Ratings1
Average rating3
«وقتی بخشی از خودمان را به شکلی مصنوعی امتداد میدهیم، در عمل از بخش قوت گرفته و کار کردهی طبیعی آن فاصله میگیریم» بیراه نگفتم اگه بگم این گزارهها، چکیدهی این کتابِ. نویسنده طی کتاب به خیلی چیزها سرک میکشد: از مشاهدات عصبشناسی و تاریخ گویش و زبان، تا اثر کیندل و نقش گوگل؛ و سعی دارد تا حد امکان شفاف کند که عصر اطلاعات و به صورت خاص وب/اینترنت در کنار تمام مزایایی که به همراه دارد مشکوک است! و احتمالاً «ابزاری است که تخم فراموشی را در ذهن ما میکارد» و ذهن ما را برای داشتن تفکر عمیق و بروز خلاقیت نارسا میکند؛ نسخهی جدیدی از انسان را ارائه میکند که تهی از فرهنگ، بلاغت و در نهایت اخلاق است. و به این شکل انسان قدم به قدم به «ماشین» شدن نزدیکتر میشود: «در جهان فیلم اودیسهی فضایی، مردم چنان ماشینی شدهاند که ماشین، انسانیتر��ن شخصیت داستان میشود»!
کتاب در بخشهاییاش برای من «حوصله سر بر» بود: مثلاً بازگوییهای نویسنده از ساختار عصب! و یا بخشهایی از تاریخ زبان، بیان و دستگاه چاپ! درواقع میتوانم بگویم هر چند خواندن کتاب خالی از لطف نیست، اما مطلبی که نویسنده سعی در ارائهاش دارد به راحتی در یکی/دو پست وبلاگی میتوانست خلاصه بشود!
من ترجمهی آقای محمود حبیبی/نشر گمان را خواندم! متن برای من روان بود! اما نقدم: کم پیش نیامد که بخواهم واژهی اصلی/انگلیسی ترجمه شده را بدانم، اما در پاورقی عنوان نشده بود! البته این نقد به فصول پایانی کتاب وارد نیست.