The Buried Giant

Soms valt het mee, en soms valt het tegen, aangeraden boeken.

En soms is het niet duidelijk of het aan het meevallen dan wel aan het tegenvallen is.

Dat was bij Kazuo Ishiguro's laatste worp het geval. Ishiguro is de mens van Remains of the Day en ja, zijn naam is Japans maar hij woont al van zijn jeugd in Engeland en zijn schrijven is Brits.

Ik wist niet waar mij aan te verwachten, en als het begint in Engeland in de jaren pakweg vijfhonderd, met een Saxisch dorp waar iedereen aan chronisch geheugenverlies lijkt te lijden, dacht ik in eerste instantie dat het iets Logan's Run of The Village-achtig zou worden. Een plaats waar mensen niet weten dat ze in afzondering van de wereld leven, kunstmatig dom gehouden, yada yada.

Maar dan bleef het allemaal maar aanslepen, en zag het er naar uit dat het zich écht in vroegmiddeleeuws Engeland afspeelde. Een oud koppel, Axl en Beatrice, die zich net zoals iedereen in hun dorp zeer weinig dingen herinneren, weten wel nog dat ze elkaar zeer graag zien.

Volgt een duistere historie over al dan niet een kaars mogen hebben ‘s nachts, en een vage herinnering die ze hebben aan een zoon die ze hadden maar die er nu niet meer is, en na veel over-en-weer-getwijfel trekken ze er op uit, samen in een vreemde wereld.

Ze komen een vreemde krijger tegen, Wistan, en wat later een jonge kerel, Edwin, en de ondertussen blijkbaar zeer oude Gawain.

Iedereen blijft maar vanalles vergeten, en op een bepaald moment dacht ik ha! Ishiguro is hier een Memento aan het uithalen, we gaan in het boek vooruit, maar in het verhaal achteruit!

Een paar bladzijden later was duidelijk dat het niet zo was, maar ondertussen bleef het boek zich maar moeizaam voortslepen, van episode naar episode. Werd duidelijk dat het vergeten een betovering was die over het land uitgesproken was, door wellicht Merlijn om het land in vrede te houden. En jaaa, ik had ondertussen door dat er een keuze gemaakt moest worden tussen vergeten en in vrede leven, of zich herinneren en (mogelijks) in oorlog leven, en tussen vergeten en elkaar graag zien uit gewoonte, of zich herinneren en (misschien) elkaar nog liever zien wegens gegrond in ervaring, maar mogelijks ook elkaar niet meer graag zien wegens wat er allemaal gebeurd is in het verleden.

Dat lag er op den duur nogal dik op, vond ik.

Ik dénk dat veel mensen het een mysterieus en ontroerend boek zullen vinden.

Mijn hoofd is net iets te cynisch, vrees ik. Mijn referentiekader voor Arthuriaanse zaken is zo ongeveer 30% John Boorman's Excalibur:



en 30% Monty Python and the Holy Grail (“who are the Britons?”)



...en dan pas de klassiekers (met natuurlijk T.H. White op kop, gevolgd door waarschijnlijk De Rode Ridder, ha!).

Waardoor ik dus heel het boek met klepperende kokosnoten in mijn hoofd zat, en de mist die doet vergeten in mijn hoofd zachtjes Anál nathrach, orth' bháis's bethad, do chél dénmha intoneerde.

En nog veel, véél erger dan dat: de stemmen van Axl en Beatrice kreeg ik van pagina één niet meer uit mijn hoofd. Want mijn hoofd had Ishiguro's oud-achtig aandoend Engels en plechtstatige intonaties vervangen door het gedodder van Henry Crum en Minnie Bannister.



You can't get the wood, you know. Mmbuddy.

Like a lot of other readers I found this book exasperating. I appreciated the mythical approach and the mystery that needed to be solved but the pace was glacial. Definitely not for me.

