Powidoki

3.5. Wziąć pod uwagę trzeba, że autora znam osobiście. Po pierwsze mam pozytywne odczucia odnośnie stylu Kamila. Wartki rytm, literackie opisy. Czasem, jak na samym początku książki, ociera się o manieryzm, ale jako ogół wychodzi obronną ręką. Sama książka, jesli chodzi o strukturę, to trochę taki Lubelski Ulisses pogrążony w oparach alkoholu, seksu i kryzysu wieku średniego. Może autor wziął sobie do serca bliskość nazw miast. W każdym razie tu strumień świadomości sprowadza się raczej do poprzepalatanych ze soba wspomnień. Mam dwie rzeczy, do których mógłbym się czepić. Miałem wrażenie, ze pomimo, iż historie opowiadane są przez różne osoby, to opowiadane są tak samo. Jeśli to wybieg artystyczny i to sam bohater jest tymi opowiadaczami w różnych momentach życia, to trochę tego nie kupiłem. Drugs rzecz, to, ze w zasadzie nie wiem o czym to wszystko było. O wszystkim i o niczym. O Lublinie, o związkach, o samotności, o alkoholu, o gubieniu się. Ale czasen brakowało jakiejś iskry w tym wszystkim.
Podsumowując, pomimo tych kilku zgrzytów, spędziłem z ta książką dobry czas. Miałem dobrą zabawe odszukując naszych wspólnych znajomych lub historie w przypowieściach Kamila.