The White Tiger

The White Tiger

Wat een heerlijk boek is dit. De eerste keer dat ik dit las was ik 21 en had ik het ambitieuze plan om alle winnaars van de Man Booker prijs te lezen. Dus daar was ik hard mee bezig.

Vorige week sloot ik dan eindeljk mijn andere boek af: A Game of Thrones en begon meteen als een razende te lezen aan deze heerlijke roman. 5 dagen later en het is achter de rug.

Waarom spreekt dit mij zo aan? Ik wijt het aan 3 dingen:
- een totaal disrespect voor de status quo
- unreliable narrator perspectief (my fave)
- setting in een niet-wit land waar plekken als Amerika of Europese highlights niet een centraal punt van het verhaal vormen.

Ik denk dat de mooiste zin uit het boek is: “This new generation, I tell you, is growing up with no morals at all.”
Die vat eigenlijk het geheel samen. Want een prachtige tentoonstelling van het paradox, de dualiteit van de mens en complexiteit die diepe armoede naast grote rijkdom met zich meebrengt. Wat is goed in een corrupte hiërarchie, doe je mee of breek je eruit? En wat is eruit breken je waard? Heiligt het doel de middelen en al dat soort vragen.

En om het iets persoonlijker te maken, hoe zit ik gevangen in patronen waarin je doet wat van je verwacht wordt, maar niet per se wat goed is? Hoe stop ik “de machine”, of hoe doe ik mijn bijdrage? Waarom protesteer ik niet tegen de klimaatdoelen die niet behaald worden? Waarom praat ik het mijzelf goed om nog vlees te eten of in de witste wijk van Nederland te wonen en van een afstand kritiek te leveren op mensen die naast Ter Apel wonen en niet links stemmen. Etc.

Anyways, hier mijn gedachten want ik kan er maandag niet bij zijn.