Fatemeh

I love the Tudor history but the book wasn't much interesting to me. I only watched three episodes of Wolf Hall and I guess those three were much more interesting than Hilary Mantel's own writings.
I will definitely not read the next book in this series.

میستر ایمون رو یادتونه؟ یه جایی برا جان اسنو تعریف می‌کرد:
“My father was Maekar, the First of his Name. My brother Aegon reigned after him, when I had refused the throne, and he was followed by his son Aerys, whom they called the Mad King.”
خب برادر کوچیکه این پیرمرد یکی از شخصیت‌های اصلی این داستانه به علاوه سر دانکن قدبلند که اینقدر تو وستروس معروف بوده که بریستان سلمی پُز می‌داده در جوانی تو یه مسابقه‌ای شکستش داده.
کتاب کلاً سه‌تا داستان رو تعریف می‌کنه. اولین داستان نحوهٔ آشنایی دانک و اگ هست و تو دوتای بعدی یه چیزایی درباره Blackfyre Rebellion (شورش بلک‌فایر) و جهت‌گیری‌های چندین‌ لرد گفته می‌شه.
داستان از اینجا شروع می‌شه که یه روز یه شوالیه‌ٔ دون‌پایه‌ای استادش رو از دست می‌ده و می‌ره تو یه مسافرخونه‌‌ای و یه پسر بچهٔ کچل و حاضرجواب (اگان پنجم) رو می‌بینه که از قضا این پسربچه ازش خوشش ‌می‌آد و دنبالش می‌کنه تا بالاخره یه اتفاقاتی می‌افته و پدرش اجازه می‌ده که ملازمش بشه و به همراه هم راه می‌افتن و دور هفت‌ پادشاهی می‌گردن.

.
داستان برن و لوثین زیبایی‌ش رو از عشق تالکین به همسرش می‌گیره تا حدی که وقتی ادیث تالکین می‌میره، جان تالکین تصمیم می‌گیره روی سنگ قبرش بنویسن لوثین.
کریستوفر تالکین می‌گه برای چاپ این کتاب دو دلیل دارم. یکی اینکه داستان برن و لوثین خودش به تنهایی دیده بشه. دوم اینکه تکامل داستان رو طی سال‌ها‌ نشون بده چون داستان برن و لوثین تو کتاب‌ها و جاهای مختلف گفته شده و تو هر کدوم از این‌ها داستان یه تفاوت‌هایی داره (از نظر تفاوت‌های نژادی برن یا شخصیت پدرش یا اون پلیدی که برن رو به خدمت می‌گیره یا همراهانش در به‌دست آوردن سیلماریل و...). همین‌ طور می‌گه که سه‌تا داستان فرزندان هورین، برن و لوثین و سقوط گاندُلین (یا گوندولین) خودشون کافی‌‌ان و نیازی به اطلاعات سیلماریلیون ندارین پس با خیال راحت و بدون ترس برین سراغشون. اول کتاب چندین شخصیت و مکان رو با یادآوری داستان‌هایی از یاران حلقه و دو برج توضیح می‌ده که خب برای کسایی که اونا رو خوندن یه یادآوریِ خیلی.... (حالا که فکر می‌کنم خیلی مهمی هم نیست)
فرق این کتاب با کتاب قبلی (فرزندان هورین) که خوندم در اینه که اونجا کل داستان متن اصلی کتاب رو تشکیل می‌ده و آخرش یه توضیحاتی از کریستوفر تالکین رو پیدا می‌کنید اما اینجا کریستوفر تالکین اومده مجموعه‌ای از داستان‌هایی از برن و لوثین تو کتاب‌ها و دست‌نوشته‌های مختلف رو جمع کرده و وسطاش توضیح می‌ده این تیکه‌ از کجاست و برای کی فرستاده شده و کِی نوشته شده و فرقش با سایر روایات چیه. یه فرق دیگه‌ش اینه که توش هم شعر پیدا می‌کنید هم نثر و یه تنوع جالبی داره (یه چیز دیگه اینکه انتظار این رو نداشته باشید تا داستان رو از اول تا آخر تعریف کنه. یه جاهایی بر‌ می‌گرده عقب و به شبهاتی پاسخ می‌ده). و خب از اونجایی که کلیّت داستان مدام تکرار می‌شه اگه علاقه‌ای به خود تالکین نداشته باشین و فقط به امید خوندن داستان اومده باشین تحملش ممکنه سخت باشه. من انتظار جزئیات داشتم که بود ولی دیگه یه جاهایی می‌گه
it must be short, for it is elsewhere told more fully.
پس واضحه که باید برم کتاب‌های دیگه یعنی the Silmarillion و Unfinished tales رو بخونم.

.
ساده، روان و به طرز غم‌انگیزی زیباست. آسون شروع کرده ولی همون لحظهٔ اول با یه سری اسم رو‌به‌رو شدم که قبلاً نشنیده بود. حوصله یادداشت برداشتن هم نداشتم و فقط جلو رفتم و هرچی بیشتر رفتم جلو جذاب‌تر شد. مصایب یه طفل و واکنش‌هاش برام جالب بود مثل موقعی که کادوی تولدی که پدرش بهش داده بود رو می‌ده به خدمتکارش و یا اون‌جایی که با مادرش در مورد سرنوشت پدرش صحبت می‌کنه.
در کل از The fellowship of the rings و the two towers جذاب‌تر بود برام.
یه چیز دیگه هم این‌که فهمیدم تالکین هم در کشتن شخصیت‌های محبوب کم از جورج مارتین نمی‌آره. فکر کنم یه جا خوندم جورج کوچولو از اون لحظه‌ای که فکر کردیم گندالف می‌میره خیلی ناراحت می‌شه یه جورایی این روش تأثیر می‌ذاره تا سرنوشت شخصیت‌های محبوب رو ظالمانه بنویسه.
و در آخر مادر خانواده به فرزندان‌ش می‌رسه و tragedy-ever-after زندگی می‌کنن.

بالاخره تموم شد