The Bands of Mourning

Wederom een fantastisch avontuur in de stijl van een western gemengd met een stevige dosis Indiana Jones en zalig zotte humor.

De manier waarop de Mistborn-wereld opnieuw wordt uitgebreid, is zowel ontzagwekkend als intrigerend.
Ik kan niet wachten om meer te weten te komen. Tegelijkertijd kriebelt het enorm om de serie opnieuw van het begin te herlezen, omdat ik zeker ben dat ik nieuwe aanwijzingen ga ontdekken en theorieën zal ontwikkelen bij een tweede lezing.

Ik hield ook heel erg van de karakterontwikkelingen in dit volume, vooral deze van Steris. Tot nu toe was zij een vrij onbekend, beetje saai en onopvallend, maar hier kwam ze echt tot haar recht en begon ik voor haar te supporteren. Haar bloeiende relatie met Wax vind ik ook heel goed gedaan.
Wayne is een andere favoriet. Hij is buitengewoon onbeleefd, maar of hij effectief zo is of gewoon extreem naïef blijft onduidelijk. Hij heeft een absurd gevoel voor logica dat zowel vertederend als verbijsterend is. Hij is een personage waar ik zowel van haat als van hou, hij frustreert en charmeert tegelijkertijd. Ik hoop dat hij nooit verandert!

De verhaallijn vond ik ook geweldig. De toevoegingen van de wereld en de verkenning van het verleden van Wax brachten een serieuze meerwaarde en verhoogden de inzet.
Een deel vond ik wel voorspelbaar en er zijn elementen die niet meteen mijn favoriete verteltechniek zijn, alhoewel ik wel begrijp waarom ze zo moesten zijn.

Zoals vaak het geval bij een Sanderson-boek, gaf het einde mij kippenvel. Een echt schokkende onthulling en ik kan niet geloven dat hij daarheen gaat! Zo benieuw hoe dit verder gaat!