The War of the Worlds

Θα αφήσω στην άκρη το πόσο διαχρονικό είναι αυτό το βιβλίο, με πόσο ωμές περιγραφές, αλλά και ότι κατέχει μακράν ένα απ'τα πιο old-fashioned storytellings που έχω συναντήσει.

Αν προσπαθήσεις να πας ένα βήμα πιο πέρα όμως απ'τα συμβάντα που περιγράφονται και δεις λίγο την όλη ιδέα της ιστορίας από λίγο πιο ψηλά (δεν λέω τυχαία “πιο ψηλά”), τότε μιλάμε για κάτι αμιγώς mind-blowing:

Έχουμε από τη μία πλευρά την ανθρωπότητα όπως την ξέρουμε μέχρι λίγο πριν το 1900 -δηλαδή πριν τους μεγαλύτερους πολέμους της ιστορίας, με όλη τη σχέση ανθρώπου/τεχνολογίας και ανθρώπου/ζώων που συνεπάγονται- κι από την άλλη μία νέα ζωή να εμφανίζεται από το πουθενά και να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους όχι σαν υποδεέστερους, όχι σαν ζώα, αλλά σαν να μην τους υπολογίζει ούτε στο ελάχιστο. Έρχονται στη γη με σκοπό αυτή να αποτελέσει μία στάση προς ένα άσχετο ταξίδι, και χωρίς να ιδρώσει τ'αυτάκι τους αφανίζουν τα πάντα. (Χαρακτηριστικό που αναφέρεται και στο βιβλίο, ότι οι άθρωποι τελικά νόμιζαν πως οι Martians τους έβλεπαν σαν ζώα μπροστά τους, αλλά στην ουσία η αξία του είδους ήταν μικρότερη από ένα μυρμήγκι).

Και πόσο ειρωνικό κι αριστοτεχνικό ότι τελικά το μόνο που εμπόδισε τους πανίσχυρους αυτούς οργανισμούς δεν ήταν η απλιστία, η έλλειψη τεχνογνωσίας, δύναμης, στρατηγικής, ψυχολογίας ή οτιδήποτε άλλο, αλλά ΕΝΑ ΒΑΚΤΗΡΙΟ. Κάτι που ο ανθρώπινος οργανισμός ‘έμαθε' να αντιμετωπίζει χωρίς γνώση -απλά από τη φύση του- γιατί είναι κάτι που πάντα υπήρχε στη γη.

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι μεγάλες ιδέες, οι αντιφάσεις, τα οξύμωρα και οι συγκρίσεις πραγμάτων που απέχουν τόσο ώστε να μην μπορούν να αποτελέσουν μέτρο κατανόησης -γι'αυτό λατρεύω τόσο και το διάστημα μάλλον- κι αυτό το πετυχαίνει ο Wells με έναν απροκάλυπτο κι εντυπωσιακό τρόπο.