Charlotte
Ik heb vaak gedanst rond het idee om dit boek niet uit te lezen, maar iets bleef me ervan weerhouden. Uiteindelijk heb ik doorgezet, zij het door de laatste 30% zo goed als diagonaal te lezen.
Het begin van dit verhaal voelde alsof ik het boek in hoofdstuk twee was begonnen, nadat ik zowel de proloog als hoofdstuk 1 had overgeslagen. Dit gevoel van het missen van een essentieel stuk informatie, dat duidelijk was beschreven in die overgeslagen delen en daarom niet herhaald hoefde te worden, bleef gedurende een groot deel van dit boek bestaan.
De andere delen waren een mix tussen een zeer verwarrende koortsdroom en het me doorheen de beschrijving van het begin van een rare onevenwichtige relatie tussen twee kartonnen personages te moeten sleuren.
Uiterst langzaam werden dan toch enkele verwarrende dingen onthuld, maar dat gevoel dat ik iets miste bleef wel aanhouden.
Het tempo van dit hele verhaal was ook inconsequent. Elke keer dat ik dacht dat we in de flow kwamen, kwam het tempo krijsend tot stilstand, om weer over te gaan tot een zeer verwarrend en uiterst overschreven verhaal.
Al met al had dit boek wel de botten van een mogelijks interessant verhaal, maar miste het al zijn spieren en pezen, waardoor we met een verwarrend hoopje vlees en vet achter bleven.
“Lift prepared to be awesome”
Wat een schattig, onzinnig, grillig verhaaltje dat je plotseling doet beseffen dat het toch serieus wat diepgang heeft. Er waren ook verrassend veel onthullingen die hoogstwaarschijnlijk van invloed zullen zijn op de volledige Stormlight Archive. Ik zal niet doen alsof ik alle referenties heb opgemerkt of zelfs heb begrepen, want dat heb ik absoluut niet.
Maar zelfs zonder het volledige plaatje te snappen, vond ik dit kleine zijverhaal erg leuk.
“Being young was an excuse. A plausible justification”
Ik vond het geweldig om de evolutie van Lift te zien.
Ze is een personage dat heel veel verdeeldheid zaait, met hoe irritant ze is en hoe ze zich wanhopig vastklampt aan haar vrijheid door haar kinderachtigheid te overdrijven. Maar ze maakt veel groei door in dit avontuur en ik heb het gevoel dat we onze ogen open moeten houden voor haar, want ze lijkt een underdog te zijn die behoorlijk belangrijk zal worden voor wat nog zal komen!
“I will remember those who have been forgotten.”
Dit was net zo raar en intrigerend als het eerste deel.
We kregen wat meer achtergrondverhaal over sommige personages, hoewel het in het begin verwarrend was om te begrijpen dat het inderdaad flashbacks waren, omdat niets erop wees dat ze anders waren dan het huidige verhaal.
Het huidige verhaal evolueerde niet veel verder. Ik denk dat dit volume vooral bedoeld was om onze hoofdpersonages wat meer diepgang te geven, wat ik zeer zeker apprecieer.
Het eindigde wel opnieuw met een sappige cliffhanger, dus zeker nieuwsgierig om verder te lezen.
Dit was helemaal niet het verhaal dat ik had verwacht. Ik had me een hele mysterieuze verhaallijn voorgesteld over een ongrijpbare passagier, maar wat ik kreeg was een flauw verhaal over een domme man van middelbare leeftijd die domme clichématige mannen-van-middelbare-leeftijd-dingen doet en dan verrast is dat het terugkomt om hem te bijten.
Hoewel ik sommige plotwendingen wel goed vond, en dan vooral de epiloog, was dit een heel middelmatig tot zwak boek.
Dit was vooral saai en behoorlijk zinloos. Er werden zoveel hints gegeven voor mogelijk intrigerende verhaallijnen, maar er werd uiteindelijk niks mee gedaan. Ik bleef verwachten dat er iets zou gebeuren dat dit verhaal naar een bevredigende conclusie kon sturen, maar dat kwam er gewoon niet. Het einde was een extreme anticlimax en het enige dat me overbleef was het gevoel dat ik mijn tijd had verspild.
