New York 2140

DNF @ 28%. Kind of a bummer, but KSR can be hit and miss. Actually, lemme rephrase: KSR is a master of sci-fi, I consider him in my top 2-3 sci-fi authors. But! I have indeed abandoned him before without much suffering, and while his masterpieces are very amazing and the best in the genre, his B-game is like anyone else's: a B-game.

And given the books are such TOMES... well. I got other things I gotta read!

Anyway, this had a nice premise: NYC, 100 years from now, half-drowned after two “pulses” - giant jumps in sea-level rise due to melting polar ice caps. We follow a motley crew of characters who all live in the MetLife building in drowned downtown. The usual KSR agenda - when do we get sublimated into a post-capitalist utopia? - is very much on everyone's mind, from the refreshingly vapid “geo-finance” day trader, to the Paula Mendoza-type building coop head lady, to the urchin kids who live in a boat, to the idealistic “coders” who live on the roof.

What made me lose interest fast was the writing style. KSR is a cranky dude, his goat is particularly gotten by people complaining about his infodumping (according to that interview, anyway), and I guess he considers himself a very smart dude (which he is!). That's a recipe for writing that felt arrogant and suuuuper indulgent. There's a narrator character, “the citizen”, whose chapters are solely giant future history info-dumps written in an obnoxious, combative, 60+ white dude trying to write slang voice. It's cringey. At one point, “the citizen” tells readers who hate “infodumps” to “skip ahead”. WTF!

Those were the worst, but there were numerous other moments of sorta lazy, indulgent writing: cheesy jokes and winking self-references and cringey self-enamored curlicues. They kept pulling me out of the story and ruining perfectly good scenes!

And then there was the econ and the coding. I'm an economist turned data scientist, so econ and coding are my thing. I like them! I also know something about them. So, yes, I got some solid squee when KSR name-dropped “Shiller” (BOB! I LOVE YA BOB!), and an affectionate eyeroll at the name-drop of (Thomas) “Picketty”. But his portrayal of the coders was super groan-worthy; did he just, like, browse the tech shelves at his bookstore? He name-drops the R Cookbook, of all things, and has these coders be, seemingly, all things at once: data scientists, devops, infosec. It's like, wai wai wait a minute. “Coder” is a catch-all term for “someone who programs on their day job”, but once you get into the weeds of the actual tech industry, there's specialization and shit. It just felt like KSR didn't know what he was talking about. :(

So yeah. I'm sorry to bash ya, KSR, you are still my number 1 or 2 (can't decide, main contender is Ursula Le Guin).

Good except for the ending, which is so fantastical as to be not believable, even in a science fiction book.

i can tell by the way the author writes about nyc that he has never lived in nyc. dnf'ed @ 10%

Optimistic take on society after climate change's worst effects - more of this is needed

Another solid 3.5 Stars that I'm rounding down. This is one of those books I'm glad I read because I can recognize the brilliance of it, yet the story isn't something I've connected to emotionally. I usually love these sort of crazy ensemble cast stories, and I think the imaginings of the future border on genius. But something was missing for me. It was smart, but not necessarily compelling. Second book in a row where I've loved the world but not the characters. Worth a read, because it really is a very smart book, but probably not going to be one of my top books from the year.

Hmmm. A decent story, following multiple characters, in an interesting locale. However there were sections of excessive wordage in the book that I found virtually unreadable. Despite that I enjoyed the book.

We zijn in 2140 en in New York er zijn ondertussen al twee grote wereldwijde vloedgolven geweest wegens poolijs op de boden van de oceaan dat te zwak was geworden om het poolijs erboven overeind te houden, waardoor het twee keer was alsof er een immense dam brak, en het water over de hele aarde een paar meter naar boven ging.

Er is een beetje technologische evolutie, vooral in materialen heb ik de indruk, want op een paar superhoge wolkenkrabbers na ziet alles er zeer vertrouwd uit. Behalve dat de zee 15 meter hoger komt, en dus New York een nieuw soort Venetië geworden is. De rest van de wereld? Geen idee, Kim Stanley Robinson spreekt er niet zo enorm veel over. Ik heb de indruk dat Londen achter een soort ingewikkeld polder-en-dijken-systeem zit, en ik herinner me dat Amsterdam gewoon een de wereld ronddrijvend eiland was geworden, maar dat zal het zo ongeveer zijn.

New Yorkers zijn dan ook mensen die (soms niet zonder goede reden) denken ze in de navel van de wereld wonen — deze cartoon wordt zelfs expliciet vermeld:



Zucht. Dit is zo'n boek waar ik me heb door moeten worstelen. Waar ik enorm hard heb getwijfeld om er ergens in het midden mee op te houden, wegens nog maar eens een hoofdstuk waar een totaal niet van de andere personages te onderscheiden personage een beetje rondloopt, iets doet dat niet veel nut of interesse heeft, en dan terugkeert.

Er is iets met twee gasten die ontvoerd worden, en iets met een politieagent, en iets met een man die op de beurs dingen doet, en iets met een super die de voorzitter van de Fed als ex heeft, en iets met een dame die graag al eens naakt het 22ste-eeuwse equivalent van natuurfilms op YouTube doet, vanuit haar zeppelin. En al die personages draaien rond de MetLife Building, één van de grote gebouwen die nog rechtstaan in de getijdenzone.

En als er ergens een punt te maken is, zorgt Robinson er wel voor dat het met een voorhamer duidelijk gemaakt wordt. Er is, godbetert, zelfs een pseudo-intellectualistisch ‘personage' dat om de zoveel hoofdstukken stream of consciousnessgewijs gewoon niet anders dan expositie doet. Eén eindeloze moraliserende monoloog, die ongetwijfeld ‘interessant' is en zo, maar die (zoals hij toegegeven zelf zegt) even goed overgeslagen kan worden. Irritant.

Het meandert en het meandert, en dan plots moet de auteur beseft hebben dat hij al aan 500 bladzijden zat, en dan plots springt het maanden (jaren?) naar voor, en zijn alle problemen opgelost en leeft iedereen (in New York toch) in peis en vree in een soort utopische toekomst met genationaliseerde banken en hoera iedereen content.

Geen zin om er nog meer tijd aan te spenderen dan dit.

De reviews zijn bijna unaniem lovend, maar ik vond het geen goed boek.

This book was pretty good. I enjoyed the overall plot. Each chapter is a different characters story and some of the characters are hard to like but the good ones make up for it in spades.

While it is not fair to call this a slugfest, it's pretty close. There were entire sections (cough Franklin and cough citizen) that made me want to stab my eyes out in sheer boredom, other sections went speedily, entertainingly well! I loved the boys, Roberto and Stefan. I really liked Vlade. The actual climate bits were amazing, everything from the polar bears to the ice boats. I especially loved the treasure hunting.

This is just my humble reader opinion, but I felt that the female characters were so very....created. Look, we have the aged hippy, the strong black woman cop (who used to be a prize fighter), the reality star diva with a heart of gold.....meh. It felt like stock photos do when you look at them. Also, Franklin's, complete 360 did not fly with me AT ALL.
Here's the thing, as a CliFi novel, it's awesome. As a political novel it's...well, I'm not sure....is it a call to arms? What it feels like is several different novels jammed together into one big book. What it was missing, for me, was charm. Seriously! There was nothing holding all of these characters together except location. I just don't believe that is enough.

I don't know if I'd read Robinson again.