Μάσκα στο φεγγάρι

‘'Η μικρή βεράντα σκαρφαλωμένη στον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας και η πολυκατοικία σκαρφαλωμένη στα πιο ψηλά σημεία του λόφου και ο λόφος έχει στα πόδια του όλο το Λεκανοπέδιο. Και η Έλλη Κωλέτη έχει δικό της το μικρό διαμέρισμα με τη μικρή βεράντα και έτσι μπορεί να βλέπει, όποτε θέλει και με όποιες καιρικές συνθήκες, την πόλη να αλλάζει χρώματα, να ξυπνά, να κοιμάτοι, να διασκεδάζει, να πονά, να σκοτώνει, να γεννά, να ερωτεύεται, να αμφισβητεί, να υποτάσσεται, να πεθαίνει και να ανασταίνεται.''

Σε μία από τις πιο όμορφες δημιουργίες της σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας, ο αγαπημένος Μάνος Κοντολέων μας χαρίζει ένα ύμνο στο Θέατρο, την πίστη του ανθρώπου στις δικές του δυνάμεις και την αποφασιστικότητα του, στην Αθήνα που τόσο αγαπάμε κι άλλο τόσο περιφρονούμε άδικα, στην εκπαίδευση και τη δύναμη της μόρφωσης. Και πάνω απ'όλα στην αγάπη. Τον όμορφα τρομακτικό τυφώνα που παρασύρει τα πάντα...

‘'Το απόβραδο της Μεγάλης Τρίτης έχει τη γλύκα ενός μεγαλοβδομαδιάτικου δειλινού. Νυχτώνει. Οι σκιές έχουν ολότελα εισχωρήσει μέσα στο χώρο και η Έλλη Κωλέτη διαλέγει από όλες τις σκοτεινές γωνιές την πιο σκοτεινή. Ακουμπά την πλάτη της στον τοίχο και η ματιάτης προσπαθεί να διακρίνει μέσα στο ημίφως τις παρουσίες προσώπων που μέχρι και χτες ανάσαιναν εδώ μέσα. Προσώπων που τα πάθη τα έχουν γεννήσει, προσώπων που έχουν βουτηχτεί στο αίμα, προσώπων που αμφισβητούσαν τους νόμους των ανθρώπων και τόλμησαν να πάρουν στα δικά τους χέρια τη νέμεση. Ποιον εκείνα τιμωρούν και ποιος είχε αποφασίσει τη δικιά τους τιμωρία;''

‘'Ποτέ μου δε θ'αφήσω, αν με νικήσουν,Να με χλευάσουν άθλια οι εχθροί μου...''Ηλέκτρα