In mijn voornemen om eindelijk aan de slag te gaan met al die YA Fairyloot-boeken die ik al jaren verzamel zonder ze te lezen, koos ik voor deze stand-alone met de hoogste gemiddelde beoordeling op Goodreads. En ja, dit was zeker een goede keuze!
Ik heb steeds minder de neiging om YA-boeken op te pakken, terwijl ik nog steeds een beschamend aantal ongelezen in mijn boekenkast heb liggen. Dus ja, ik was een beetje terughouden om hieraan te beginnen. Hoewel ik bewust een op zichzelf staand boek heb gekozen en niet de start van weer een nieuwe serie, weet ik ook dat ik vaak teleurgesteld ben over hoe snel die verhalen worden afgehandeld.
Maar deze was zeker een uitzondering! Het wist me vanaf het begin te boeien en heeft me het hele boek geïntrigeerd tot en met een heel mooi en solide einde.
In korte tijd slaagde de auteur erin een interessant verhaal te weven, vol mysterie en intriges, bevolkt door goed ontwikkelde personages en een gemakkelijk leesbare en meeslepende schrijfstijl.
Ik vond de wending en plottwist erg goed en verrassend. Hoewel een deel van mij nog steeds nieuwsgierig is om meer te lezen over deze wereld en personages, vond ik het einde zeker wel bevredigend. Ik denk dat het de auteurs verdienste is dat ik tegelijkertijd tevreden als geïnteresseerd ben om nog meer te lezen.
Door middel van een verzameling onderling verbonden korte verhalen leren we over de uitbraak van een verwoestend virus dat menselijk leven op aarde bedreigt. We volgen de mensheid in hoe ze zich aanpassen aan deze nieuwe realiteit, waar we de opkomst van opportunistische bedrijven zien en koortsachtig wetenschappelijk onderzoek volgen.
De gepresenteerde ideeën waren erg interessant en onderzoeken de menselijke aard en hoe verschillende mensen op verschillende manieren met dit trauma omgaan. Ik vond het leuk om de verbanden tussen de verhalen te ontdekken en te zien hoe de wereld evolueerde in de jaren na de infectie.
Ik vond het echter niet echt leuk om te lezen, vond het vooral een beetje saai en langdradig.
Sommige verhalen hadden meer impact dan andere, maar bij de meeste bleef ik me gewoon afvragen welk nieuw inzicht ik eruit moest halen. Eén verhaal heeft me doen wenen, het meest emotionele over het pretpark, maar over het algemeen moest ik mezelf echt dwingen om door verhaal na verhaal te ploeteren.
Ik hoopte dat het tegen het einde zou culmineren in een soort openbaring. De finale onthulling was echt wel cool (deed me echt veel denken aan de conceptalbums van Ayreon) en wierp inderdaad een soort van nieuw licht op sommige verhalen, maar was helaas voor mij niet voldoende om te vergeten dat ik me toch doorheen dit boek heb moeten sleuren om tot die revelatie te komen.
Dit boek was krankzinnig!
Het begon nochtans als een gewone, intrigerende thriller. Er is mysterie, spanning en dreiging.
Dan gebeurt er iets onverwachts en absurd, maar het is oké, het was maar een kleine storing en we zijn weer op het goede spoor met toenemend gevaar en onheil.
Maar dan ontspoort het verhaal helemaal en wordt het zo gestoord en bizar en overdreven dramatisch, maar op een erg vermakelijke, geef-me-de-popcorn-eens-door manier.
Dus ja, waanzinnig boek. Helemaal niet wat ik had verwacht, met enkele rare scènes die te midden van andere belachelijke ontwikkelingen werden gegooid, maar uiteindelijk wel een extreem entertainende, zotte, snel lezende thriller.
Wederom geweldig en een ware pageturner.
Het mysterie was buitengewoon intrigerend en misleidend. Samen met het formaat van sms-berichten, e-mails en transcriptie zorgde dit voor een constant gevoel van onheil, waardoor het buitengewoon moeilijk was om het weg te leggen.
