Heerlijke nieuwe wereld

Mooi verhaal over een wereld waarin mensen geen kinderen meer krijgen, maar waarin iedereen gekweekt wordt. Bij de kweek, en de conditionering die daarop volgt in de eerste jaren van ieders leven, wordt iedereen aangepast aan de maatschappij en aan de baan die hij of zij in de toekomst zal krijgen. Met hulp van de drug soma is ongeluk daarmee volledig uitgebannen en is iedereen altijd blij. Een perfecte wereld, of niet?

In het verhaal volgen we een aantal personages die in deze utopie (?) leven. In mijn ogen sprong het verhaal af en toe, vooral richting het einde, van de hak op de tak voor wat betreft de personages die we volgen, en het voelde voor mij alsof daar wat gaten open gelaten werden. Het is mooi om te zien hoe deze wereld in het verhaal op de achtergrond geschetst wordt. Ik had het wel leuk gevonden om nog iets meer van deze maatschappij mee te krijgen, maar ook nu al geeft Huxley meerdere voorbeelden van hoe het dagelijkse leven eraan toegaat.

Ik weet niet zeker of ik het boek meerdere keren zou lezen, zoals ik met 1984 van George Orwell wel gedaan heb, maar het is wel een boek dat je aan het denken zet. Als je niet beter weet dan het leven in een maatschappij zoals die geschetst wordt in dit boek, en je bent gelukkig, hoe erg is het dan dat je eigenlijk geen eigen keuzes hebt?