The Invisible Life of Addie LaRue

Het had gekund. Het zat er ergens wel in. Het concept is niet vernieuwend maar heeft wel potentieel – persoon wordt tegen wil en dank onsterfelijk, met als catch dat niemand zich haar herinnert – maar helaas.

Iemand die 300 jaar leeft, daar geloof ik niet van dat die zich gedraagt zoals het hoofdpersonage hier doet. Ik voel geen verschil tussen 1714 en 1914 en uiteindelijk 2014. En de meest interessante periode, 1952-1968, waar het boek eígenlijk rond draait, waar immens veel gebeurt, wordt er in één nietszeggend hoofdstuk doorgehaspeld.

Het boek duurt ook veel te lang voor wat er maar in staat. En de love interest is een akelig ventje, vind ik, met een akelige entourage.