Ik wist vrij snel dat Amanda niets goeds van plan was met betrekking tot Oliver, maar wauw, dat einde zag ik niet aankomen.En ja, dit was verre van realistisch. Neem bijvoorbeeld de algemene resolutie van wat er met de baby is gebeurd. Hoe rechtvaardigt een doorgewinterde agent het doden van al deze mensen, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor alle mensen die hem daadwerkelijk helpen, alleen maar om 1 persoon in de gevangenis te houden?! Hoe denk je dat die families zich voelen???
Deze puzzel was echt overheerlijk en ik ben zo'n fan van deze auteur. Ik kan nu al niet wachten op haar volgende boek!
Amai, dit was een heel onverwacht, maar eigenlijk best wel passend einde van deze trilogie.
Toegegeven, deze las een stuk trager dan het vorige deel en soms had ik nood aan wat andere lectuur, waardoor ik toch dubbel zo lang aan dit laatste deel las in vergelijking met het vorige deel. Wat absoluut niet wil zeggen dat dit niet goed was, maar het speelde wel wat op mijn gemoed.
Ook al bleek deze serie een pak humoristischer te zijn dan ik had verwacht voor een zogenoemde grimdark fantasy, toch was het nog heel grimmig, bloederig en deprimerend. Vooral in dit laatste deel krijgen we een paar opdoffers te verwerken en werd het aantal actiescènes exponentieel opgedreven. Hierdoor had ik af en toe wel eens een kleine pauze nodig om op adem te komen.
Uiteindelijk vond ik dit echt wel een heel slim en uniek einde voor de trilogie, eentje waar ik tegelijkertijd tevreden mee ben, als mij doet hongeren naar meer.
“You have to be realistic about these things.”
Net als bij het vorige deel, gaat dit boek verder waar boek 2 eindigde en racet daarna meedogenloos doorheen choquerende onthullingen om te eindigen met duistere, ietwat hol aanvoelende conclusies.
Natuurlijk, met een genre dat onheilspellend ‘grimdark‘ wordt genoemd, verwachtte ik me nu niet meteen aan een vrolijk en gelukkig einde, maar toch kon ik niet nalaten te hopen. En Abercrombie speelt zo goed met die hoop, voedt en koestert het, om het dan wreed en onverbiddelijk van een klif te gooien.
“Round and round in circles we go, clutching at successes that we never grasp, endlessly tripping over the same old failures. Truly, life is the misery we endure between disappointments.”
In deze finale wordt de cirkel van het verhaal in elke mogelijke zin gesloten, wat zowel frustrerend als geniaal is.
We leren meer over de motieven van onze personages, we worden ingewijd in een aantal schokkende geheimen en we zijn getuige van zowel de opkomst als de ondergang van personages.
Doch blijft ook veel onbeantwoord of vaag, maar dit heeft uiteindelijk weinig invloed op de uiteindelijke boodschap van het verhaal, wat voor mij eigenlijk vooral weerspiegelt hoe futiel en onbelangrijk het individu is.
Het maakt me dan wel nieuwsgierig naar de overige boeken in de overkoepelende reeks, waar hopelijk nog meer vragen worden beantwoord.
“Travel brings wisdom only to the wise. It renders the ignorant more ignorant than ever.”
Ultiem, ook al voelde dit laatste boek een beetje hol en erg desolaat aan, ik vond het nog steeds geweldig.
Ja, het zou gemakkelijk zijn om te zeggen dat ik er een hekel aan had, omdat het niet leverde wat ik gewoonlijk van een einde verlang. Er zijn geen grote overwinning (behalve voor de grote manipulator), geen gelukkige conclusies, geen triomferende helden. En toch was het zo passend en perfect. Een echt opgewekt en gelukkig einde zou waarschijnlijk als een groter verraad hebben gevoeld dan het moedeloze einde dat ons werd voorgeschoteld.
En ik moet zeggen, die slotscène was zowel eindeloos wreed als hilarisch. En slim ook.
“ Because the vast majority of men would far rather be told what to do than make their own choices. Obedience is easy.”
