The Ocean at the End of the Lane

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Neila Gaimana. “Ocean na końcu drogi” to niemal baśniowa historia, w której trudno odgadnąć co jest prawdziwe, a co nie.
Sussex, Anglia. Mężczyzna w średnim wieku wraca do domu swojego dzieciństwa na pogrzeb. Chociaż dom, w którym mieszkał, dawno już nie istnieje, ciągnie go na farmę na końcu drogi, gdzie w wieku siedmiu lat spotkał niezwykłą dziewczynę, Lettie Hempstock, oraz jej matkę i babcię. Od dziesięcioleci nie myślał o Lettie, a jednak kiedy siedzi nad stawem (którym twierdziła, że ​​jest oceanem) za zrujnowanym starym wiejskim domem, powraca niepamiętna przeszłość. A to przeszłość zbyt dziwna, zbyt przerażająca, zbyt niebezpieczna, by mogła się przytrafić komukolwiek, nie mówiąc już o małym chłopcu.
Czterdzieści lat wcześniej pewien mężczyzna popełnił samobójstwo w skradzionym samochodzie na tej farmie na końcu drogi. Jego śmierć rozpoczęła lawinę niesamowitych zdarzeń. Rozpętała się ciemność, coś przerażającego i zupełnie niezrozumiałego dla małego chłopca. A Lettie — magiczna, pocieszająca, mądra ponad swoje lata — obiecała go chronić, bez względu na wszystko.
Gaiman napisał książkę, która dogłębnie przemawia do naszego wewnętrznego dziecka – nigdy nie zapomnij marzyć, nigdy nie strać magii, w którą wierzysz, nigdy nie pozwól demonom wygrać, a jeśli ktoś potrzebuje pocieszenia, zawsze będzie Staw na końcu ścieżki. A może tym razem Ocean?
Książkę wysłuchałam na storytel.
Absolutnie fantastyczny audiobook. Miłogost Reczek to mój ulubiony lektor, który potrafi dać każdej historii jeszcze większą głębię.
“Gdy się starzejemy, zamieniamy się we własnych rodziców; wystarczy pożyć dość długo, by ujrzeć twarze powtarzające się w czasie.”