De grot

Tim Krabbé is de meester van de flashbacks. Met enorme levendigheid vertelt hij het verhaal dat aangeeft waarom het onontkoombaar is dat de personages in zijn boeken zijn beland waar ze zijn beland. Want dat is ook iets wat zijn verhalen typeert: het lijkt onontkoombaar dat de dingen gebeurd zijn zoals ze gebeurd zijn, het moest nou eenmaal zo zijn, en één kleine gebeurtenis, een fractie van een seconde, kan iemands hele leven wijzigen.

Ook in dit boek komen deze dingen weer aan de orde. Egon is vrienden met Axel, de brutale jongen die alles krijgt wat hij wil, goedschiks of kwaadschiks. Eigenlijk wil Egon dit niet maar hij wordt meegesleept. Dat is een ander thema in het boek: de brutalen krijgen toch wel wat ze willen en degenen die zich netjes aan de wet houden hebben daar veel meer moeite mee. Om een of andere reden kijken de mensen in de laatste categorie op een bepaalde manier op tegen de brutalen, terwijl het maar de vraag is of dit terecht is.

Een donker verhaal waarin je het gevoel hebt dat het “lot” continu op de loer ligt. En dat is voor de personages in dit boek zelden positief.