Wederom een spannend en mysterieus avontuur, al vond ik dit toch iets te lang aanslepen. Ik werd ook vaak een beetje afgeschrikt door Lucy, omdat ze echt buitengewoon onaardig en vaak nogal bitchy is tegenover iedereen om haar heen, vooral tegenover andere vrouwelijke personages.
Hoe dan ook toch wel genoten van dit verhaal en de cliffhanger aan het einde belooft alvast een interessant vervolg.
Ik ben meestal geen grote fan van strips in Amerikaanse stijl, maar deze dook onophoudelijk op in mijn aanbevelingen, dus ik wilde het proberen.
Dit bleek nogal raar, maar op een goede manier. Een beetje zoals Rocky Horror, met een zeer diverse, onzinnige cast. Het verhaal is ook meeslepend, dus ik kijk er naar uit om verder te gaan.
Ondanks de korte lengte werd ik er echt in gezogen. Omdat dit een novelle is, miste het natuurlijk een beetje diepgang en verkenning, maar toch slaagde het erin me naar dit magische bos te transporteren dat zowel betoverend als bedreigend is. Vergelijkbaar met dat onheilspellend woud, was dit verhaal zowel schattig en gezellig, als donker en mysterieus. Ik was meteen gehecht aan de personages en ben zeker en vast curieus naar het vervolg.
Tot nu toe was mijn enige ervaring met auteur Roshani Choksi een boek dat ik uiteindelijk besloot niet uit te lezen (The Gilded Wolves). Het volstaat te zeggen dat ik een beetje aarzelend aan dit boek begon. Ik geloof echter in het geven van tweede kansen, dus ik probeerde zo onbevooroordeeld mogelijk te lezen.
Vooral met zo'n uitgangspunt, dat wel helemaal op mijn lijf staat geschreven: een gothic sprookjesachtig verhaal met een dreigend mysterie in zijn kern. Dus ik was van bij het begin helemaal geïntrigeerd.
“She looked like the nostalgia that settles in your ribs at the end of a story you have never read, yet nevertheless know.”
De schrijfstijl was ongetwijfeld erg mooi.
Poëtisch, weelderig en kronkelig, ongrijpbaar en mysterieus, waarbij het een etherische sluier weefde over een even raadselachtig en, eerlijk gezegd, nogal bizar verhaal. Soms werden mij de bombastische zinnen, die altijd iets meer wilden zijn dan wat je op het eerste gezicht dacht, een beetje te veel, maar over het algemeen heb ik echt genoten van hun bijna hypnotiserende kwaliteit.
“I thought of Melusine bathing in the dark, anchored to her wild body in the hopes that her husband might let her have this one privacy, might even break the spell.”
Doorheen het boek werden veel verwijzingen naar sprookjes en mythologie gemaakt, wat op mij ook een grote aantrekkingskracht uitoefende. Vooral de verwijzing naar Melusine was voor mij een zeldzame nostalgische trip. Ik werd bijna getransporteerd naar de eerste keer dat ik dit verhaal in een oud sprookjesboek las en hoe het me toen ook wist te betoveren.
“If you combed through enough fairy tales, untangled their roots, and shook out their branches, you would find that they are infested with oaths”
Maar ik had ook al snel in het snotje dat ondanks de blurb van het boek, het mysterie niet de belangrijkste aantrekking zou mogen zijn om dit boek op te pakken, gezien het eigenlijk al van bijna in het begin vrij voor de hand ligt wat het mysterie is. Dit had me moeten teleurstellen, maar hier hield ik wel van de ingewikkelde, met doornen-beladen reis naar de bevestiging van mijn vermoedens.
Belangrijk om te vermelden is dat terwijl ik dit schrijf er reeds een maand verstreken is sinds ik het boek uitlas en ik nu nog steeds de aangrijpend mooie atmosfeer van dit boek kan oproepen. Ook al zegt mijn hoofd dat dit verhaal eigenlijk maar flauw was, toch voel ik het nog door mijn aderen stromen.
“At first, it sat in our marriage like a blue- lipped ghost, hardly noticeable until a trick of the light drew it into focus.”
