De herinnerde soldaat

Tsja. Daar zit je dan, met Daanje op een shortlist, en twee 5* reviews van dit boek in mijn “Friends” list.

Jazeker, het is zeker een tour de force - een roman waar je heel overtuigend in het leven van iemand die zijn verleden kwijt is, wordt gezogen.

“Noen voelt zich er zo schuldig en ellendig onder, hij had gemeend dat hij eindelijk zou weten wie hij was, maar hij weet alleen wie hij niet is. De man die hij in de afgelopen vier jaar zorgvuldig uit het niets heeft opgebouwd, alle handelingen die gewoonlijk zijn maandagmiddag uitmaken, en waaraan hij zich als een leuning langs een gammele trap kan vasthouden, stuk voor stuk hebben ze hun betekenis verloren, en diep in hem, duister en van de wereld losgezongen, roert de paniek zich, en de angst voor die allesvernietigende paniek komt in golven en is bijna net zo ondraaglijk als de paniek zelf.“

Maar het heeft last van waar ik bij de dromedaris ook al last van had: het had allemaal echt wel wat korter gekund. Vast niet geholpen door een fout in de ebook-versie waardoor het het hele boek lang “Time remaining in chapter: 1 minute” was, maar ik kan me weinig boeken herinneren waar het me zoveel doorzettingsvermogen kostte om door te blijven lezen, om het einde te halen.

Pas op driekwart of zo begint er een beetje beweging in te komen, om in het laatste hoofdstuk tot de clou te komen, wat is waar en niet waar van alle herinneringen die in alle pagina's ervoor over je heen zijn gestort.

5* is het zeker niet op mijn schaal (ik zou niet durven het cadeau te doen :-), lang getwijfeld over 4, maar uiteindelijk het feit dat ik het niet met plezier (min of meer) in 1x heb uitgelezen (en als je het even hebt laten liggen kost het weer wat moeite om er in te komen) toch op 3 uitgekomen. Prachtig verhaal, vernuftige plot, dat wel...

“En hij legt zijn hoofd in zijn nek en tuurt naar de ingewikkelde gietijzeren constructie die het glazen dak draagt, en de grond trilt onder zijn voeten en een donderend geluid vult de ruimte en krijst en scheurt door hem heen en het slorpt hem op, en hij is een afgrijselijk duistere leegte als een nacht zonder einde, en tegelijkertijd is hij ook degene die constateert dat het klamme zweet hem uitbreekt, en die de man veracht die niet het fatsoen kan opbrengen om kalm naast haar op het bankje te blijven zitten, de man die ineenkrimpt en zijn knieën optrekt en als een krankzinnige zijn hoofd in zijn armen verbergt, en die bibbert en naar adem hapt en zo bang is, zo bang, en het donderende gedreun gaat over in fluitend gesis en dan in zacht gesuis, en hij weet, het is een locomotief, hij is op een station, het is een locomotief, maar zijn lichaam blijft trillen en zijn hoofd is boordevol leegte, er kan geen redelijke gedachte bij.”