezelfde geestdodende sfeer weer.

Dit boek is een tussendoortje. Of een toetje. Haalt het niet bij het Bureau, maar het is wel zachter en liever. Dus vooruit, 4 sterren.