Dus ook al was het mysterie niet zo mysterieus, de manier waarop het werd verteld was zo verbluffend mooi dat het me steeds opnieuw lokte om verder zijn diepere, minder voor de hand liggende geheimen te ontrafelen. Wat uiteindelijk werd onthuld was een verhaal over familietrauma's, obsessieve en destructieve liefde en een geestdriftig geloof in het escapisme van sprookjes.
In sommige opzichten deed het me denken aan “You Let Me In” van Camilla Bruce, met zijn magische wel-nietes spelletje. Ook had ik flashbacks naar de oude film met Kate Winslet “Beautiful Creatures”
“Every fairy tale has blood flecked on its muzzle.”
Hoewel ik rationeel kan toegeven dat ik het verhaal toch wel traag vond en soms zelfs op het randje van saai, de schrijfstijl en de belofte van magie hielden me gebiologeerd tot het einde. Achteraf gezien ben ik ook behoorlijk onder de indruk en ontroerd door de manier waarop een aantal zeer uitdagende thema's in dit fantastische verhaal zijn verweven.
Absoluut geen boek voor iedereen en helaas een beetje bedrieglijk in zijn marketing, maar ondanks mijn aarzelingen denk ik dat ik best wel van dit boek heb genoten.
Waar The Blade Itself meer een inleiding was tot de personages en de opzet van het plot, begon Before They Are Hanged echt met de actie en verhoogde de inzet, terwijl onze personages zich verder ontwikkelen van kennissen tot bijna-vrienden.
Ik hield echt van de drie verhaallijnen die we volgden, zeer interessante connecties en nogal onverwachte onthullingen. Ik blijf verbijsterd over het feit dat ik echt van deze personages hou, ook al is geen enkel echt een sympathiek persoon. Wel zijn ze echter allemaal heel opmerkelijk menselijk en hebben allemaal iets waardoor je voor ze supportert.
Deze trilogie voelt echt aan als gewoon één lang boek, waarbij boek één naadloos overging in het tweede boek. Daarom eindigt het wel een beetje onbevredigend, maar dat betekent ook dat ik niet kan wachten om in boek 3 te beginnen, en dat ga ik dus ook gewoon doen. Ik twijfel er niet aan dat het alles zal zijn waar ik op hoop of meer.
“I have no doubt, that there will be an orgy of blackmail, bribery, corruption and betrayal. A carnival of deal making, alliance breaking, intrigue and murder. A merry dance of fixing, of rigging, of threats, and of promises.”
Een verhaal over wetenschappelijk veldonderzoek naar feeën. Kan een boek nog meer mijn naam schreeuwen?!
En ik ben zo blij dat het voor een keer de hype voor mij waarmaakte, want ik vond dit helemaal geweldig!
“One doesn't need magic if one knows enough stories.”
Ik ben hier aarzelend in beginnen lezen, uit angst voor mijn hoge verwachtingen, en dit heeft misschien wel bijgedragen aan de wat moeizame start, maar eenmaal ik erin slaagde het verhaal gewoon over me te laten komen, was ik compleet gebiologeerd.
“I suppose most children fall in love with faeries at some point, but my fascination was never about magic or the granting of wishes. The Folk were of another world, with its own rules and customs—and to a child who always felt ill-suited to her own world, the lure was irresistible.”
De hoofdoorzaak voor mijn trage start is ongetwijfeld de vertelstijl. Die vroeg wel wat wennen, want we krijgen het verhaal volledig verteld via dagboekaantekeningen van ons hoofdpersonage Emily. Gezien Emily toch wel een beetje een specialeke is, was het in het begin wel wat zoeken, maar ik raakte al snel helemaal dol op haar en hoe ze de wereld en mensen ziet.
“Stories, after all, are so fundamental to their world; one cannot hope to understand the Folk without understanding their stories.”
Het verhaal is uitermate charmant en vertederend, maar ook soms eng en verontrustend.
De feeën in dit boek overspannen het ganse spectrum van schattig folkloristisch tot eng afstandelijk. Ik vond het echt fascinerend om over allemaal te lezen, maar soms werden die bijkomende verhaaltjes op een vreemde plaats in het overkoepelende verhaal geplaatst. Dit deed wel wat afbreuk aan de meeslependheid en het tempo, en zorgde ervoor dat het geheel nogal onsamenhangend overkwam.