The Buried Giant by [a:Kazuo Ishiguro 4280 Kazuo Ishiguro https://d.gr-assets.com/authors/1424906625p2/4280.jpg] is like a warm comfortable bard's epic tale told around a warm fire. Like other epic tales of a quest the story is more about the journey and relating the deeds of legendary characters than about the characters themselves. Like ancient epic tales born out of an oral tradition, The Buried Giant's characters are fairly two dimensional, but I argue that this is keeping with the genre of this novel. As you read, imagine the narrator talking not only to you, but to a small gathering on snowy night. With the mood set and some explanation about the structure of the book, I'll note that The Buried Giant is a story of the long and complicated love between a couple who move through fear to acceptance of their fates by way of a great journey filled with knights, warriors, dragons, and a boatman. A note about my rating system: 5 Stars = Among the greatest books. Recommend to anyone.4 Stars = A great book that I would recommend to most, even if it is a genre they don't normally read3 Stars = I liked this book but would only recommend it to those who like the genre or the particular author. 2 Stars = I dont like this book, but for whatever reason I finished it. 1 Star = Rubbish and could not finish.

I'm still feeling like I'm trapped in the mist that covered this book. I found this book occasionally frustrating, and can't say that I loved it as much as some of his other books – at least not after this initial read – but it definitely showed Ishiguro's skill and I enjoyed reading it.

Axl and Beatrice decide to take a trip and visit their son. It's the time of King Arthur. Sort of. Except that a mysterious mist that befogs the mind lies over the land. And there are dragons. Real dragons. And other strange creatures.

I don't know what to say about this story. I liked it. But it was gentle, like a children's story, and it was filled with strange creatures, like a fable. I can't peg it, really. But I liked it. Still thinking about it. That's always a good sign.

I'm a sucker for anything that fits neatly between the art world and the pop world, and this book was everything for me. A great literary author decided that his next story needed to take place shortly after the fall of Camelot, and that it needed a dragon in it. The best way to instantly get me on your side for something is to have genre fiction a requirement to get your themes across. This book focuses on the importance of both personal and cultural memory, and is a love story about the later years of a relationship. I really don't want to spoil anything because this book is incredible. If you've ever wanted to see the fantasy genre take itself seriously, pick this one up.

If you've read at least two Ishiguro novels, you probably have picked up on how similar they are in tone and theme, yet how different they are in regards to story. They're such quiet stories, yet there's something which lies beneath that keeps a reader not simply engaged, but excited. There are themes of acceptance, memory, and identity. And it all builds slowly until that moment when the hammer drops, shattering the reader's expectations.

Not surprising, The Buried Giant largely follows the same pattern. This time, Ishiguro takes a tour through the world of fantasy. He transports us back to 6th century Britain, in the years following King Arthur's larger-than-life reign. While the focus of the story rests on an old couple making the journey to visit their son, the novel doesn't forget the dragons, pixies, and sword fights of Arthurian lore. As anyone who has read Ishiguro might expect, the author does a masterful job of emulating the speech patterns and concerns of the era, without letting the story get bogged down by these details.

For me, the story lost its momentum about half way through. I was totally invested in the journey of Axl and Beatrice when that was the focus of the story. Despite the introduction of other characters, I still felt like the story was about them. Then there's a shift. The story is still about the couple, but it's no longer just their story. And with the change in focus comes a change in the content—this is no slow-moving period piece, it's a swashbuckling adventure. It's still distinctly Ishiguro, especially in the final pages, but it wasn't Ishiguro at his best. It's a very admirable effort and certainly worthy of praise, but the disconnect that happened left me unconcerned with the outcome of Axl and Beatrice. When the hammer finally hit, I wasn't in tears like I was at the end of Never Let Me Go, touched as I was by Remains of the Day, or even left wondering what the hell had just happened, wanting to reread the entire novel as I did with A Pale View of Hills. A Buried Giant just left me empty. That emptiness was the single most surprising quality of this novel.