Stoner

Misternie opowiedziana i z tak subtelną narracją, która z łatwością ukazuje życie zwykłego człowieka w niezwykłym czasie w Ameryce. To może być historia zmieniającego się kraju lub tylko nieheroiczna relacja ze zwykłej egzystencji.
Ale to jej prostota sprawia, że jest nieziemsko piękna, nostalgiczna i poruszająca.
Początek XX wieku, Missouri, William Stoner pochodzi ze skromnej rodziny rolników, jego ojciec wysyła go na uniwersytet stanowy, aby studiował rolnictwo. Jednak zamiast tego zakochuje się w literaturze angielskiej i dzięki pewnemu profesorowi sam zostaje nauczycielem, oddalając się od swojej rodziny.
Śledzimy jego życie przez 40 lat nauczania, zmiażdżone złudzenia i gorzkie rozczarowania z powodu nieudanego małżeństwa z niewłaściwą kobietą, rzadkie ulotne błogie chwile w raczej ponurej egzystencji w samotności, życie poświęcone nauczaniu, w którym znajduje jedyne ukojenie.
Wraz z upływem lat głos w powieści zyskiwał na sile, a Stoner stawał się osobą, którą zawsze miał być. Jego pozornie oderwana relacja z lat między dwiema wielkimi wojnami światowymi, jego rosnące wyobcowanie najpierw od rodziny, a później od własnej żony i córki, jego walka o idealistyczną koncepcję tego, jacy powinni być nauczyciele akademiccy. Wszystkie te kwestie powodują wielkie cierpienie tego człowieka, który nie robiąc wiele w swoim życiu, a może robiąc więcej niż większość, daje stoickie świadectwo minionych czasów, które stworzyły podstawy tego, czym jesteśmy teraz.
Arcydzieło nie docenione tak, jakby na to zasługiwało, może dlatego, że tę książkę czyta się jak prawdziwe życie, a nie jak bestsellerową historię o bohaterze z happy-endem.

“- Pożądanie i książki - powiedziała kiedyś Katherine. - Tylko one istnieją naprawdę, nie sądzisz?”