“it didn't feel at all like the proper ending to such a story.”
Ook het einde vond ik nogal abrupt en onvoldoende uitgewerkt. Het voelde onvolledig en ik bleef toch wel een beetje op mijn honger zitten, dus ik was blij te ontdekken dat er een vervolg komt. Wat niet wegneemt dat ik in dit verhaal toch wel meer diepgang en consistentie had gewild.
Maar over het algemeen wel een heel gezellig, eigenzinnig en lieftallig verhaal, waar ik heel veel van heb genoten.
Oef, wat een rit.
Het kostte me een paar hoofdstukken om er echt in te komen, maar toen ik eenmaal de klik had gemaakt, was het een wilde, snelle race naar het einde.
De onthullingen waren belachelijk en je moet echt, echt je ongeloof opschorten, omdat dit in het echte leven onmogelijk kan gebeuren. Maar het was vermakelijk, zeer meeslepend (in die mate dat ik compleet vergat wat de titel van het boek was
Eerst en vooral, mijn eerste indruk van de officiële cover ontgoochelde mij toch wel een beetje.
Deze is niet zo anders dan de tijdelijke cover en hij ziet er op één of andere manier onaf uit. Hopelijk ziet die er in het echt wel iets minder amateuristisch uit.
Toegegeven, we waren enorm verwend met de cover het vorige geheime project, dus misschien viel deze me daarom een beetje tegen? Hoe dan ook, ik bewaar mijn finale indruk voor het uiterlijke plaatje voor wanneer ik mijn fysieke exemplaar heb. Afgaande op het e-boek kan ik wel al kwijt dat de illustraties weer van heel hoge kwaliteit zijn.
Maar goed, wat met het verhaal?
Awel, dat was net zo plezant, onnozel en gniffel-lacherig als de titel me had beloofd, met ook weer een impressionant staaltje wereldopbouw.
Qua verhaallijn voelde het wel wat te kort, zeker om alles dat werd geïntroduceerd een gepaste en impactvolle afsluiting te geven. Ook bij de personages had ik het moeilijk om mij emotioneel verbonden te voelen. Dus deze aspecten zorgden er voor mij wel voor dat bepaalde onthullingen en gebeurtenissen een beetje plat vielen.
In de schrijfstijl is heel duidelijk te merken hoe vrij Sanderson zich voelde om te doen wat hij wou. Het voelde enorm ongeremd en onderhoudend. Het was duidelijk dat hij zich rot heeft geamuseerd tijdens het schrijven.
Dit is ook te merken aan de hoge hoeveelheid humor en grapjes die in dit boek zitten verwerkt. Toegeven, de humor is soms wat puberaal, maar ik kon het over het algemeen wel smaken. Vooral die humor deed me echt wel denken aan de absurditeit en onnozelheid van The Hitchhicker's Guide.
Maar wat weer bijzonder was in dit boek is – hoe kan het ook anders met Sanderson - de wereldopbouw.
Sanderson doet weer met de vingers in de neus wat hij het beste kan. Straffer nog, hij creëert niet één nieuwe wereld, maar twee! En over beide zou ik direct meer boeken willen lezen.
Plezant vond ik de manier waarop we één van die werelden leerden kennen, namelijk door hoofdstukken in onze gewone verhaallijn af te wisselen met hoofdstukken van het titulaire handboek (ja, toch wel veel Hitchhicker's Guide invloeden). Dit was een heel effectieve manier om op korte tijd over die wereld te leren, zonder dat het echt als een infodump ging aanvoelen. De cartooneske en stripboekachtige illustraties die gepaard gingen met die hoofdstukken, droegen ook heel veel bij aan de verteerbaarheid, hoewel het me niet altijd duidelijk was hoe ze bij de tekst pasten.
Dus ja, hoewel ik The Frugal Wizard's Handbook for Surviving Medieval England niet meteen als een nieuwe favoriet ga bestempelen, heb ik het zeker met plezier gelezen. Het is gewoon een heel vlot, uniek en plezant verhaal en soms is dat ook gewoon meer dan voldoende.
