Hiacynt. PRL wobec homoseksualistów

To już druga (po “Foucault w Warszawie”) książka tego autora, którą przeczytałam i nie byłam nią specjalnie zachwycona. Autor przyznał, że z gromadzonych latami materiałów książka powstawała przez trzy miesiące, i to widać. Multum wątków przedstawionych powierzchownie, za to opisy akt i oficjalnych dokumentów ciągną się w nieskończoność. Z całej tej książki pamięta się głównie te przydługie opisy kwestionariuszy i procedur. No i dziwaczną scenkę rodzajową napisaną gwarą więzienną, przetłumaczoną w przypisach.

Sama nie wiem, tak bardzo chciałam, żeby ten temat doczekał się porządnego opracowania i dogłębnej pracy dziennikarskiej, a mam wrażenie, że autor głównie skupił się na grzebaniu w archiwach. Może to kwestia braku dostępu do osób chętnych ujawnić się ze swoją historią. Być może pełny obraz tego wycinka PRL uda się poznać dopiero po odtajnieniu akt osobowych, a być może nie uda się go poznać nigdy.