یادداشت‌هایی درباره‌ی کافکا

خاصیتِ مؤمن بودن به دیالکتیکِ هگلی ( ولو به شکلی انتقادی) - که با همه‌ی گستردگیِ لایتناهی‌اش در نهایت باز هم محصور است- کسی چون آدورنو را در موقعیتی قرار می‌دهد که در انواعِ مواجهه‌هایش به دنبالِ ساختنِ سلاح‌های اندیشگی از فیگورهایی که در آن‌ها پتانسیل‌های مورد نظرش را می‌بیند، در برابر ساختاری که خود این دیالکتیک بر این جهان حاکم کرده است باشد.اگر کافکا برای آدورنو «عنصری» رهایی‌بخش در خود دارد، نه به این خاطر است که چنین دیالکتیکی را همچون کیرکگور از درون متلاشی می‌سازد( با ضعف که قدرت بزرگی است)، بل از این رو که به خلاف او، با تن دادن آگاهانه به این دیالکتیک که به شکلی تمامن منفی هر نوع ایجابی( شاملِ ایجابِ کاذب ایدئولوژی) را در خود ذوب می‌‌کند و سپردنِ شیء‌گونه‌ی فرد انسانی به دست این بادِ منفیت، تحققِ عدمِ تحققِ ساختارِ جهان را بدون هیچ نشانی از ایجاب( ولو نفیِ نفی) ممکن می‌سازد.