Ik heb nog niets dan lof gehoord over The Murderbot serie van Martha Wells, dus mijn verwachtingen waren wel hoog toen ik in deze eerste novelle dook.
Veel mensen zijn bijzonder gecharmeerd door het personage van Murderbot en voor ik dit boek las, verwachtte ik een soort Marvin, the paranoid android-achtig personage, vol sarcasme en humor.
“but you may have notices that when I do manage to care, I'm a pessimist.”
Hoewel Murderbot ook een zekere sarcastische humor bezit, is dit met toch een iets serieuzere ondertoon dan de robot uit Hitchhicker's guide. Een robot met sociale angst, die ongemakkelijk wordt van interacties met vreemden en oogcontact. Sjah, niet moeilijk te bedenken waarom verstokte boekenwurmen een zwak hebben voor dit personage. Voor mij zie ik zeker potentieel om dezelfde soort verliefdheid voor Murderbot te ontwikkelen, maar op basis van dit ene boekje ben ik er nog niet helemaal. Het verhaal is voor mij te kort en oppervlakkig om helemaal verliefd te worden.
Wel veel potentieel en ik ben zeer zeker geïntrigeerd om verder te lezen in de serie en nader kennis te maken. Al met al was dit eerste boek vooral gewoon leuk en snel uit te lezen, een plezante voorzet voor het vervolg van de serie.
Zeer meeslepend audioboek met een volledige cast. Boek is geschreven als één lang interview, dus persoonlijk vind ik dat het lezen via audioboek, vooral met deze getalenteerde cast, de leeservaring ten goed komt.
Het verhaal, hoewel fictief, is toch vrij herkenbaar als je bekend ben met rockbands uit de jaren zeventig. Niets super origineels en geen van de personages wist me emotioneel te raken. De meeste waren gewoon onvolwassen en egoïstisch.
De schrijfstijl spoorde wel aan om verder te lezen en zorgde dat het snel weg las, hoewel ik twijfel of dit ook het geval was geweest als ik het gewoon met mijn ogen had gelezen.
Uiteindelijk geen boek dat ik me lang zal herinneren.
Intrigerend en voor het grootste deel een meeslepend verhaal, maar misschien een beetje te langdradig.
Ik vond het heen en weer schakelen tussen het heden en het verleden een goeie keuze, maar het feit dat onze hoofdpersoon er geen probleem mee had om plotseling iedereen te verdenken die ze ooit had ontmoet behalve de persoon die ze aanvankelijk beschuldigde, maakte het een beetje te ongeloofwaardig.
Sommige rode haringen lagen er ook een beetje te vingerdik op of werden nooit bevredigend uitgelegd, wat toch wel wat ten koste ging van de eigenlijke grote onthulling.
Dat gezegd hebbende, was ik grotendeels geboeid door het verhaal en vond het moeilijk om het neer te leggen, omdat ik wilde weten hoe het zou aflopen. En dat is eigenlijk alles wat ik van een thriller verlang, dus missie zeker geslaagd!
Ah, hoe schrijf je in hemelsnaam een recensie voor zo'n episch en verbazingwekkend boek?! Ik heb absoluut geen idee, dus ik ga het niet eens proberen, lol.
Het volstaat te zeggen dat ik dit tweede boek in The Stormlight Archive absoluut geweldig vond, van zijn personages tot zijn plot, alles is gewoon zo VERDOMD GOED!
Heerlijk om meer over de wereld te lezen, om terug bij deze personages te zijn en hen zien samenkomen. Dit boek had fantastisch interacties, was grappig en ontroerend, vol met hartverscheurende actiescènes en huiveringwekkende shockmomenten
Dit was absoluut het boek van Shallan en ik vind haar verhaal – samen met dat van Pattern - fascinerend.
Superman Kaladin was een ding. Syl is hilarisch en zo kostbaar. Wit/Hoid was ook weer van de partij in zijn volle onnozele glorie.
Veel nieuwe Cosmere-links gedetecteerd, spannend!
Ooh, en de link met Warbreaker deden me van oor tot oor grijnzen. WAAR gaat dat heen?!