Η νύχτα του κορακιού

‘'Για τους Κρι, τα παραμύθια είναι πλάσματα ζωντανά. Λένε πως ζούνε στα χωριά. Λένε πως αφηγούνται το ένα στο άλλο τις ιστορίες τους. Λένε πως ταξιδεύουν να βρουν κομμάτια που τους λείπουν. Άραγε όλα αυτά να'ναι αλήθεια; Ή μήπως είναι μονάχα κάποια ξεχασμένα παραμύθια;''

Ποιά είναι τα παραμύθια που μένουν χαραγμένα στη μνήμη μας; Ποιά είναι τα παραμύθια που έδωσαν - και δίνουν ακόμη - τροφή για νέες εκδοχές προσαρμοσμένες στους καιρούς μας; Μα φυσικά τα πιο σκοτεινά. Εκείνα τα παραμύθια που ξεκινούν με πλάνες κι οδύνη, απελπισία κι αδικία, και τελειώνουν με την ελπίδα. Ή όχι. Δεν έχει σημασία. Δεν χρειάζεται πάντα ένα ευτυχισμένο τέλος...

Σε αυτόν τον όμορφο τόμο, η Λίλη Λαμπρέλλη κοινωνεί δέκα παραμύθια με ρίζες στο σκοτάδι και κλαδιά στο φως. Παρακινούμενη από την αμφισημία της φιγούρας του Κορακιού στην παγκόσμια παράδοση, μας παρουσιάζει ιστορίες από την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία, την Αμερική. Από τον Παγωμένο Βορρά και τα έπη του μέχρι τις Χίλιες και μια Νύχτες. Ιστορίες με γενναία κορίτσια κι αγόρια που αψηφούν τις δυσκολίες στο δρόμο για το πεπρωμένο, την ενηλικίωση και την ανεξαρτησία, ηλικιωμένες γυναίκες που δείχνουν την οδό της Σοφίας, της Σύνεσης και του Σθένους, πανέξυπνες (και λιγάκι άπιστες...) γυναίκες με μεγάλη καρδιά, ποταμούς που ενώνονται με τους ανθρώπους, θηρία που συνεργάζονται με τους ήρωες.

Στη ζωή υπάρχει και το σκοτάδι και το φως. Πώς θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό στα παραμύθια;

‘'Στη γη των πάγων εκείνη τη χρονιά είχε μεγάλη βαρυχειμωνιά..'' Στη γη του άγχους, του κακού προαισθήματος, των καταστροφικών σεναρίων, εκείνη την κρίσιμη στιγμή που η εύ-λογη ανησυχία υποχωρεί και το ά-λογο καλπάζει, πάντα το κρυο καίει το δέρμα, παραλύει τη βούληση, κόβει την ανάσα. Εκεί που σκοτεινιάζει τόσο γρήγορα, μέσα απ'τη σβησμένη καμινάδα της συγκρότησης μας φανερώνονται κοράκια που τριγυρίζουν γύρω μας και μιλούν για θάνατο.''