Love Stories

it was pretty cute, shed a couple of tears

So cheesy but so beautiful and wholesome. I love Trent and his sentimentality and the gift he has for putting things so simply yet so meaningfully. A perfect uplifting and quick read, which has such a lovely story behind it.

De twee eerdere boeken van Trent Dalton maakten hem min of meer een must-read schrijver op mijn lijstje.

“Marko left Croatia when he was fifteen, but his Croatian accent never left him. He spells it all out for me again because I'm still just a Bracken Ridge rube, a little too slow on the uptake. ‘I. Make. Love. To. Strangers. And. Strangers. Give. Me. Money.' ‘Like a gigolo?' He pats my shoulder like he's a kindy teacher and I just cut a straight line with the safety scissors.”

Dit boek is heel anders, geen roman. Aan het begin van Corona erft Dalton een ouderwetse typemachine, en om bezig te zijn gaat hij ermee op een kruispunt in Brisbane zitten, met een poster “Can you please tell me a love story?” (je moet maar durven ;-)

“[...] to marvel at the earth-shrinking powers of the internet and still live long enough to find out what it feels like to be a century old and have someone sneeze over the supermarket avocado bay during a global Covid-19 pandemic.”

De zeer gevarieerde verhalen worden mooi aan elkaar en door elkaar verweven, en geven de pessimistische mens dan toch weer een sprankje hoop.

“Bob wears a rust-coloured North Face cap over long rust-coloured hair and has a Viking beard so bushy a grandchild could lose a lollipop in it.”